Gelders genot

De verbouw van onze recent gekochte woning vordert gestaag. Na veel geklus wachten we nu op de stukadoor. Deze komt over een week bij ons z’n kunsten vertonen. Dus is er tijd over. Aangezien de camper tijdens de verbouw voor de deur staat en dienst doet als keuken en slaapkamer, kunnen we zo instappen en wegwezen. We willen naar het zuiden reizen maar hoeveel keus heb je als je in Groningen woont. Deze tocht gaan we afzakken langs de Duitse grens. Prachtige natuur, mooie landschappen, rust en ruimte en veel vriendelijke mensen wachten ons op. Wandelen en fietsen worden de komende dagen onze activiteit. Het zal wennen zijn na het slopen, breken, bouwen en installeren.

Dinsdag 3 augustus

Nieuwsgierig staan Hanna en ik voor het grote informatiebord. Deze toont de wandelroutes over de Lemelerberg. Onze keus valt op de blauwe route, volgens het bord een mooie 9,2 kilometer lange wandeling.

We zijn er klaar voor. Aan de voeten hebben we stevige wandelschoenen. Hanna torst een zware rugzak met daarin twee appels voor onderweg. Ik draag de camera, want bijzondere uitzichtpunten en fraaie natuur onderweg zal vereeuwigd worden.

Optimistisch beginnen we aan de voettocht. De blauwepijltjesophangwerker heeft zich goed aan de opdracht gehouden. Bij iedere bocht, afslag of kruising maakt hij ons duidelijk welke richting we moeten hebben. Aangezien we slechts een korte blik op het bij het

begin staande routebord hebben geworpen, zijn we ook geheel van man’s vakkennis afhankelijk.

De berg begint pijn te doen. Het vlakke land zien we vanaf een steeds toenemende hoogte onder ons. Het is vrij druk op het pad. Meerdere vakantiegangers in eigen land hebben bij dit matige zomerweer ook hun oog op de blauwe route laten vallen. Het kan ook zijn dat ze ongestructureerd aan het zwerven zijn geslagen, om dat te weten te komen is de korte ontmoeting van het passeren te kort.

Het stijgingspercentage wordt serieus. Het pad heeft een tredenpatroon, wat het klimmen moet vergemakkelijken. Boven ons zien we een omheinde rustpunt. ‘Dat moet de top zijn’, weet ik tussen de diepe ademhalingen door tegen Hanna te zeggen.

Even later staan we trots op het hoogste punt van de berg. Het uitzicht rondom is fantastisch. Blij vallen we elkaar in de armen, we hebben het gehaald. Als we weer het vervolg oppikken van ons wandelplan, missen we plotsklaps de blauwe aanwijzingen. Heeft de pijltjesman toch verzaakt? Even volgen we de route van zijn rodepijltjescollega. Dan hebben we als een wonder ineens weer de vertrouwde richtingspijlen in het oog en wandelen we gerust verder.

Na een lange omzwerving komen we opnieuw op het hoog gelegen rustpunt afgelopen, zij het vanuit een andere richting. We raken niet in paniek daar we op de kaart hadden gezien dat ons pad de vorm had van een ‘8’. Ergens moeten we dus onze eigen voetsporen kruisen.

Grote verwarring. Het rustpunt wil ons weer de richting opsturen waar we eerder deze middag vandaan zijn gekomen. Geen enkele andere aanwijzing wordt prijs gegeven. De ‘8’ is kennelijk in een ‘9’ verandert, zonder dat we daar van in kennis zijn gesteld. Vanaf de andere kant bekeken is alles weer anders, beurt Hanna mij op. Het dringt half bij me door, omdat ik in mijn hoofd het nog druk heb met de blauwepijltjesophangwerker te verwensen.

