Noordoost italie

De zomerreis 2025 is een tourtocht over de Balkan. We rijden Italie binnen via Oostenrijk. We maken hier een leuke rit door de Dolomieten. Ook bezoeken we het meest oostelijk gelegen dorp Repen. Daarna rijden we door naar Slovenie.

Dinsdag 8 juli

Via Duitsland en Oostenrijk rijden we richting de Balkan.

We rijden naar de Brennerpas. Ook het mistige berglandschap kunnen we waarderen. Langzaam stijgen we al slingerend naar 1414 meter. De plaats Brenner ligt aan weerszijden van de grens. We zijn nu in Italië. Het is nog maar een klein stukje naar Sterzing. Daar parkeren we op een ruime parkeergelegenheid bij een aantal winkels. Als tijdverdrijf bezoeken we een grote Sparwinkel. Morgen belooft het een betere dag te worden wat het weer betreft. Na drie donkere dagen kijken we daar nu wel naar uit.

Woensdag 9 juli

We staan op met de zon. De donkere en grijze luchten zijn verdwenen. Zo beginnen we graag aan een nieuwe dag. We starten de rit met een bezoek aan een service-station. Deze is langs de route gesitueerd en is een dienst die door een pomphouder wordt aangeboden.

Om onze reis te vervolgen moeten we een stuk omrijden omdat de normale route een hoogte beperking heeft van 2.40 meter. Overigens wordt het alternatief keurig aangegeven met borden. We stoppen bij de Muhlbacher Klause. Dit is een grote muur dwars door een dal met wat verdedigingsmuren en woonvertrekken. In de middeleeuwen had dit de functie van een douanekantoor waar invoerrechten moesten worden betaald door een handelaar als hij goederen van het ene graafschap naar het andere wilde vervoeren.

Het is behoorlijk druk op het vervolg van de route. Zo druk dat er regelmatig files ontstaan. Het geeft wel mooi de gelegenheid om van de omgeving te genieten want die is heel erg on-Nederlands. We rijden in de Dolomieten en dat is een ruig met hoge kale rotsen bezaaid gebied. Hier en daar ligt een bergmeer en in de lagere delen is het behoorlijk groen met bomen en grasvelden. 

In Valgrande zetten we de camper stil. Hier blijven we de rest van de dag. We staan vlakbij een bos met wandelroutes. Het duurt dan ook niet lang of we hebben de wandelschoenen aangegord. We besluiten een niet al te lang pad uit te zoeken om even warm te draaien voor stevige tochten in het vervolg. Bij terugkomst kunnen we heerlijk buiten in de zon zitten. We staan op 1300 meter hoogte en daardoor koelt het na zonsondergang flink af.

Donderdag 10 juli

Na een heerlijke rustige nacht, waarin de temperatuur daalde tot 7 graden, maken we ons op voor vertrek. Morgen wordt er weer regen in de Dolomieten verwacht en daar gaan wij niet op wachten. De route van vandaag gaat door een schilderachtige omgeving. De ruige rotsige bergpunten domineren de horizon. Lager bevindt zich het groen wat de wegen omzoomd. Pittoreske dorpen moeten gedogen dat het verkeer door haar centrum komt. De balkons hangen zowat boven de straat. Soms worden we vergezeld door een bergstroom. Vandaag loopt het water met ons mee, want wij dalen de hele route. De weg is geen moment recht, zodat het continue sturen is. Met veel bijremmen en opperste concentratie loods ik de camper naar de uitgang van de Dolomieten. Heel verrassend hebben we op het laatste stuk geen enkele berg meer op de horizon.

In Tarcento heb ik een officiële camperplaats gevonden met alle voorzieningen. Gelukkig is er voldoende plaats. Het is hier een stuk warmer dan in de bergen. De zon is te warm op in te gaan zitten, zodat de luifel weer dienst gaat doen. Direct achter de parkeervakken stroomt een rivier. Het geruis van het water is steeds aanwezig. 

Hanna en ik willen het dorp nader verkennen. We lopen naar het centrum waar enkele fraaie panden staan. Het gemeentehuis staat aan een gezellig driehoekig plein. Veel horecazaken proberen hier omzet te maken. We dwalen naar de rand van het dorp om daarachter de oprijzende bergen te zien. We hebben wat spullen uit de supermarkt nodig en slagen daarin bij de plaatselijke Spar.

Voor het eerst kunnen we ook ‘s avonds buiten zitten. De avondzon zorgt voor lange schaduwen

Vrijdag 11 juli

We blijven in Tarcento. We staan prima op de camperplaats en het beloofd weer een mooie dag te worden. Hoewel de voorspellingen aangepast zijn en een drup regen in de middag niet meer willen uitsluiten. Langs de rivier ‘de Torre’ loopt een aangelegd pad. Uiteraard kunnen we ons niet bedwingen om het eens te gaan aflopen.

