Door Duitsland

Zondag 7 juli

Voor vandaag staat de eerste serieuze etappe op het programma. Het vertrek gaat met de nodige obstakels. We drinken een kopje koffie met onze dochter en de jongste kleinzoon nestelt zich in het grootouderlijke bed. Als we aanstalten maken om te gaan, verstopt hij zich onder het dekbed. Hij verliest het van z’n moeder die hem naar buiten werkt. Het afscheid valt hem zwaar. Nadat we ook de andere twee familieleden hebben uitgezwaaid, rijden we weg.

Doordat er meerdere wegen zijn afgesloten, zijn we gedwongen een flinke omweg te maken. Net als we via de A31 in Duitsland gang willen maken, lopen we tegen een ‘Wir bauen fur Sie’ - stau aan. Daarna rijdt het vlot door naar Helmstedt. Het zonegrenz-museum is gesloten. Geen verdieping in de ellende van het IJzeren gordijn met al z’n rampzalige gevolgen. ‘s Avonds willen we naar het centrum wandelen maar dat blijkt lastiger te zijn dan we dachten. We komen er. Veel vakwerkhuizen en een verlaten winkelstraat maken bij ons niet ‘ dit hadden we niet willen missen’ - gevoel los. Wel zien we een schitterende kerk, die in de steigers staat. De buitenkant vinden we nu al prachtig, dat belooft nog wat als de restaurateur klaar is.

Morgen rijden we verder tot aan de Poolse grens.

Maandag 8 juli

Gespannen ogen staren naar de printer. Geen document! De laptop geeft een irritante ping: ‘printer offline’. Opnieuw open ik de instellingen. Hier een vinkje, daar een knopje op ‘on’. Een herhaalde opdracht tot printen. Weer hetzelfde resultaat. Ik zucht diep.

Hanna moet een belangrijk document ondertekenen. Maar we zijn ook op vakantie. Bij vertrek hebben we deze patstelling professioneel opgelost. In de Mediamarkt heb ik een handig kleine printer gekocht die kan printen en scannen. Op het moment dat de stukken per mail worden aangereikt, is het zo geklaard. Documentje printen, handtekening zetten, opnieuw inscannen en daarna retour afzender; piece of a cake.

Ik kijk met een allesvernietigende blik naar de pas aangekochte printer. Thuis deed-ie het wel, mompel ik richting Hanna. Een diepe stilte. Opnieuw flitsen diverse menu’s langs op het computerscherm. Ruim anderhalf uur gaan zo al vechtend voorbij. De printer staat op tafel en verroert geen vin. Niet beseffend dat deze houding hem best eens fataal kan worden want het stoom komt me uit de oren. Alles uit, de stekker uit het stopcontact. Weer inschakelen. Spannende blikken richting printkop. Roerloos.

Inmiddels begint het aardig te schemeren. In gedachten zie ik me de hele nacht deze worsteling voortzetten.

Voor de zoveelste keer plop ik een menuutje op. Ik verander zonder enige verwachting een vinkje. Achteloos klik ik het printicoon aan. Dan gebeurt het wonder: het ding kan printen! De twee pagina’s komen in correct Nederlands uit het apparaatje zetten. Ongeloof en blijdschap vechten om voorrang. Hanna wacht de winnaar niet af en zet zwierig haar handtekening. Het scannen en verzenden gaat daarna moeiteloos.

We staan geparkeerd bij een sportpark in Gorlitz. Vandaag alleen ‘autobahn’. Polen kunnen we ruiken, alleen de rivier ‘de Neisse’ hoeven we nog maar over te steken. Bij het doorrijden van deze plaats zien we al dat dit een prachtige stad is. Gewone panden zie je er niet. Allemaal indrukwekkende, fraaie gebouwen in welke straat je ook kijkt. Na aankomst wandelen we richting centrum. Na het sportveld verschijnt het zeer fraaie gebouw van bierbrouwer ‘Landskrohn’ waar veel activiteit is. Na een prachtig park komen we aan in de eerste straten. Wat een mooie architectuur. Geen gebouw is hetzelfde, toch vormt het een schitterend geheel.

Vanaf morgen gaan we toeristisch rijden. Polen wordt het eerste slachtoffer. In de verte wachten de Griekse kusten.