Nadat we de camper hebben ingepakt, vertrekken we voor een korte binnenlandse trip. Park4night geeft vele opties voor de vrijheidlievende toerist. Wij kiezen voor de parkeerplaats bij de Lemelerberg. Tegen de avond vertrekken de laatste mountainbikers met hun volgauto zodat we een rustige nacht tegemoet gaan. Morgen springen we op de fiets om een stuk Achterhoek te bekijken.

Woensdag 4 augustus

Gisteravond heeft zich een klein drama in de camper voltrokken. Bij het oppoetsen van de vervuilde glazen is mijn leesbril doormidden gebroken. Ik zat juist met toenemende interesse het boek van Udo Ulfkotte te lezen waarin hij uitlegt hoe journalisten worden gekocht om het meest correcte verhaal te schrijven. Ik heb nog even, met in iedere hand een deel, geprobeerd nog enige informatie toe te voegen aan mijn brein, maar het was onbegonnen werk.

Zonder dit onmisbare kleinnood is het in schemerige omstandigheden voor mij onmogelijk tekst nog scherp te zien.

Vanochtend worden we wakker op de Lemelerberg. Een eerste toerist heeft z’n auto al naast ons geparkeerd. De bosgeuren hangen zwaar in de camper. Het stemt ons gelukkig. Na een kort ritje komen we aan op een prachtig verscholen parkeerplek aan de zuidzijde van de Sallandse Heuvelrug. Heerlijk in de zon en uit zicht van ieder ander genieten we van de vers gezette koffie.

De reis gaat daarna naar Laag Keppel. In de P4N app wordt een parkeerterreintje aanbevolen en wij plaatsen onze camper daar pal voor een ijstentje waarvan de eigenaar hier op deze plek een schamele boterham probeert te verdienen.

Wij gaan fietsen.

Via de ANWB-app wordt een route van 34 kilometer in elkaar geflanst. We sluiten de kampeerwagen af en springen op het ijzeren ros. Een belangrijk onderdeel van de lange tocht is in Doetinchem een nieuwe leesbril aan te schaffen. Etenstijd nadert, zodat we op het idee komen om daar ook een lunchroom te zoeken. We trappen op deze windloze dag lekker door en komen zoals je van de fietsknooppunt-routes mag verwachten langs de mooiste plekjes. 

Het duurt dan ook niet lang of we rijden Doetinchem binnen. Het verblijf is echter maar kort want na een paar bochten rijden we deze plaats alweer uit. We volgen een lange saaie verkeersweg en ik begin mij steeds meer af te vragen waar de hoofdstad van de Achterhoek is gebleven. Volgens de route zouden we stijf door het centrum fietsen. Ook Hanna bespeurt onraad en moedigt mij aan om de smartphone te raadplegen over onze exacte locatie. De stad blijkt al kilometers achter ons te liggen, evenals de geplande fietsroute. Hanna staat daarbij te rillen, niet van het slechte nieuws maar van een opdringerige honger. Lunchtijd ligt tenslotte nu ook al achter ons.

We aanvaarden het lot, keren de fietsen en rijden terug naar vanwaar we kwamen. Het blijkt dat het rijden van een knooppuntroute gelijk staat aan het rijden van een puzzelrit: Je moet op alles letten. Aan de linkerkant van de weg, hoog aan de lantaarnpaal spotten we nu wel het gemiste bordje.

In het centrum strijken we neer op een gezellig terras en laten ons een goed gevuld bord met lekker bereid voedsel voor zetten. Het doet ons goed en de krachten komen weer terug. We struinen door het centrum en in een DA-winkel schaf ik een nieuwe leesbril aan met sterkte +2. Het gebroken exemplaar had sterkte +1, zodat ook hier de voortgang van de tijd weer pijnlijk zichtbaar wordt.

Via prachtige bospaden, kronkelige plattelandsweggetjes, schattige dorpen en een waterski-meer vervolgen we de fietstocht en komen tegen half vier weer aan bij de camper. Ik probeer de ijsverkoper toch nog aan een goede dagomzet te helpen met het afnemen van twee bolletjes. De dagteller staat op 41 kilometer.

