Portugese Palmen

Gevangen tussen twee heuvelruggen ligt een prachtig meertje met helder water. Het ligt midden in de natuur. Na ongeveer 500 meter een smal weggetje te zijn ingereden, komen we uit een mooie plek aan de oever. Er staan meerdere auto’s geparkeerd maar Hanna loodst mij vakkundig naar de rand van het water. Strak langs de oever met nog plek voor de stoelen staan we eerste klas. Het weer doet wat van haar wordt verwacht. Ruim dertig graden bij een lekker zonnetje.

Op de avond lopen we het smalle weggetje een eind verder af. Het slingert lenig langs de heuvels en laat zien dat Portugal een ander landschap heeft dan Spanje.  Het ruime zicht is weer ingewisseld voor meer beslotenheid. Hier en daar staat een woning aan het pad waaronder fraaie exemplaren.

De daggasten zijn allemaal verdwenen en ons wacht een stille nacht.

Na een steile klim waarbij Hanna zich afvraagt waarom omhoog lopen toch zoveel moeilijker is dan naar beneden, zeker bij 30 graden, naderen we een nederzetting. Het blijkt een prachtig klein dorpje te zijn. Even later wringen we ons door zeer nauwe straatjes en verwonderen ons erover dat hier gewoon mensen wonen. Niet overal trouwens want tussen de huizen ontdekken we verschillende tot ruïnes vervallen panden. Al gauw zijn we het plaatsje gepasseerd. We hebben niet een inwoner kunnen spotten. “Siësta”, is Hanna haar overtuiging.

We lopen over een kasseien straat. De historie druipt ervan af. Dit weggetje ligt hier al eeuwen. We maken een ruime bocht en zien daar het stenen pad overgaan in een asfaltweg. De geschiedenis van Portugal uitgebeeld in een straat. Van armmoedig land in het midden van de  vorige eeuw naar een redelijke welvaartsstaat nu. We plunderen de rugzak en trekken verder. Een paar oude vervallen huizen staan troosteloos maar uiterst karakteristiek ons na te staren. Na een kilometer zien we, over het water, onze camper staan bij de waterkant.

Het varen zit de Portugezen in het bloed. Als we weer languit in de tuinstoelen liggen, zien we een nakomeling van Vasco da Gama het ruime sop kiezen. Zijn bemanning bestaat uit z’n vriendin. Een prachtige viermaster was niet beschikbaar zodat het tweetal het met een opblaaskano moet doen. Waar de wind de grote vriend was van de oude Portugese zeevaarders, is het nu de vijand van het duo. Voor de wind is er nog sprake van voortgang, maar na het keerpunt is hiervan niets meer over.

Heerlijk aan het water nuttigen wij het avondeten en genieten na van een dag zonder kilometers.

Nadat ook de menukaart is overhandigd begint het spellen: Wat staat er eigenlijk? De vooroefening bewijst z’n nut want wij denken te weten wat de voorstellen zijn. Al vrij vlot staat het dienstertje met pen en bloknote bij ons. Hanna haar keus is een zalm met een kipsalade vooraf.

Ik probeer haar duidelijk te maken dat mijn voorkeur naar een Portugese biefstuk uitgaat en vooraf graag de grango-salade wil. Het meisje kijkt alsof ze het in Keulen hoort donderen. Vervolgens proberen we haar onze wijnkeuze duidelijk te maken. Het handboek heeft ons de Portugese benaming geleerd.

Ze knikt en noteert.

Even later komt een ander meisje met een vertaalcomputer naar ons toe. Het wijnverhaal moet over. We wachten af terwijl de avondzon ons aangenaam verwarmt. De gerechten worden vlot geserveerd. Hanna krijgt haar kipsalade en mijn biefstuk geeft al act-de-presence. Nadat het meisje haar hielen heeft gelicht vragen we ons af waarom Hanna haar voorgerecht heeft en ik mijn hoofdgerecht. Het computermeisje meldt zich weer met de vraag of ik ook een salade wil. Alleen een ‘ja’ is voldoende dit keer. Prompt krijg ik een aanvulling met enige koude groenten. Mijn grango-salade is in mist opgegaan. Hanna zit inmiddels voor een afgeladen bord vol kipsalade en maakt zich ongerust over haar ook nog bestelde zalm. ‘Waar moet ik het laten?’.

Al etende trekken we de conclusie dat de zalm-bestelling het niet heeft gehaald evenals mijn grango. Het aangebodene smaakt naar behoren en vult de magen meer dan genoeg. Alles bij elkaar moet het dertig euro kosten, horen we nadat we de ‘conto’ hadden gevraagd.

Eerder vandaag hebben we een prachtige rit gemaakt door de Serra da Estrela. Dit is de hoogste bergrug van Portugal. ’s Winters wordt hier zelfs geskied. Even rijden we op het dak van Portugal en zien vrijwel het gehele land liggen. De reis eindigt in Viseu. Als we later het historische centrum van deze behoorlijke plaats bekijken, bezoeken we de kathedraal en een kerk welke weldadig is versierd met veel beelden afgeplakt met bladgoud.

Met een gondel kunnen we weer afzakken naar de parkeerplaats waar een enthousiaste fontein met veel water en kleur onze bijzondere dag staat op te fleuren.

Bij een volgend dorp ligt de weg vol platgetrapt gras met hier en daar een bloem. Na een bocht staat er ineens een muziekkorps op straat, die net begint aan een vrolijke mars. Voorop loopt een priester in een wit gewaad en wordt een relikwie trots in de lucht gehouden. Zeer langzaam tuffen we achter het korps aan. Nog steeds ligt de weg bezaaid met gras en bloemen, ook enkele zijstraten zijn zo versierd. Over de weg zijn versierselen gehangen.

We zijn midden in een traditie terecht gekomen al hebben we geen idee wat het voorstelt. Bij een kerkgebouw slaat het korps rechtsaf zodat we weer door kunnen.

We naderen de kust en zien dat zeedampen  de zon volledig laat verdwijnen. We arriveren in Costa Nova en verbazen ons over de fraaie aanblik. De meeste huizen zijn geschilderd met een verticaal streepdesign. Allemaal zijn ze wit maar de kleur van de lijnen varieert per huis. Helder geel, groen, rood en blauw.

We wandelen naar de oceaan. Door de zeedamp is er weinig water te zien. Waar in Nederland de mussen dood van het dak vallen door de hitte halen we hier krap aan 21 graden. Het hindert de badgasten niet. Het is redelijk druk op het strand met zonnebaders. Niemand loopt het risico om te verbranden.

’s Avonds struinen we de boulevard af. Het is niet erg druk. Het frisse weer zal daar zeker een rol in spelen. Wel zijn sommige van de bijzonder gekleurde huizen fraai verlicht.

Via een zijgang mogen we naar het klooster wat annex is. Een overdekte rondgang met zuilen biedt zicht op een bescheiden binnentuin. In nissen staan enkele sarcofagen. Meer krijgen we niet te zien. Buiten vervolgen we onze missie naar de toren. Tot onze verbazing komt uit een nauw steegje een auto tevoorschijn. Millimeterwerk voor de chauffeur. Dat zelfde geitenpad leidt ons dichter bij het hoogste punt.

We beklimmen een trappenstelsel wat daarom vraagt. Boven aangekomen staan we opeens op een groot imposant plein. Een enorm standbeeld van de stichter kijkt naar een schitterend gebouw wat het plein van driekanten omgord. De open kant laat een schitterend beeld van Coimbra en haar verre omgeving zien. We staan oog in oog met de oude universiteitsgebouwen. De studenten hiervan hebben de stad zijn levendigheid gegeven. We dwalen door zalen en galerijen. In een vertrek wordt zelfs nog een college gegeven.