We ontdekken dat over de hele lengte van het dorp voorzover dit aan de rivier grenst een wandeltrottoir is gecreeerd. Een flinke stroom water beweegt zich krachtig richting de zee. Aan de waterstroom zijn enkele fraaie huizen gebouwd. Ook heeft het enkele aangelegde watervallen of watervalletjes. De bodem is afgezet met grote en klein stenen. Deze zijn in de loop van eeuwen vanuit de bergen hier naartoe gesleurd. De wandeling is niet lang maar zeker de moeite waard.

In de middag zitten we niets vermoedend onder onze luifel, als de donkere lucht boven ons uitgroeit tot een flinke bui van een uur lang. We verhuizen naar binnen want het regenwater zorgt tegelijkertijd voor een behoorlijke afkoeling. Eigenlijk heb ik nog een wandeling naar het Castello in mijn planning staan, maar de nattigheid draagt niet bij aan een spoedige uitvoering. Als het na een uur nagenoeg droog is, besluit ik het er op te wagen, hoewel de lucht nog zwanger is van de regen.

Gewapend met een paraplu en filmapparatuur begin ik aan de niet te lange wandeling van 1,6 kilometer. Wat het iets lastiger maakt dat je op dit korte stuk wel meer dan 100 meter moet klimmen. Dit komt neer op een continue zeer steile weg. Met stevige en regelmatige passen werk ik mij naar boven. Ik kom langs een fantastisch mooi, maar sterk verwaarloosd landhuis wat grondig wordt gerenoveerd. Een bord vertelt dat de gemeente de kosten draagt.

Uiteindelijk kom ik boven aan bij een klein restant van wat ooit eens een roemrucht kasteel was. Ook is er een prachtig uitzicht over de omgeving waaronder de hier oprijzende Dolomieten. Overigens vang ik in diezelfde blik ook het beeld van donkerblauwe luchten en hoor in de verte gerommel.  Ik word door de natuur aangemaand om snel een droge plek te zoeken. De route gaat nu naar beneden, wat zowat een dubbele snelheid oplevert ten opzichte van de heenweg. Net voor de bui ben ik bij de camper. De volgende twee uur roffelt de regen op het dak.

Zondag 13 juli

Een bijzonder vertrek uit Monfalcone. Als wij op het punt staan verder te trekken, zien we dat op het plein waar we staan meerdere rolstoel wielrenners aan het prepareren zijn. Als we het plein af willen rijden, blijkt dat de weg is afgezet. Sterker nog, wij rijden op het parcours en kunnen er niet af. Even overweeg ik met de camper mee te gaan doen aan de race, maar dat zou een ongelijke strijd opleveren. Gelukkig krijgen we hulp van officials. Na een moeizaam gesprek, begrijpen ze onze wens. Ze schuiven een barricade opzij, zodat wij ontsnappen uit de tijdelijke arena. 

Nu gaan we op weg naar het allerlaatste stukje Italië. Ten noordoosten van Triest ligt het gehucht Repen. Daar heb ik een plekje gespot midden in de natuur. Hoewel we eerst een stuk snelweg mogen rijden, komen we op de laatste kilometers op wel zeer smalle wegen terecht. De camper past net tussen twee huizen door. Onze nieuwe verblijfplaats is een aangelegd parkeerterrein voor wandelaars. Deze zijn er inderdaad, maar niet in die getale dat we ze in de weg staan.

Ook wij besluiten aan de verwachting van de schepper van dit pleintje te voldoen. We trekken de wandelschoenen aan en tekenen in voor een route van 6,5 kilometer maar wel met 170 klimmeters. Het is een leuke tocht. Eerst lopen we door een dicht bos, met een stukje pad waarvan je denkt dat je fout zit. Maar het klopt met de gegevens op de kaart. Later lopen we door het open veld en zien druivenstruiken op de akkers staan. Een bijzondere passage is die langs een marmergroeve. Vandaag ligt de productie stil , maar grote kranen en vrachtwagens duiden op veel wekelijkse activiteiten.

De rest van de dag lummelen we onze tijd voorbij. Op het terreintje is het een komen en gaan van hondenbezitters, die hun viervoeter even de vrije ruimte in het bos willen geven. Maar er zijn zelfs enkele serieuze wandelaars onder de parkeerders. Stevig geschoeid en voorzien van een rugzak trekken ze blijmoedig de bossages in. De nacht gaan we helemaal alleen op dit stekje doorbrengen. Wat een heerlijke rust na ons stadsavontuur van gisteren.

Maandag 14 juli

We beginnen rustig aan de dag. Ons pleintje wordt omringd door bossen en er is nauwelijks ander verkeer. Wel prefereren we de schaduwzijde boven de zonzijde. Het is al behoorlijk warm in de ochtenduren. Terwijl we ontspannen aan de koffie lurken, passeert een oudere dame die aan het wandelen is. Ze begint een gesprekje en vertelt dat haar dochter in Castricum woont.

Dan gaan we onderweg naar Slovenië.