Een meneer op een scooter stopt bij ons. ‘Ik ken een veel leukere plek om te staan’, vertelt hij ons vriendelijk. ‘Bij Hoog Keppel sta je veel rustiger aan de Oude IJssel en je wordt daar prima gedoogd ook al blijf je een paar dagen staan’. We spreken onze dank uit voor de goede tip en evenlater zoeft de camper naar de brug bij Hoog Keppel. Inderdaad vinden we een pracht plek voor de nacht. Op het water is enige bedrijvigheid van speelbootjes, het landweggetje kent nauwelijks verkeer en wij genieten, heerlijk zittend aan het water ‘s avonds van de koffie.

De nieuwe bril vertelt mij dat journalisten geheel betaalde reizen met eerste klas vervoer en vijfsterrenhotel hotels en dure geschenken doorgaans niet afslaan. Het verhaal over de dictator is vervolgens vriendelijk en positief.

Donderdag 5 augustus

Na de koffie vertrekken wij van het mooie plekje aan de Oude IJssel. De zon breekt weer door en beschijnt de prachtige glooiingen van de Achterhoek. Knusse boerderijtjes zijn talrijk neergezet in deze omgeving en bezorgen de streek een romantisch gevoel. Bossen en landerijen staan eendrachtig de route op te fleuren. Ons doel is Varsseveld. RijksWaterStaat (RWS) probeert roet in het eten te gooien door de doorgang te blokkeren. Maar als wij iets willen, laten we ons niet tegenhouden. Hanna navigeert op smartphone handig om de obstakels.

Bij de Aldi hebben we een tussenstop gepland.

Voorzien van een winkelkar gaan we getweeen het pand binnen. Het is rustig in de winkel. Toch worden we door een medewerkster terecht gewezen. We hadden ieder een kar behoren te nemen. We bereiken een compromis doordat Hanna aanbiedt een winkelmandje op wielen achter haar aan te slepen. Varsseveld ontsnapt zodoende aan een ramp.

De aanbevolen plek is het niet helemaal. Een krap parkeerterrein bij sportvelden, bovendien door de vele bomen behoorlijk verduistert. Direct over het spoor vinden we een ruim en leeg(!) parkeerterrein. Deze is geheel omzoomd met groen en biedt zo best wel privacy.

Via e-route zet ik een wandeltocht uit van 10 kilometer. De zon schijnt aangenaam tussen de wolken door en buienradar laat zien dat regenbuien links en rechts van ons gebied noordwaarts trekken maar ons met rust gaan laten. We lopen door heerlijke natuur. Het ruime veld biedt een mooi panorama. Maisvelden zorgen voor beslotenheid. Bermen staan volop in bloei met klaver en klaproos.

We worden over onverharde paden gestuurd. Boomwallen en kleine bossages scheiden weilanden, waar divers vee zich voedt met het rijpe groen wat volop groeit. Het is vakantietijd en dat merken we. Fietsers zoeken hun weg over dezelfde smalle paden als waar wij lopen. Nooit leidt dit tot misverstanden, hoewel soms een vriendelijk belletje nodig is om ons van hun aanwezigheid op de hoogte te stellen. In de verte kleurt de hemel donkerblauw. Een donderslag rolt over het veld. In een broeierige atmosfeer leggen we de laatste kilometers af. Maar er valt geen drup.

Uitrustend met de voeten omhoog, genieten we na van de fraaie natuur van de Achterhoek bij de camper. Ik verdiep me verder in Udo zijn bekentenissen hoe journalisten voornamelijk het verhaal vertellen van hen die ervoor betalen. Hoe deze nieuwsgaarders zich helemaal vastwentelen in een spinnenweb van netwerken. Ik lees hoe politici erin slagen de media en daarmee de publieke opinie te sturen. Het verbaast me niet.