Aan de andere kant vanwaar we zijn gekomen, dalen we weer af naar de moderne tijd. Opnieuw zien we auto langs een onmogelijke hoek door een nauw straatje omhoog klimmen. Alle straten zijn aangelegd met kinderhoofdjes en ademen een sfeer van een ver verleden.

Later in de middag rijden we Costa de Lavos binnen. Een zeer ruime camperplaats heeft voldoende plekken. Hanna ruikt meteen de heerlijke zeelucht bij het uitstappen. ’s Avonds maken we een wandeling langs het strand. Het doet Nederlands aan. Een duinenrij verbergt de zee in eerste instantie maar deze eenmaal bedwongen zien we de heerlijke wijde zee. Alleen staan hier niet van die afzichtelijke windmolens de sfeer te bederven.

Een kruisende weg brengt redding. Hoewel we zowat weer terug in het dorp zijn, herpakken we ons en gaan opgewekt de trip al fietsend weer voortzetten. Over rustige plattelandswegen komen we door een aantal dorpen. Als een ding hier opvalt, is dat Portugezen het niet slecht hebben. We komen langs prachtige huizen. Vaak is het ruime erf afgezet met een niet al te hoog wit muurtje. Het type woning varieert. Hele romantische villa’s met ruime balkons en ronde vormen tot in de tuin doorgevoerd. Andere zijn hypermodern met strakke lijnen.

Door het afgelegde pad en omgekeerde richting te rijden, zijn we zeker van een behouden thuiskomst.

Als de avond de dag heeft vervangen, lopen Hanna en ik naar het strand. De laagstaande zon geeft een bijzonder licht aan de sterke branding met rollende golven. Met veel geraas storten deze zich gretig op het strand. We zoeken de waterlijn op. Als we omkijken zien we het hoog oplopende strand. Nu pas valt ons het grote hoogteverschil tussen eb en vloed op. Het bedraagt hier zeker vier meter.

We staan voor een immens en indrukwekkend gebouw. Het kent talloze versierselen. Meerdere torens voegen nog een stuk robuustheid toe. Het is een van de wonderen van Portugal. Daar hebben ze er maar zeven van, dat zegt wat van dit bouwwerk. Portugezen hebben iets met dit klooster in Batalha. In een enorm groot sarcofaag ligt hun eerste koning met zijn gemalin hier opgebaard. En zij niet alleen. Meerdere koningen en prinsen hebben er hun laatste rustplaats. Maar Johan I en zijn Filippa hebben het grootste praalgraf.

We mogen verder kijken.

De enorme basiliek is sober.

Daar achter ligt het klooster. Deel een toont een luxe zuilengalerij met een aardige binnentuin. Een bijzonder gegeven is dat in een grote zaal het nationaal monument voor gesneuvelde militairen is gevestigd. In strakke pas wordt de wacht afgewisseld, onder het oog van vele belangstellenden. Deel twee is een vereenvoudigde variant. Opnieuw een zuilengalerij met dit maal ook een omgang op de eerste verdieping.

We parkeren in de middag in Fatima. Drie herderskinderen hebben een Maria-verschijning gezien in 1916. Daarna nog twee maal in dat jaar. In 1917 heeft dat voorval zich nog eens vijfmaal herhaald. Omdat de drie kinderen hun belevenis aan anderen hebben verteld zijn er bij de laatste verschijning maar liefst 70.000 mensen. Het heeft indruk gemaakt in de katholieke gemeenschap. Als we de kerk van achteren benaderen, lijkt er niet zoveel aan de hand. Totdat we door een hal de kerk binnen kunnen komen en het grote voorplein zien. De graven van de kinderen liggen voorin de druk bezochte kerk. Bestrooid met bloemen. Veel mensen gaan in gebed en knielen voor het grote altaarstuk..

We dwalen over het mega grote voorplein. We merken op dat ook hier vieringen kunnen worden gehouden. Er is wel voor 100.000 mensen plaats. Uit een ruimte aan de zijkant slaan de vlammen metershoog op. We zien dat mensen een kaars aansteken en deze in de vlammenzee gooien. Dat gaat niet zuinig. Een meneer sleept zeven reuzekaarsen met zich mee om te verbranden. Anderen lopen  met kaarsen van wel anderhalve meter. In een ruimte verderop kun je ze kopen. Op basis van vertrouwen mag je zoveel kaarsen pakken als je wilt maar je moet wel geld in het bijstaande kistje storten. Wij kunnen geen misbruik constateren.

Achter het grote plein staat een reusachtig groot rond gebouw. Hierin huist een kerkzaal waar wel 10.000 personen kunnen zitten. In de grond ervoor zijn diverse kapellen gebouwd. Als we naar binnen loeren zien we een volle zaal aandachtig luisteren naar een priester. Daar weer achter staat een ander gebouw. Door nieuwsgierigheid gedreven lopen we naar binnen. We treffen er een gigantische theaterzaal aan, die redelijk gevuld is met belangstellenden.

Al met al gaat het ons voorstellingsvermogen te boven dat het op vijf dagen per jaar het hier afgeladen vol moet zijn.

Geheel in de geest van Maria verloopt het niet als we de camper willen verplaatsen. Hanna staat op de nieuwe plek terwijl ik ons voertuig haal. Een andere Nederlander meent echter dat zijn camper daar beter staat en wil gauw zijn vierwieler daar plaatsen voordat ik arriveer maar Hanna doet geen stap opzij. Een patstelling dreigt.

Hanna laat zien waar dit hele circus feitelijk op is gebaseerd, dat je ook de minste moet durven zijn. Ze laat de piraat zijn buit grijpen. Wij zoeken een nachtplek buiten Fatima en vinden in Porto de Mos een leuke plek onder toezicht van een stoer kasteel boven op een bergtop.

We wandelen verder. Een woest gevormde kustlijn komt tevoorschijn. Via een veelvoud aan liggende en afgeplatte rotsen werken we ons naar het water toe. Zo krijgen we zicht op het wrede spel wat de oceaan met de zwaar gehavende kust speelt. Op het oog is het water rustig. Een vissersbootje deint in een onregelmatig ritme op de horizon. Een zeilboot glijdt dichter bij de kust voorbij. Maar de zee laat zijn macht zien in de branding.

Hoog oplopende deining verandert in een prachtige aanrollende golf. Als deze de kust raakt, spat het water soms huizenhoog omhoog. Het kolkt en bruist tegen de rotskust. Samen met Hanna sta ik uren te kijken naar het fantastische waterspel. De grillige en misvormde kust met al het watergeweld is een dankbaar doel voor menig dagtoerist. In allerlei talen horen we de bewondering voor dit spectaculaire natuurgeweld.

We lopen naar het restaurant wat tegen de rotskust is aangeplakt als de avond de dag heeft ingehaald. Een keurig ingerichte ruimte toont als een eetzaal op een zeeschip met door alle ramen uitzicht op de oceaan. De zon is bezig met haar laatste stralen en zien we langzaam wegzakken in het grote water. Hele mooie en toepasselijk fado-muziek klinkt op het juiste volume uit het plafond. We zitten aan het raam. De bediening is correct en uiterst hoffelijk.

