Lopen door Limburg

Maandag 3 augustus

Onze reis naar ‘De hoge hof’ is 200 kilometer lang. We laten ons over de snelweg sturen door het navigatie-koppel. Het blijft een vreemd beeld al die personenwagens over de weg te zien kruipen. Rij toch lekker door met 130! Er is geen stikstofprobleem, alleen een verstandsprobleem.

Na een lunchstop vlak voor Zwolle arriveren we rond half drie op de hof, net even ten noorden van Groesbeek. We komen op een superplek te staan. Bovenop een heuvel met een weids uitzicht over een dal. Het is een veehouderij met een minicamping. De tractor rijdt met een voerwagen. De koeien staan heerlijk van hun middagmaal te genieten.

Een plakkaat op een steen vertelt dat vanuit hier in februari 1945 een grote aanval op nazi-Duitsland is ingezet. De geallieerde commandopost was in een boom op het erf gebouwd vanwege het uitstekende overzicht. Het werd een lange strijd in de modder omdat het dagen achtereen regende.

Op de avond pakken we de fiets voor een rondje Groesbeek. Een prachtig stukje Nederland krijgen we te zien. Behoorlijke heuvels maken het fietsen tot een echte inspanning. Behalve veel akkerbouw met maisvelden, komen we ook langs wijngaarden. In deze streek zijn er meerdere en grote borden nodigen je uit om een slokje te proeven. We laten deze kans schieten en trappen door. We gaan zelfs door een stukje Duitsland. De sporen van de strijd van 75 jaar geleden zijn gewist. Heel vredig peddelen we langs het Reichswald.

Het schemert bij terugkomst.

Binnen bereiden wij ons voor op de lange trektocht van morgen. In het spoor van Pieter gaan we vanaf Millingen weer terug naar ‘De hoge hof’ wandelen.

Dinsdag 4 augustus

We worden wakker boven op onze heuvel. De zon staat al hoog aan de hemel. De ochtend verwelkomt ons met een mooie dag. Om half elf komt Teresa aanrijden en na een kop koffie vertrekken we in haar auto naar Millingen.

Daar begint Pieterpad 17. De eerste tien kilometer zijn redelijk vlak. Pieter stuurt ons door een stukje Duitsland. We komen weer op prachtige paadjes terecht die ons door het bos, langs een meertje en door boerenland leiden. Maar dan is het gebeurt met gezapig kuieren. We staan recht voor de ‘Duivelsberg’.

Het pad gaat steil omhoog. Hier en daar bieden geplaatste planken als een soort trede enige steun. Ruim zeventig meter gaat het omhoog. Een speciaal uitzichtpunt laten we links liggen maar het landschap wordt on-Nederlands. Steile heuvels met diepe dalen bepalen de omgeving. Een mooi beukenbos heeft z’n bodem bedekt met varens. Het zonlicht speelt met het zachte groen. De paden gaan alleen maar omhoog of naar beneden. Deze ‘berg’ is nog maar sinds 1949 Nederlands grondgebied, zo vertelt de info.

Een smal pad langs een akker vormt de volgende hindernis. Het is overgroeid met takken van een braamstruik. Daar waar deze even ontbreken, nemen brandnetels de honneurs waar. We overleven de helletocht. 

In dit gebied is zwaar gevochten in de nadagen van de tweede Wereldoorlog. Een speciaal wandelpad leidt langs de meest heroïsche plekken. Ook is hier een Canadees oorlogskerkhof gesitueerd. Meer dan 2600 jonge mannen liggen er begraven. Gestorven voor de vrijheid van een voor hen vreemd volk. Dit zou tot in lengte van dagen de plicht met zich mee behoren te brengen om respectvol om te gaan met onze vrije westerse waarden en beschaving. Maar helaas…….

Na vijf uur wandelen en achttien kilometer bereiken we weer de camper. We liggen heerlijk languit in de relax-stoelen. De krachten komen weer terug met een stevige pasta-maaltijd.

‘s Avonds voeren we weer de wisseltruc uit. Met de camper rijden we eerst naar Millingen. Teresa stapt in haar daar geparkeerde auto en volgt ons naar Gennep. Dan met z’n allen terug naar Groesbeek waar morgen de achttiende etappe wacht.

Een informatiebord kondigt een historische plek aan. We zien een vervallen muur als scheiding van een verborgen groentetuin gesticht door monniken, eeuwen geleden. De net zou oude ijsgrot is veroverd door vleermuizen. Jaren geleden hebben we deze plek ook al eens bezocht maar er is sindsdien niets veranderd.

Als we nabij Milsbeek weer zijn afgedaald en de donkere bossen verlaten, zien we de camperplaats waar we destijds stonden. Het gemeentebestuur van Gennep heeft met sponsorgeld een groot terrein rondom een voormalige vesting opnieuw ingericht. De burcht is destijds door de Fransen in het rampjaar 1672 opgeblazen, maar om het gebied z’n oude luister terug te geven zijn paden aangelegd, bruggetjes gebouwd en bomen gepland. Nu draagt het de naam van vesting Genneperhuis.

Via een pad wat parallel loopt ook het watertje de Niers, lopen we Gennep binnen. Schitterende historische panden omsluiten een gezellig centrum. De grote Martinustoren bepaalt het beeld. Vele terrassen zijn goed bevolkt. Ook wij sluiten aan en laten het stadsleven aan ons opdringen na de urenlange zwerftocht door de rustige natuur.

De auto staat nog keurig op z’n plaats. 

Veel sneller als we zijn gekomen, reizen we weer terug naar de camper. Na een frisse maaltijd met salade gaat Teresa weer naar huis. Twee trajecten van Pieterpad hebben we samen bedwongen. De routes hebben ons een onbekend stukje Nederland getoond waar het heuvellandschap je in verre streken doen wanen.

Donderdag 6 augustus

De zon wekt ons nog voor de wekker. Het is ‘bij-kom-dag’.

Twee lange wandeltochten laten zich nog voelen in ons gestel. Vandaag geen inspanningen maar lekker rustig aan. Het wordt weer een warme dag. Gelukkig staat er een heerlijk zacht windje. Na het ontbijt nestelen we ons met een kop koffie onder de luifel.

Hanna heeft contact met Rita. Ze zijn vlak in de buurt. Corona houdt ook hen in Nederland. Ze komen langs om even bij te praten.

Al pratend gaat de tijd snel voorbij. Om half vier vertrekken wij van ‘De hoge Hof’.

Tweeëneenhalf uur later zijn we terug in Groningen.

Het was weer heel bijzonder om met onze oudste dochter op stap te zijn. Samen met haar door bos en veld te trekken en zo alle tijd te hebben om over diverse zaken uitgebreid te praten. Ondertussen beleven we prachtige landschappen en een boeiende natuur. De liefde voor lopen door het veld en bos delen we met elkaar.

We denken alweer na over de laatste acht trajecten. Omdat de afstand steeds langer wordt, overwegen we om de volgende keer drie etappes te voltooien. Wanneer we dat gaan realiseren is nog even afwachten want er breekt voor ons een drukke tijd aan, omdat we gaan verhuizen.

                                                                             Hanna en Teresa lopen door de poort Gennep binnen