Vrijdag 6 augustus

Het druilert en het is fris.

Na de koffie gaan we op zoek naar een leuke plek om te kunnen lunchen. We vertrekken richting Neede. De Achterhoek blijft mooi, ook bij minder weer. Als we onze bestemming naderen komen we in een gebied terecht met alleen maar zeer smalle wegen. Ook hier versperren wegwerkers de doorgang. De Mio-functie ‘omleiding’ wordt aangezet en we worden gestuurd over weggetjes gelijk aan fietspaden. Na een omweg komen we voor de weg die we moeten hebben, maar ook deze in afgesloten. Toch rijd ik door. Het komt goed. We belanden op een zandpad. Uiteindelijk komen we staan midden in een bos op de toegangsweg naar een waterwinbedrijf.

De lunch smaakt er niet minder om. Voor we verder gaan, struin ik nog even door de buurt. Ook hier wordt veel land weer teruggegeven aan de natuur. Veel ruigte met daarin tal van paarse bloemen. We verlaten de plek zoals we zijn gekomen. Als bestemming is Nijverdal ingevoerd.

Het kan dus wel. Nijverdal is een goed voorbeeld. Op een rustige parkeerplaats aan de buitenzijde is er officieel ruimte gecreëerd voor campers. Zelfs een mogelijkheid om je toilet te legen is aangelegd. Er wordt geen vergoeding gevraagd, de gemeente is content met de campergasten.

Traag stromend kronkelt de rivier De Regge langs onze parkeerplaats. Een klaphek geeft toegang tot de oever. Een bord waarschuwt voor de gevaren. Op het terrein lopen ook dieren vrij rond. Een hele reeks tips staat onder elkaar geschreven om te zorgen dat de ontmoeting mens - dier zonder kleerscheuren verloopt. ‘Loop nooit door een kudde heen’ is een van de wijze raadgevingen. Nauwelijks ben ik het pad opgelopen of ik spot twee runderen. Kan ik daar nu wel of niet tussendoor lopen, vraag ik mij af. Worden twee koeien als een kudde gezien, zoals op het bord is beschreven?

Gelukkig kan ik de praktijk uitvoering van de regels achterwege laten want de twee beesten staan veilig achter een draadje. Mijn paadje kronkelt met De Regge mee. Soms is aan de andere kant ook een waterpartij. Lisdodden hebben het gehele wateroppervlak nagenoeg opgeëist. Toch slaagt een moeder-eend erin om haar kroost door dit oerwoud te loodsen. Het is opmerkelijk om te zien hoe de natuur er altijd weer in slaagt om z’n eigen plan te trekken, ondanks de aanwezigheid van de ‘mens’. Jammer dat dit feit nog nooit door bestuurders is opgemerkt.

Zaterdag 7 augustus

De zon staat er al volop bij, op het moment dat wij de ogen open doen. Even later zitten we heerlijk in de stralen op ons eigen gecreëerd terrasje. Nijverdal is in trek. Maar liefst vier andere campers hebben de plek ook gevonden. Vanaf ons terras groeten we de anderen. Tegen elven pakken we in en stel ik de navigatie op 'thuis' in. Volgende week komt de stukadoor en er moeten nog wat voorbereidende werkzaamheden worden verricht.

Voor Emmen vinden we aan de weg gelegen parkeerplaats met grappige picknick-tafels. Tussen een weldaad aan veldbloemen zitten we een paar boterhammen weg te werken.

Thuis parkeer ik de camper weer op z'n vertrouwde plek. Zolang de verbouwing duurt dient hij dagelijks voor keuken en slaapkamer. het heeft ons goed gedaan om de schoonheid van Gelderland op te zoeken en daar al wandelend en fietsend van te genieten. Grote steden met alleen asfalt, steen en beton laten we  graag aan anderen, wij zwerven graag door de vrije natuur.