Al snel staat een prima gerecht op tafel. Hanna heeft een zalmfilet en ik heb mij gewaagd aan de Iberian porc ribeye. We hebben een prima glas wijn ingeschonken gekregen wat de smaak van het eten heerlijk versterkt. Het dessert is boven verwachting en een waardige afronding van de maaltijd. De ober biedt in het Nederlands als afdronk een glaasje muskate-wijn aan. Deze smaakt zo voortreffelijk dat we een fles ervan kopen.

Zeer voldaan zoeken we de camper weer op.

We mogen het paleis bekijken voor € 12,00 totaal. Hiervoor moeten we een ruime marmeren trap op. Op de tweede verdieping treffen we de verblijven van de geestelijkheid aan. Naast dat er allerlei relikwieën worden tentoongesteld, krijgen we ook de verblijven te zien. Vooral de slaapzaal van de broeders is leuk om te zien. Een hele serie nissen aan weerszijden voorzien van minimaal een bed en klein bankje. De wat grotere hadden ook nog een kastje. Met gordijnen kan de ruimte worden afgesloten. Deze hangen nu prachtig open gedrapeerd en vormen samen een mooie aanblik.

Op de bovenverdieping wordt getoond hoe de koning 150 jaar geleden zijn zaakjes voor elkaar had. We zien de audiëntiezaal; een leeg vertrek met op het eind een echte koningstroon. Vervolgens zien we zijn ontvangstkamer, slaapkamer en werkvertrek. Alle zeer ruim bemeten zalen met indrukwekkende wandschilderingen. De vloer is met een soort kloostermoppen belegd waardoor het wat kil aandoet.

Prachtig is te zien hoe de koning ter kerke ging. Vanuit de vertrekken kom je op een passage. Deze is verbonden met de Basiliek. Door een grote dubbele deur te openen kon de koning hoog verheven boven volk en geestelijkheid de dienst aanschouwen.

Het gigantische gebouw telt vele zalen en wij mogen enkele aangekleed bekijken. Er is een muziekzaal met mooi geel meubilair. Een andere ruimte is gevuld met jachttrofeeën. Hertengeweien en zwijnenschedels hangen aan de muur. Er zijn zelfs complete meubelstukken gemaakt van geweien en dierenvellen.

Pronkstuk van het paleis is de bibliotheek. In zeer lange zaal staan de wanden vol met boeken. De wanden hebben eveneens een bovengalerij zodat de totale hoogte is benut. Een leuk detail is een leesbank in een venster. Zo werd het daglicht gebruikt om goed te kunnen lezen.

Onder de indruk van vooral de omvang en degelijkheid van het gebouw, stappen we weer de gewone wereld in. De camper staat slechts 100 meter verder gestald.

Als we onze heerlijke lunch op een gezellig terras aan het hoofdplein zitten op te peuzelen, krijgen we de restanten van het Moors kasteel in de smiezen. Hanna trekt enigszins bleek weg. Hoog bovenop de berg wapperen de heraldische vlaggen en kunnen we torens van kantelen onderscheiden. In haar omstandigheden is de klim daar naar toe een hele opgave. Google Maps brengt mij op het spoor van Uber. Na installatie van de app en opgave creditkaartgegevens merk ik hoe simpel maar overduidelijk dit systeem werkt. Na invoeren gewenst adres, verschijnt de prijs. Na akkoord komt in beeld wie de rit gaat uitvoeren met het kenteken van de auto. We zien Jose op het kaartje naar ons toekomen met opgave resttijd. Inderdaad stopt een Seat Leon voor ons tafeltje bij het terras. We stappen in en Jose rijdt ons netjes naar de top van de berg. We kunnen zo uitstappen. De ritprijs wordt via de creditkaart automatisch verrekend.

Het Moorse kasteel is vooral een stevige verdedigingsmuur met enkele goed bewaarde wachttorens die een fors gebied omsluit. Hier hebben ooit Moorse bezetters gehuisd. We lopen het verdedigingswerk rond. Het is druk op de muur. Veel anderen zijn met ons nieuwsgierig naar de bouwkunst. Helemaal boven in de toren hebben we een geweldig uitzicht. Dat nu was precies de reden van de burcht op deze plaats.

Na een wandeling van 650 meter staan we onderaan het Palacio da Pena. Het bekendste en weelderigste paleis van Sintra ligt nog hoog boven ons als we door de kaartcontrole glippen. Maar een kwartiertje fors klimmen brengt ons op het voorplein. Er staat daar al een lange rij opgesteld. We sluiten deemoedig aan. Massa’s bezoekers komen op dit machtige gebouw af. Dagelijks! De rij schuifelt tergend langzaam het overdreven fraaie kasteel in. Na een tweede kaartcontrole schuifelen we gedwee door met de meute. Het paleis in de stad welke we vanochtend hebben bekeken, vinden we beiden mooier van binnen. De ruimtes hier zijn kleiner met een veel lager plafond. Stapje voor stapje mee in het ritme van de massa schuiven we langs een galerij. We zien best mooie vertrekken van de koningin en betrappen Ferdinand. Hij studeert in de kleedkamer van de prinses. Op het ‘terras van de koningin’ kunnen we Lissabon zien liggen.

De wandeltocht vanaf het paleis naar de camper is een lange afdaling van 1,2 kilometer. Maps brengt ons weer precies op de plek waar we vanmorgen zijn gestart.

Hanna wil zuidelijker. Al rijdend komen we Lissabon binnen. Prachtige stranden en mooie huizen worden gescheiden door een rij palmbomen. Om op de brug naar Setubal te komen valt nog niet mee. We komen even in de nauwe straatjes met veel hoogteverschil terecht.

Maar Pio geeft geen krimp.

De aanwijzingen kloppen precies. Hoog boven de stad verheven steken we de zee-arm over.

We hebben het plan om in Setubal per veerboot over te steken om zo heel wat rijkilometers te besparen. Maar er is feest. En een wielerronde.

De weg naar de haven is volledig afgesloten. Alle pogingen lopen tegen hekken aan met een rond wit bord met rode rand. Hanna raadpleegt de plaatselijke dienders. We worden teruggewezen naar vanwaar wij kwamen. Zijn collega een flink aantal straten verder, noemt ons een weg die we kunnen invoeren. Pio heeft nog nooit van deze straat gehoord.

We nemen een kloek besluit. De veerboot gaat uit het reisplan. Deze was toch fors aan de prijs volgens een van de geraadpleegde agenten. Met dertig extra kilometers op de teller reizen we verder.

Een zwaar ongeluk. Het verkeer remt af en komt bijna tot stilstand. Voertuigen in een rare stand in de wegberm. Ongerust kijken we naar het dichterbij komende tafereel. Een caravan, nee toch een camper. We passeren een zwaar beschadigde vrachtwagen. Zijn linker  voorkant is ingedeukt en het voorwiel staat dwars en de band is van de velg verdwenen. Dan zien we een personenwagen volledig onder de alkoof van de camper steken. Deze laatste ligt helemaal open. De zijwand is verdwenen.

De weg is bezaaid met versplinterde onderdelen. De nog nauwelijks herkenbare cabine van de camper staat dwars op het voertuig. Half in de berm ligt een persoon roerloos. Een man schermt met een deken het slachtoffer af. Er is nog geen enkele hulpverlener aanwezig. Uit veel gestopte auto’s wordt hulp geboden. Langzaam rijden we langs de chaos en vervolgen onze weg. Pas veel later komen we een politieauto met zwaailichten tegen. Niet lang daarna volgt een ambulance met gierende sirene. We zijn somber. De hulp kon wel eens te laat zijn.