Dinsdag 27 augustus

Via de snelweg van Kroatië naar Slovenië. En jawel hoor: grenscontrole. Hanna duikt in de zitbank om de paspoorten weer op te graven die we net in de kluis hadden gestopt. Want EU is vrij verkeer van goederen en personen, dachten wij. Direct na de grens koop ik voor 15 euro een snelwegenvignet. Eigenlijk moet ik aan de elektrobox met mijn vier ton maar we wagen het er maar op. Het gaat goed en er gaat meer goed. Direct na de Karawankentunnel staan Oostenrijkse grenswachten klaar om ons op te vangen. Ik verwacht problemen omdat er geen Oostenrijksvignet op de voorruit zit geplakt maar we worden soepeltjes doorgelaten. Daarna gaan we gauw de regionale wegen op.

In Oostenrijk rijden we na Villach door een prachtig berglandschap. De Drau stroomt ons een hele tijd tegemoet. We kronkelen samen door de bergengten. De rivier bestaat uit een rotsbodem waarover het water naar beneden raast. Dat levert veel watergekletter op. Kleine watervallen, dan weer blokkerende rotsen waar het met krachtige stroom omheen wordt geperst. Vaak passen de weg en de rivier maar net door de bestaande kloof.

Dan moeten we de Katsberg over. Eerst steil klimmen in de twee, om daarna min of meer naar beneden te vallen en de rem het enige onderdeel is wat ik nog gebruik, Uiteindelijk komen we in een schitterend gebied met veel bergweiden terecht waar het dorp Sankt Michael im Lungau fantastisch mooi tussen de bergen is gebouwd. Op een parkeerplaatsje bij een sportterrein vinden we een plek voor de nacht. Het koelt zo af dat we binnen eten en blijven. Dat is weer even wennen.

Woensdag 28 augustus

We staan in het middelpunt. Uitgerekend deze plek is het geografisch centrum van Beieren. Ze hebben het heel serieus genomen, de geografen van dit landsdeel. Ze zijn niet op een mooi dorpsplein uitgekomen, of bij een belangrijk kruispunt om zo veel publiek op hun uitkomst te kunnen wijzen. Nee, ergens in een stuk niemandsland, op de rand van een bos en een bergweide, daar bleef de passerpunt steken en daar hoort dus het monument. Een reuze picknickset en drie vlaggen moeten de plaats wat volume geven en voor de stroom nieuwsgierigen is alvast een parkeerplaats aangelegd.

Ook vandaag geen belangstelling maar wij maken dankbaar gebruik van de geboden parkeerruimte nabij Kipfenberg. Eerder vandaag heeft onze Hymer knap werk geleverd door zich over de Tauernpass te werken, toch mooi 2100 meter hoog. Opnieuw een schitterende route door kloven, langs bergrivieren, over bergtoppen en door pittoreske plaatsjes. Op de achtergrond hoge kale rotspunten maar de weg leidt door een in-groene omgeving. Boeren zijn bezig om hooi te winnen. Er wordt gemaaid, geschud en gezweeld. 

De haat/liefde verhouding met de navigatie-tweeling is heftig. Rijden we rustig op een bergweggetje, gaat het duo zonder een woord te zeggen ons de verboden snelweg op sturen. Met veel gedoe weer terug naar ons pad. Maar op de snelweg van Salzburg naar München weten ze ons haarscherp een file te besparen door tijdig de route te verleggen naar het binnenland.

Vanavond kijken we uit op een bergweide en zijn omringd door bossen en een uiterst aangename stilte. Soms is het weinige te mooi om naar het vele te verlangen.

Donderdag 29 augustus

Autobahn, de hele rit lang. Cruise controle aan, zodat je alleen hoeft te sturen. Zoals gebruikelijk staat er om de twintig kilometer een ‘baustelle’. Maar vandaag gaat dat heel goed, de snelheid terug naar het toegestane (vaak 80) maar nergens ‘stau’, het stroomt steeds lekker door. In het stuk tussen Fulda en Kassel gaat het lekker op en neer. De snelweg is over de heuvels aangelegd wat betekent dat we pittig moeten klimmen maar daarna weer in de vrije val terecht komen.

Na Kassel worden we getrakteerd op een ware stortbui. De snelle stand is voor de wissers onvoldoende en het verkeer komt hier en daar stil te staan. Het water spat hoog op door langs rijdende vrachtwagens. Nu kon onze camper wel een wasstraat gebruiken want regen hebben we in geen weken gehad.

Parkeren doen we in Breuna, een klein plaatsje aan de snelweg. Ze hebben daar een kleine camperplaats aangelegd voor drie campers. In het dorp is weinig te beleven en er staan geen bijzondere bouwwerken maar in het zonnetje zitten we lekker bij te komen van de lange rit. Een bankje heeft een Nederlandse inscriptie want die is door een reisadviesbureau uit Ede geschonken aan het dorp. Toch altijd aardig, die onderlinge dorpsverbanden.