We staan in Alberto ao Mar. We horen de oceaan ruisen maar zien hem niet. We staan tussen wonderlijk volk. Hoeden verbergen gebruinde gezichten met een volle baard. Het haar heeft veel vrijheid gekregen. Een hoed staat te jongleren. Een ander verkoopt prullaria. Een zeer oude camper herbergt een echtpaar en een moederhond met zeven jongen. Gelukkig staan hier en daar ook serieuze toeristen. Het pad is mul. Meerdere voertuigen blijven steken maar met vereende krachten kan iedereen uiteindelijk weer verder.

Op de avond wandelen we samen langs de oceaankust. Golven kussen teder het lange zandstrand. Een loopwerk is over het zand gelegd zodat je niet door het zand hoeft te lopen. De zon zakt naar de horizon.

Ik haal mijn trek-oog en sleepkabel. De Spanjaard duw ik mijn schep in de handen en vraag hem de voorwielen naar voren toe vrij te maken van zand. Nadat onze camper aan het ene eind van de kabel is geplaatst en de vastloper aan de andere, rij ik voorzichtig vooruit. Kabel strak, direct in de slip. “Oei, dit wordt niks”, denk ik spijtig. Als ik naar de chauffeur toeloop, maakt hij verontschuldigingen: “Sorry, handrem staat er nog op”. De tweede poging gaat uit het boekje, langzaam maar zeker komt de camper in beweging en verlaat zijn ongelukspositie. Enorme opluchting en veel dankbaarheid.

Nu Odeceixe niets wordt, hebben we plan B in werking gesteld. Hanna wil graag een was doen en het lampje van de brandstofmeter is gaan branden. Bij de Intermarche zijn beide uitdagingen te verwezelijken. Goedkope diesel en wasmachines. Teleurstelling in Aljezur. Deze Intermarche kan ons nergens mee helpen. Monchique wordt in de navigatie ingevoerd. Na een schitterende rit door mooi berglandschap kunnen beide plannen worden uitgevoerd.

Na een korte rit komen we boven op de berg Foira te staan. Uitzicht over de hele Algarve tot aan de oceaan. Een stevig windje neutraliseert deze hete dag. Bij het vallen van de nacht komt het mooiste cadeautje: De verlichte steden Portemao en Lagos kunnen we vanuit onze hoge positie prachtig bewonderen.

Daarom zoeken we het hogerop. De weg eindigt boven op een klif met royaal uitzicht over de zee. Er ligt een prachtige parkeerstrook die (nog) helemaal leeg is. We parkeren zo dat we een ruime strook vrij houden en de stoelen gaan naar buiten. In het begin denk je dat iedere aanrijdende auto weer de razzia-bus van de volksbeschermers is, maar dat schrikbeeld slijt naarmate de dag vordert.

De temperatuur gaat richting veertig graden. Schaduw, wind en veel koel water drinken is uiteindelijk niet afdoende. Er is geen keus: we gaan de oceaan in. Dan komt Hanna tot de sneue ontdekking dat er bij het inpakken iets fout is gegaan: geen badkleding. Mijn zwembroek is niet aan de aandacht ontsnapt en zo ga ik alleen het koele water van de oceaan in. Heerlijk wat een weldaad in deze broeikas. Het zeewater is amper 18 graden dus een lang verblijf wordt het niet.

’s Avonds zien we tijdens een strandwandeling de zon prachtig rood wegzinken in het water. De avondkoelte doet ons goed. Morgen direct naar de winkel om badkleding voor Hanna aan te schaffen, want het blijft voorlopig heet.

We dwalen over het terrein. De kliffen zijn hier echt hoog, ruim zestig meter. Prachtige roodbruine en okergele rotsen steken scherp af tegen het blauwe water. We klimmen en klauteren enkele van deze natuurreuzen af. Onder de vuurtoren zit een winkel die alles voor dubbele prijzen verkoopt. In een aanpalend pand heeft zich een horecabaas gevestigd.

We staan niet verkeerd maar het is ook vandaag weer snikheet. Daarom rijden we het stukje weer terug naar Sagres. Daar is een prachtig strand verstopt achter de rotsen. De deining zorgt weer voor prachtige aanrollende golven. Hier en daar staan stevige rotspartijen als een soort golfbreker in het water.

Een ander gedenkwaardig punt voor ons is dat we op het keerpunt van de vakantie staan. Eigenlijk rijden we na vandaag weer terug naar huis. We zijn hier iets te vroeg wat qua tijd zijn we nog niet halverwege.

Hanna vindt het te warm voor een wandeling naar Sagres om eventueel in een kledingzaak een badpak te scoren. Samen gaan we naar het strand maar daardoor kan alleen ik tot twee keer toe een koude duik in de oceaan nemen. Het mag dan warm zijn, van zo’n zwempartij krijg je het echt koud.

’s Avonds loopt het grote parkeerterrein behoorlijk vol met campers. Vooral het grote aantal busjes, van alle leeftijden, valt op. De meesten hebben een surfplank bij zich. Eentje zonder zeil, het is de bedoeling om op een aanrollende golf mee te liften en daarbij moet je dan zolang mogelijk blijven staan. Omdat het oceaanwater fris is, dragen de surfers een wetsuit.

We krijgen de idyllische kust van Portugal te zien. Degene die ook in de vakantiefolders komen. Onder de rotsen door zijn hele grotten ontstaan. Hier varen kleine motorbootjes doorheen. Ook kajaks en kano’s doen driftig mee. Hele kommen zijn ontstaan, gevormd door staande rotsen al dan niet voorzien van een onderdoorgang. Prachtige kleuren, okergeel en lichtrood, gecombineerd met grillige vormen.

We willen ons voor de nacht gaan vestigen in Praia de Marinha. Bij het aanrijden, lijkt het al niet gunstig. Grote borden met parkeer en stopverboden voor campers heten ons een welkom. Gauw wegwezen. Park4night heeft een prima alternatief in Praia de Albandeira, nauwelijks een paar kilometer verder. Een prachtig klein strand, opnieuw fantastisch gelegen tussen de rotsen. Er is niet veel parkeergelegenheid maar we komen mooi dicht bij de kust te staan, opnieuw zeezicht.

Nu de zee beschikbaar is, maak ik er maar gebruik van ook. Het is zwemmen in zeewier-soep. Nadat ik weer op het droge sta, zit het wier overal, tot in mijn haar.

Als we later over heuvel kijken, zien we een prachtig panorama. Een rots is enorm uitgehold en staat in het lage zonlicht als een middeleeuwse poort zeevaarders toegang te verlenen tot de grote zee. Opnieuw in de warme okerkleuren opgetrokken. Mensen maken leuke dingen maar tegen deze grandioze natuurlijke vormen, moeten ze afleggen.

Op de voormalige overslagterreinen is nu een camperplaats. Op deze manier dragen ze nog een klein steentje bij aan de lokale economie. Het oude station is dichtgemetseld en staat functieloos te wachten op een nieuwe bestemming. Toch is Vila Real de Sante Antonio geen dode stad. Als we ’s avonds wandelen langs de boulevard en de winkelstraat is het erg druk en gezellig. Een grote jachthaven zorgt voor levendigheid. De winkelstraat is goed bezet met allerlei detailhandelzaakjes die soms zeer gespecialiseerd zijn. Aan publiek op deze maandagavond geen gebrek. Straatmuzikanten zorgen voor een aangename sfeer.

Tegen enen zijn we in deze stad aan Portugees-Spaanse grens aangekomen. Jan en Rita verblijven hier al enkele dagen en wij hebben besloten hen daar op te zoeken. Wellicht dat we de komende dagen met elkaar naar het Noorden rijden maar Jan ziet erg op tegen de warmte die hij daar verwacht. Het is nog lang warm en tot laat blijven we aan de waterkant zitten waar de wind over het water aanwaait en voor enige verkoeling zorgt.

Gestaag kruipen de uren voorbij. Er melden zich nog meer Nederlandse camperaars op het overslagterrein. We wisselen kort enige reiservaringen uit. We bespreken plannen. Morgen is er een Fado-avond in een noordelijker gelegen stadje. Het lijkt ons voldoende reden om er dan heen te reizen.

Vlakbij bij de jachthaven gaan we ’s avonds uit eten. Het is opnieuw gezellig in Vila Real de St Antonio. Heerlijk op de wind maar binnen het terras laten we ons een goed gevulde schotel voorzetten. Het eten is goed. Veel verse producten en goed voorbereidt. Daarna slenteren we door de hoofdstraat en boulevard. Ook nu zijn er weer veel mensen op de been. Winkeliers lokken met aanbiedingen de toeristen naar binnen. Dezelfde straatmuzikant brengt dramatische Ierse volksmuziek maar het wordt gewaardeerd.

Een late boot glijdt de haven binnen en gaat op zoek naar z’n vaste plek. Met de opnieuw opgestoken wind als plaaggeest moet de lichte polyester boot zijn vak in zien te komen. Het lukt. Maar een schurend geluid verraadt de assistentie van de naastgelegen sloep. We wandelen terug. Een prachtig verlichte Spaanse stad aan de overzijde van de rivier, vormt ons avonddecor.

Maar wij hebben een serieuze missie. Vanavond gaat het gebeuren. Hier wordt een Fado-night georganiseerd waar wij alle vier ons kritisch oor ten luister zullen leggen. Portugezer kun je het niet krijgen. Jan en ik gaan het nodige voorwerk doen. Gewapend met de brochure trekken we het dorp in om achter de uitvoeringsplek te komen.

We stappen een cafe-restaurant binnen welke om de hoek ligt. De communicatie vergt een grote inspanning. Een jonge dame beheerst een klein beetje Engels. De rest zit vol goede bedoelingen. Nadat de dorpskern ons had uitgelegd dat het optreden in het centrum van het dorp zou zijn, keren wij tevreden huiswaarts. Nog geen twee meter buiten de deur worden we ingehaald door het Engelse meisje. Of ze de folder nogmaals mag bekijken? Ze wijst ons op Gioes. Inderdaad dat staat er ook bij. Ze legt uit dat dit een dorp is wat 25 kilometer verderop ligt. Paniek bij Jan en mij. We lopen weer mee naar binnen en vrezen voor onze eerste Fado-ervaring. Een taxi is een mogelijkheid. Maar de Engelse brengt een nieuwe optie ter tafel. Trots reikt ze ons een affiche aan waar de festiviteiten van Alcoutin op staan vermeld. Ook hier vindt een optreden plaats. ‘Ferdinand en zijn zonen’ zijn de uitvoerende artiesten en het wordt vast reuze-gezellig.

Na het thuisfront van het verse dilemma te hebben verteld, gaan Jan en ik het centrum maar eens verkennen. De weg loopt langs een 14e eeuws kasteel. Zeer pittoresk lopen de kleine straatjes in elkaar over. Hier en daar is een minipleintje gepropt. Alles zeer netjes uitgevoerd. We komen uit bij het podium. Dit staat op een open plein en rondom bevinden zich meerdere terrassen. De optie begint een serieus kantje te krijgen.

Opnieuw rapporteren wij de ervaringen en mogelijkheden. De keuze valt unaniem. We blijven en gaan de zangkunst van Ferdinand aanhoren vanaf een prettig terras waar de consumptieprijzen nog niet de helft zijn van het thuisland.

Het is een gezellig sfeertje. De muziek verleidt vele tot het maken dansjes. Van zeer jong tot echt oud. Een groep bijzondere mensen trekt de aandacht door heel expressief mee te swingen.

Met behulp van koffie krijgen we ons zelf weer gareel. We zitten in de schaduw om niet slachtoffer te worden van de al snel weer hoog aan de hemel staande zon. Prachtig is het uitzicht. We zien de rivier behoedzaam zijn water richting zee duwen. Aan de overkant ligt Spanje. Twee kastelen staan trots hun rijke historie uit te stralen. Op beide oevers één.

In de middag bezoeken we weer het dorp. Kleine steegjes verbinden de nauwe straten met elkaar. Tussen de lokalen lopen de toeristen. We zijn niet de enigen. De horeca profiteert. We ploffen neer op een schaduwrijk terras aan de oever. Witte wijn en Sagres bier komt op tafel. Er is veel afleiding. Een jong gezin steelt de show met een piepjonge baby. Een zeer oud echtpaar wat slecht ter been is, zit samen aan een tafeltje naar een kleine radio te luisteren. Een verward persoon vraagt iedereen om geld of sigaretten.

De avond verdrijft de dag. Honden blaffen vanaf de horizon. Op ons plekje is het heerlijk rustig. Geen autoverkeer, alleen maar een zwoel windje en een snel opdringende avondschemer.

Het is een prachtige rit door de heuvels van Zuid-Portugal. We willen een supermercado bezoeken in Mertola om barbecuespullen te kopen maar deze blijkt niet te huizen in het nauwe straatje wat we ervoor zijn ingereden. Het plan valt overigens helemaal in duigen want bij het checken van het einddoel zie ik dat deze alleen door terreinwagens is bereiken. Daar wagen we de camper maar niet aan. Wel jammer, want er was daar bij Pulo do Lobo een rivier met waterval geweest.

We besluiten dat we de koers verleggen naar Minas de Sao Domingos. Via een allerbelabberdste weg komen we in dit kleine plaatsje. Hier ligt een stuwmeer met leuke parkeermogelijkheden. Erg vriendelijk is men niet voor campers want de uitgekozen plek toont allerlei verboden. Ik vind een mooi vlak terrein even verderop. Hier staan ook ruim dertig tenten in een grote cirkel opgesteld zodat we ons afvragen wie deze gaan bevolken.

Niet veel later komt een kolonne bakvissen aangemarcheerd. Terwijl wij nog druk bespreken wat dit voor de serene rust op onze nachtplaats gaat betekenen, zien we dat de tenten worden afgebroken. De meute verdwijnt met bagage en al in drie gearriveerde bussen.

In de avond gaan we nog even zwemmen in het meer. Het water is heerlijk lauw en het frist lekker op. Als we weer opgedroogd lekker zitten na te genieten, turen we naar de noordelijke hemel. Het donkere uitspansel laat echter nog geen voorbij flitsende meteoren zien, wat in deze dagen goed mogelijk is.

Hier heeft zich ooit een drama afgespeeld. Een prachtige prinses stond op de torentrans om te wachten op haar geliefde. Deze Moorse  ridder was erop uit getrokken om de oprukkende Christelijke troepen te bestrijden. Maar hij viel in een hinderlaag en werd met zijn manschappen gedood. De tempeliers trokken hun kleren aan en zo naderden ze de burcht. Te laat had men daar het bedrog door en drongen de vermomde soldaten het kasteel binnen. De prinses wachtte haar lot niet af en sprong van de toren haar dood tegemoet.

We parkeren in de middag aan de Baragem de Aqueva. Een zeer groot stuwmeer aan de Spaanse grens. De campers zetten we weg onder de dennenbomen. Een geweldig uitzicht op het meer en zijn vele uitlopen is onze beloning. Het water is nagenoeg lauw en we zwemmen meerdere keren om af te koelen van de hoge temperaturen.

Op de avond geven we ons over aan een smakelijke barbecue. Het gerookte vlees is opperbest van smaak en samen met een wijntje gaat het gemakkelijk naar binnen. Hanna heeft een lekkere salade gemaakt welke een feest is om het met de kalkoensticks op te peuzelen. Als het goed donker is, gaan de stoelen helemaal achterover en staren we naar de noord-oost hemel om vallende sterren te betrappen. Inderdaad schieten enkele lichtflitsen door de grote beer.

Vanochtend klingelt en rammelt het al vroeg rondom de camper. Zo nu en dan klinkt een claxon. Dan weer roept een mannenstem. Nog voor de wekker staan we op om te zien wat er aan de hand is. Als de gordijnen worden opengeschoven, zien we de vooruitgang van het schaapherdersvak. De hond mag thuisblijven. De herder rijdt in een diesel. Zijn schapen zoeken naar iets eetbaars wat niet meevalt op de verdroogde grond. Wel dienen ze door te lopen. Anders volgt onverbiddelijk een luid claxon-signaal. Ruim honderd schapen passeren onze bumper.

Opnieuw een warme dag aan het stuwmeer. Direct na de koffie wentelen we ons al in het wijde water. Dit herhalen we om de paar uur. Het geeft een zachte verkoeling. Door een stevige föhn-wind ben ik na luttele minuten alweer helemaal opgedroogd. Tussen de dennenbomen zoeken we doorlopend naar een stekje in de schaduw. Het betekent vaak verhuizen met het meubilair. Het is vandaag rustig aan de plas. Tegen de avond komt er nog een jong stel wat een tent opzet in het bos. Bij het aanzwellen van de schemer wordt het uitzicht over de plas nog fraaier. De enkele wolken die overdrijven krijgen een schitterende oranje kleur aan de onderzijde terwijl de bovenkant grijs kleurt.

Samen met Jan en Rita dwalen Hanna en ik door de straten. Een heel eigenaardige wijze van bouwen zien  we als we in de hoofdstraat aankomen. Aan de buitenkant kijken we tegen sobere afwerking van de huizen aan maar de binnenzijde heeft verschillende functies. Er schuilt een restaurant, een winkel en zelfs een complete kerk achter. Met waardering voor het vele werk wat er is voor verzet, bewonderen we twee godshuizen die tegenover elkaar staan.

Nadat we op een terras het dreigende vochttekort op een plezierige wijze hebben aangevuld, gaan we het kasteel bezoeken. Geen kassa, je mag er zo in. Dan merken we dat in het recente verleden er weinig respect is getoond voor de roemruchte historie. Het binnenplein is omgebouwd tot stierenarena en de zijgangen voor het gemak maar dichtgemetseld. We lopen boven over de sterke muur achter kantelen. Een paar torens staan nog overend. De beklimming levert waarschijnlijk het mooiste uitzicht op van de omgeving.

We installeren ons op een heel groot plein welke tegen tweeduizend jaar historie is aangelegd. We kijken uit op een imponerend aquaduct uit de Romeinse tijd. Het hele ding is zeven kilometer lang. Het kent vier niveaus en is zeker zestig meter hoog. Beduusd sta ik het bouwwerk te bekijken. Ik probeer me alle arbeid voor te stellen die hiervoor is verricht. Wonderlijk is te zien hoe nu het verkeer erlangs en onderdoor rijdt alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

Vanmorgen na vertrek rijden we door een prachtig stuk Portugal. Hanna vergelijkt het met de Amerikaanse prairie. Het is heuvelachtig met overwegend een lichtbruin dorre kleur. Her en der staan bomen, soms ver verspreidt, dan weer geclusterd. De weg, met weinig verkeer, slingert er goed zichtbaar doorheen.

Voor het eerst zien we zwart-bont vee. Maar het is de uitzondering. Op de vlakten lopen grote kudden bruinharige koeien, soms met reusachtige hoorns. We zien een hele meute geiten zich tegoed doen aan de korte stekels. Boeren bewerken de akkers met forse tractoren. Ook Portugal weet dat prestatie wordt beloond.

Op een prachtig klein maar redelijk vlak parkeerterrein zetten we de camper neer. We kijken weer uit over een groot meer. In de ondergelopen vallei steken hier en daar nog heuvelruggen boven water. Op deze wijze zijn zelfs enkele eilanden ontstaan. Het is niet druk. Als we ons hebben verzekerd van schaduw, blikken we over het water. Een lekker windje vanaf het meer reguleert de hoge buitentemperatuur.

Hanna droomt weg in haar romannetje en laat de zachte wind voorzichtig haar huid strelen. Op het strand moet een hond van z’n baas leren zwemmen. Passanten vragen aan ons of het zandpad naar de landtong leidt. We zijn positief en zeggen “ja”. Als de temperatuur mij te machtig wordt, ga ik zwemmen in het heldere en aangename water. De verkoeling doet mij goed. Binnen een kwartier zorgen de weersomstandigheden ervoor dat de zwembroek weer droog is.

Bij de ondergaande zon die een prachtige rood-oranje gloed verspreidt, wanen we ons in Griekenland. Met het uitzicht op eilanden en kusten, verenigt door het water.

We staan geparkeerd op een landtong die het meer in loopt. Dat betekent aan beide zijden water. De meer-oevers liggen hoger en zijn begroeid met bomen en struiken. De oever is grillig en bezaaid met grote rotsen. Het is werkelijk een prachtig plaatje. We zijn enigszins verbaasd dat het niet druk is. De stuwmeren liggen in het oosten van het land langs de grens met Spanje. En daar zijn weinig vakantiegangers in tegenstelling tot de westkust en de Algarve.

Vooral lokale rustzoekers bevolken met ons het idyllische lustoord. Er wordt gezwommen, gespeeld en geluierd. Wij passen ons aan en genieten op de eigen stek. Een vader leert zijn dochtertje kanovaren. Een gezin is afwisselend aan het zonnen en baden, terwijl de zoon laat horen dat hij een beetje Engels kent. Een Portugese camperaar braadt midden op dag zijn worstjes en het bedelende hondje krijgt ook een stuk.

Maar plots is het met de rust gedaan. Twee versleten busjes scheuren de landtong op, een forse stofwolk creërend en worden strak tussen twee campers geparkeerd. De schuifdeuren schuren open en twee honden en een hele trits kinderen komen het gammele voertuig uitrollen. De voertaal is Duits. Het zwemwater wordt geconfisqueerd. Een van de honden gaat bij de aangelijnde poedel van de eerder genoemde Portugees op bezoek.

Als teken van vriendschap laat deze een grote bolus achter bij de verraste Iberiërs.  Dit wordt echter zo niet begrepen en de Duitse eigenaresse krijgt dat te horen ook. De dame krijgt een zakje aangereikt. Even later vist ze onhandig de grote boodschap van haar viervoeter op. Gelukkig komt aan het tumult ook weer een end. Even plotseling als ze kwamen, gaat de meute weer in de voertuigen en rijdt weg.

Aan onze mooie plas is de rust weer gekeerd. De zon gaat onder. Een late zwemmer trekt een baantje en de Portugees begint aan zijn derde warme maaltijd.

Entree is vier euro. Met alleen groot geld op zak plaatsen we de kaartverkoper voor een probleem; hij heeft geen wisselgeld. Een allervriendelijkste oplossing, voor de euro die we aan kleingeld uit de beurzen wringen, kunnen we gewoon naar binnen. Sommige Portugezen zijn wel soepel. In de tuin, in barok-stijl aangelegd, staan vooral hagen en standbeelden. De verbeelding betreft religie, elementen, werelddelen, romeinse goden en de Portugese vorsten. Een leuk detail is dat de Spaanse koningen die door vererving ook een tijdje de scepter hebben gezwaaid in Portugal veel kleiner zijn afgebeeld dan hun Portugese collega’s.

Als de avond is gevallen, gaan we uit eten in de stad. Op een terras aan een groot plein gaan we verwachtingsvol zitten. Hanna kiest voor zalm en ik doe een biefstuk. Er komt brood op tafel met olijven. We bestellen een fles water en een glas rode en witte wijn. Ook vragen we om een extra salade.

Al snel kunnen we onze tanden in de werkstukken van de kok zetten. Alles klopt en wordt uitgeserveerd. Het is een prima maaltijd en als afsluiter neem ik een niet te klein ijsje. We vragen om de rekening en dan blijkt dat we voor € 23,30 hebben opgepeuzeld.

Op de terugweg naar de camper lopen we de plaatselijke drumband tegen het lijf. Het bijzondere is dat er een doedelzak-speler tussen loopt wat nog heel aardig klinkt ook. We pikken nog een momentje van een judo-demonstratie mee en gaan dan tevreden naar ons huisje op wielen.

Een prachtig beeld ontvouwt zich voor onze ogen. Door brand zwartgeblakerde bomen steken schitterend af tegen de witte rotsen. De horizon is kilometers ver weg. De omgeving wordt bepaalt door rotsblokken. Grote rotsblokken. De hele bergwand ligt er vol mee.

Na inspannend klimmen komen we op een splitsing aan. We klauteren naar rechts. Dan zien we de eerste huizen van Monsanto. Hoog boven ons maar in beeld. Het geeft weer energie. Met hernieuwde kracht bereiken we de poort. Heerlijk laten we wind en schaduw hun verkoelende werk doen. We wandelen het dorp binnen wat tussen de rotsen op de bergwand is gebouwd. Op een terras komen we bij. Koel drinkwater en een magnum vitaliseren ons.

De top is nog niet bereikt. Het dorp is slechts een tussenstation. De wegen lopen steil omhoog. Toch weet een auto zich door te straat te wringen. Er zijn hier meer toeristen. De winkeltjes doen goede zaken. We zijn al ver boven de kerktoren als we het plaatsje verlaten. De grauwe spits werkt als een magneet. Opnieuw moeten we struikelend bij een slingerend keienpad omhoog. We krijgen een prachtig uitzicht waar we maar half aandacht voor hebben. Schaduw zorgt zo nu en dan voor een kleine pauze.

Dan staan we voor de poort. Hij is open. Geen kassa-juffrouw. We lopen een ruw en uiterst onvlak terrein op. De rotsen zijn aan elkaar gemetseld met stenen muren met kantelen. De burcht heeft meerdere ruimtes. Het kan nog hoger. We beklimmen een oude trap langs de kasteelmuur en komen op de top. Oog in oog met de scherpe spits die ons uren heeft uitgedaagd. We laten ons zakken op een oude muur in de schaduw. Het water proeft als sprankelend bronwater. We eten ons weer op sterkte met een appel.

De tocht terug naar de camper is alleen maar naar beneden. Nu komen wij lachend ploeterende reizigers tegen die op weg zijn naar de top. Morsanto is nu veel leuker. We zien minstens drie kerken in het piepkleine bergdorp.

We zijn weer terug in het dal tegenover de Sint Petruskapel. Hier wanen wij ons op het gemak. Het is er oorverdovend stil tussen de bergwanden. Na een verfrissende douche zitten we de prachtige locatie te bekijken. Wat zijn we bevoorrecht om hier onze nachtplaats te kunnen inrichten.

Dit stuwmeer is pas in het jaar 2000 gerealiseerd. De Portugezen creëren op deze manier schone energie en grote recreatiegebieden. Het waterniveau is laag na een lange zomer. De centrale werkt maar op bescheiden kracht. Ook de recreatie loopt nog niet storm. Er is een groot parkeerterrein maar wij zijn de enige parkeerders. Misschien jaagt de Portugese politie hier ook iedere recreant weg. Zo is win-win meer verlies-verlies.

In de loop van de middag komt bij ons een auto met laadbak staan. Daar liggen wat brandslangen op maar hun diameter wekt geen vertrouwen voor een goede afloop, mocht er echt wat aan de hand zijn. De heren nemen het ervan en staan gezellig met elkaar te praten. We krijgen niet echt een idee wat hun opdracht is. Ze hebben weinig belangstelling voor de omgeving. Een beginnende bosbrand zou hen volledig zijn ontgaan.

Tegen de avond komen een paar auto’s naar het meer. De meeste bestuurders komen hun auto niet uit en keren en veel gevallen gelijk direct terug. De sporttoestellen die hier uitdagend staan opgesteld zijn duidelijk niet de reden van hun komst.

Na het eten gaan Hanna en ik een eind wandelen. We lopen over de stuwdam en hebben respect voor de hoogte van het ding. Het water komt aanzienlijk hoger dan het dorp. Ik kan mij voorstellen dat er toch een paar dorpelingen hiervan in het begin slecht hebben geslapen. Met het donker worden verdwijnen alle nieuwsgierigen en staan we alleen aan het meer. Het is wel een prachtig uitzicht over het water met een groene heuvelrug begroeid met bomen aan de overkant.

De aanblik tijdens de route is weer mooi vandaag. Het landschap is verfraaid met mooie rotspartijen. Met een beetje fantasie zie je daar allerlei figuren in. Een badende eend, een slak, een verschrikt achterom kijkende hagedis. En dat allemaal op reuzeformaat. Jammer is alleen dat ze ook hier hun best doen om een prachtig landschap volledig te verpesten. Vooral in het stuk van vandaag staan bovenop de fraaie heuvels nutteloze windmolens die niet of nauwelijks draaien, laat staan dat ze energie opwekken. De huidige westerse beschaving maakt zich voor eeuwig belachelijk.

Wat een superplek om te kunnen overnachten. Nadat we een klein zijweggetje zijn ingeslagen, komen we langs een riviertje. Deze slingert door het dal. Een bruggetje biedt demogelijkheid om over te steken. Grote rotsblokken vormen de oever hier en daar onderbroken door een stevige oever.Op de kant staan dennen- en loofbomen. Hier zou je een leven lang willen wonen. We krijgen het zowaar voor elkaar om de camper acceptabel recht neer te zetten. Schaduw vinden is geen probleem. De hele middaglaten we ons door het fraaie natuurschoon verwennen.

’s Avonds wandelen we het weggetje verder uit. Enige jaren terug is hier bosbrand geweest want we zien zwartgeblakerde stammen. Het geeft meteen een heel ander aanzien. Een trieste blik en dat over grote stukken. We komen bij een vervallen huisje terecht. Gebouwd met stevige losse stenen. De muren staan er nog maar het overige is door het voortschrijden van de tijd vergaan. Een prachtig monument van het oude Portugal.

Zoveel mogelijk in de schaduw klauteren we de volgende trappen op. Het stadje begint in de diepte weg te zakken. De horizon is ruim geworden. We voelen de vermoeide benen, we negeren de opnieuw opkomende dorst. Opnieuw voelen we nieuwe energie bij het passeren van een ander mooie Delfsblauwe voorstelling, geheel opgemaakt met kleine tegeltjes. De klokken luiden. We kijken omhoog en zien dat we al ver zijn geklommen

De laatste trappen voelen het zwaarst. Een prachtig bordes biedt een kleine tussenpauze. Een hoge pilaar is zeer kunstig versierd en staat in het midden van een grote waterpartij. Aan weerszijden bevinden zich grote zuilen, waar bovenop goed geboetseerde beelden staan van wereldburgers. Het geeft moed voor het laatste stuk.

Dan staan we recht voor de Igreja Nossa Senhora dos Remedios. Een hele tijd heeft ze ons gelokt, nu is het de tijd voor een ontmoeting. Haar deuren staan open. Samen met andere bezwete bezoekers glippen we naar binnen. Ze is niet eens erg groot maar wel schitterend gebouwd in rococo stijl. Het enorm grote altaarstuk, geheel bedekt met bladgoud valt op. Het Mariabeeld is in Rome gemaakt ergens in de achttiende eeuw. Dat het hier mag staan is voor veel Katholieken reden om ter bedevaart te gaan en de lange toegangsweg als boetedoening zonder morren ondergaan.

De terugweg is luchtig. Alle vermoeidheid is als sneeuw voor de zon verdwenen. Hanna huppelt de treden naar beneden af. We lassen een appelpauze in en zien hoe andere mensen omgaan met hun bezoek aan deze religieuze plaats. Beneden gekomen lopen we de toegangslaan af tot aan het begin. Lamego bereidt zich voor op een groot feest wat honderdduizenden bezoekers zal aantrekken. Ieder jaar, eind augustus en begin september is het raak. We zien talloze stands waar straks de horeca zich rijk zal verkopen. Een groot podium wordt opgericht. De hele stad is versierd met fraaie lichtbalken. De spanning van de feestdagen voel je al tussen de terrassen hangen.

Voor ons is het een leuk toeristisch uitstapje, voor de stad het hoogtepunt van het jaar.

We krijgen twee keuzes; of alleen de tuin voor € 8,50 of tuin en casa voor € 12,50. Natuurlijk willen we het huis zien. Nadat we een bocht doorlopen van het voetpad staan we plots voor het imponerende huis, gebouwd in barok-stijl. Ook de Portugese overheid heeft zijn waardering laten blijken want het huis is geplaatst op de lijst van Portugals belangrijkste bouwwerken. De omleiding start om 14.00 uur. Dan geeft ons anderhalf uur de tijd om door het tuincomplex te zwerven. Voor 8,50 pp mag je toch wat verwachten.

We zwerven niet lang. We lopen tegen de eindmarkering aan. Dan maar overzij. Na een paar stappen staan we buurman’s geraniums te bewonderen. Ongeveer een kwartier hebben we nodig om alle perken, hagen en vijvers op het netvlies te krijgen. Toegegeven, de rozentuin stond er prachtig bij. Ook een duistere tunnel die geheel is uitgeknipt uit een rij coniferen wekt onze verwondering. We wachten in de schaduw tot de klok de tijd naar twee uur weet te persen.

Onze rondleidster spreekt redelijk Engels en zo komen we veel over de familie te weten. De titel Hertog is erfelijk en gaat naar het oudste kind als de drager komt te overlijden. Nu is het achtste geslacht aan het bewind. We worden door de ontvangstkamer, de slaapkamers, de biblotheek, de ontvangstkamer en de eetkamer geleid. We zien kunstig gemaakte houten plafonds en bijna alle vertrekken. Het is mooi ingericht maar onze smaak is wat verwend geraakt met alle paleizen zodat we het niet echt opzienbarend vinden. De tour stopt nadat de kapel is getoond. Zoals kennelijk alle rijken, heeft ook onze Hertog zijn privé-kerk.

We zien flarden van de wijnmakerij, staan even in de wijnwinkel en sluiten dan ons bezoek af. Het is toch vooral de aanblik van het riante huis wat ons het langst zal heugen.

Als we aan de lunch willen beginnen, is de nieuwe rol van het natte dal volledig duidelijk. Het is druk geworden. Gezinnen, jeugd en senioren zijn de gene voorbij en hullen zich in allerlei variaties van badkleding. Jonge meiden tonen de laatste trends welke veel oudere dames is ontgaan. Ik geloof dat dit maar goed is ook. Heren laten zien dat het goed met ze gaat, hoewel dit ten koste  lijkt te gaan van het elastiek in de zwembroekboord.

We eten buiten.

De camper werpt voldoende schaduw om dit genoeglijk te kunnen doen.

Als de zon de hoogste stand heeft gehad, begint het effect ervan pas voelbaar te worden. Ik schrik van het koude water als ik voorzichtig mijn tenen onderdompel. Het blijkt mee te vallen als ik verder loop. Het water is kraakhelder. Bij de aanleg is er een soort voetpad naar het diepere water gelegd. Aan weerszijden zie ik scherpe rotsblokken maar vooruit kent geen hindernissen behalve dat het water snel begint te stijgen. Ik laat me languit glijden en met behulp van de schoolslag weet ik mijn hoofd boven water te houden. Met een paar ferme halen is de bodem verdwenen.

Op de avond loopt het parkeerterrein weer helemaal leeg. Tegen de stroom in komen twee campers juist bij ons staan. Gedrieën zullen we de stilte van de nacht moeten doorstaan. Hanna en ik zitten languit in de stoelen over het meer te kijken. De zon zakt weg achter de heuvel aan de overzijde. Nog even straalt een rode gloed als teken van z’n aanwezigheid. Nachtkrekels beginnen voorzichtig aan hun concert. Het zal niet voor ons zijn bedoeld, maar we zijn een dankbaar publiek.

We lopen het dorpje in. Medecamperaars hebben via reviews laten weten dat de doorgang naar Spanje zeer smal is en voor campers van zes meter al niet te doen is. Dat willen we wel eens zien. Heerlijk, wat een antiek plaatje. Oude gebouwen hangen zwaar uit het lood. De stoere houten deur vertelt een verhaal van eeuwen. Bovengalerijen hangen als destijds in het wilde westen gevaarlijk boven de weg. De palen zijn krom getrokken, niets sluit meer logisch maar een sfeer dat het geeft.

Sommige pandjes zijn deels ingestort en vormen zo een prachtig onderdeel van het beeld van een dorp uit vervlogen tijden.

Zeer smalle steegjes geven toegang tot de woningen op de heuvelrand. Al is de doorgang nog zo kort, er prijkt wel een trots naambordje op. Door het dorp slingert zich de Onor. Een klein riviertje wat toch nog wat water afvoert. Het gezellig ruisen van het afstromende water langs rotsblokken maakt de wandeling helemaal compleet.

Aan het einde van het dorp begint Spanje. Direct na het naamsbord. Prachtig dat er nog zulke authentieke plaatsen bestaan. Gelukkig wordt er al veel gerenoveerd, geheel in stijl. Voor sommige panden is te hopen dat er zich gauw een liefhebber meldt. Ze hebben weliswaar al eeuwenlang dienst gedaan als huisvesting maar het einde is nu echt wel in zicht.

Kunnen we er doorheen? 

De verhalen blijken weer eens subjectief. Al hadden we een Concorde dan nog zou het ruim passen.