beleving van het laatste licht in de achterhoek
Herfst; diffuus zonlicht streelt goudgeel blad, spinnenwebben glinsteren in de ochtendnevel
Heerlijk rijden door de bossen waar de herfst de bladeren betovert voordat ze gaan vallen. Paddenstoelen geven hun geur aan de omgeving en staan in al hun kwetsbaarheid volop te pronken. Spinnenwebben blijven plakken op je gezicht terwijl je wandelt over vochtige paden.
We hebben de herfst beleefd in oktober en hebben de mooiste plekken waar het najaar overduidelijk de omgeving regeert, gevonden. Onze keus was gevallen op de Achterhoek, een prachtig stukje Oost-Nederland. Daar hebben we de herfst ervaren met wandelen, fietsen en sportief bezig zijn.
We hebben in de Achterhoek de herfst actief bezig gezien. Ook bezochten we kastelen en oude stadjes om het historisch perspectief van deze streek te ontdekken.
Zaterdag 14 oktober
Het is zo ver. Vandaag begint de reis naar de Achterhoek. Maar voordat we de huisdeur achter ons dicht kunnen trekken, heeft Hanna nog een hele check-list. Deze is niet bespreekbaar zodat ik precies weet waar ik aan toe ben. We werken met z’n tweeën alle punten af. Maar rond de klok van enen gaat de dweil aan de kant en komt de emmer op z’n kop te staan en dat is het signaal dat de overgang van de huiselijke sleur naar het spannende en avontuurlijke camperleven gemaakt kan worden.
Inmiddels heeft zich bij mij een behoorlijke trek aangediend. Bij Hanna is het al niet anders en zo zitten we even later op de eigen oprit van de lunch te genieten.
Het is feest vandaag.
Precies 33 jaar geleden is onze jongste dochter geboren. Ik heb een gewichtig cadeau in de garage gesleept. Deze gaan we eerst afleveren.
Hanna wil liever niet over de snelweg en daarom rijden we door de prachtig omgeving van de kop van Drenthe door gezellige dorpjes en kronkelige wegen naar de jarige.
Er volgt een hartelijke felicitatie.
Beide kleinzonen zijn reuzenieuwsgierig wat er in het grote pak zit wat opa naar binnen heeft gesjouwd. Met schaar en mes wordt het pakket aangevallen. Niet zonder succes. Even later zien ze verrassende mogelijkheden met de verpakte onderdelen van het tuinmeubilair.
Samen met mijn schoonzoon sleutelen we het cadeau naar z’n definitieve vorm.
Gelukkig valt het goed in de smaak wat door de exacte opgave van de verjaardag wens ook weer niet heel verrassend is. Met de hele familie proosten we ’s avonds op een volgend jaar in goede gezondheid en geluk.
Zondag 15 oktober
De juf is streng. Iedereen volgt de instructies dan ook gedwee op. Iedereen, behalve één. Waar een deel van de toekomst van Veendam probeert op de buik zich vooruit te krabbelen, is er iemand die lak aan het gezag heeft en heerlijk op zijn rug, profiterend van toegevoegd drijfvermogen, met een achteloze trapbeweging zichzelf voort weet te bewegen tot het moment dat hij betrapt wordt. Na een schrobbering ligt ook hij even op de buik tot juf haar aandacht even ergens anders nodig is. Ik herken dat niet, dit anarchistische gedrag, toch is het mijn kleinzoon die de orders strak negeert. Hanna maakt foto’s. Maar die zullen niet het recalcitrante tonen.
Na de zwemles nemen we afscheid van onze jarige dochter en haar gezin bij een kop koffie.
Mooi Drenthe wacht.
We belanden op de Hondsrug, een glooiend landschap. Bossen kleuren allang niet meer groen. Geel en rood licht schittert op door de herfstzon.
Het plan is duidelijk. Een aangeboden wandelroute op het Holtherzand zal de sportieve uitdaging worden. De site heeft ook keurig de coördinaten mee geleverd. Dan komen er verontruste berichten van Rita. Geen enkele gelegenheid tot parkeren. Ver van de afgesproken plaats ontmoeten we onze reismetgezellen. Samen met Jan en Rita gaan we de Achterhoek beleven.
Rita’s analyse klopt. Geen wandeltocht door de prachtige natuur.
De beoogde camperplaats bij Wijster blijkt een modderpoel. Zo, dat is een lekker begin.
Iedereen heeft inmiddels stevige trek en de campers parkeren we op een betonstrook die bij toeval langs
komt schuiven. Nadat we zijn verzadigd peddelen we met z’n vieren op de fiets naar het Dwingelerveld. Deze ingelaste trip vergoedt al snel het leed van Digi-tourist.
Al fietsend zien we een lommerrijke omgeving en komen op een prachtig bospad. Ik constateer dat we niet de enigen zijn die op deze bijzonder fraaie herfstdag zijn gaan fietsen. Als er zich een mooie pleisterplaats aandient op de rand van bos en hei gaan de tweewielers voor even aan de kant.
Een schaapskudde doet zich tegoed aan de malse hei, in het gareel gehouden door een herder met drie honden. Watervennetjes weerkaatsen het zonlicht. De goudgele bosrand maakt het droomplaatje verder af.
We rijden met de camper door Hoogeveen op weg naar Ten Arlo. De schemer sluipt langzaam over de velden. Restaurant De Groene Lantaarn biedt campers een nachtplaats tenminste als je een hapje komt eten.
Alle tafels zijn bezet maar overnachten is geen bezwaar. We staan heerlijk rustig tussen de bomen achter het eethuis wat is gevestigd in zo’n prachtige Drentse boerderij. Morgen wacht de Lemelerberg!
Maandag 16 oktober
Hij ligt voor ons. Een duidelijke puist in het landschap. Ik ben onderweg met een goed voorbereid gezelschap. Hanna en mijn schoonzus en zwager hebben hun voeten omzwachteld met een paar stevige bergschoenen. De rugzak is gevuld met overlevingsproviand.
Dan beginnen we te klimmen. De sfeer is goed in ons groepje. De omgeving bestaat voornamelijk uit bos. De zon schijnt opnieuw volop. De bomen weerkaatsen prachtige herfstkleuren. Het GPX-programma Maverick wijst ons de weg. Volgens Digitourist is de te volgen route vier kilometer. De keuze van parkeerplaats voegt daar twee keer een kilometer bij. Daar draaien we onze hand niet voor om. Na enig rekenwerk is de verwachting dat we rond één uur terug op de parkeerplaats zijn.
We halen de eerste top met gemak. Dan slaan we af een bospad in. Heerlijk kronkelend lopen we de aangewezen route af. Jan verwondert zich over de vele en mooi gekleurde paddenstoelen. Minutenlang wordt de camera gericht voordat de afdruk volgt.
Een amazone te paard komt ons tegemoet.
Het beest zweet aanzienlijk meer dan z’n berijdster. Hier en daar spotten we medewandelaars. Een scherpe fietsbel dwingt ons zo nu en dan in de berm. Ook op maandag wordt er veel door dit bos gefietst.
We halen voor de tweede keer de top. Een bankje geeft de mogelijkheid om daar uitgebreid van te genieten. Terwijl we alle vier een appel tot het klokhuis afkluiven overzien we het ruime dal waar boerderijen verstopt staan in het rood-oranje boomlover.
De expeditie wordt vervolgd. Hanna komt met de vraag hoe ver we zijn. Maverick laat zien dat het langste stuk nog moet komen. Dit bevreemdt Hanna, ze heeft het gevoel dat er niet veel meer over kan zijn van die vier kilometer. Ik vrees dat de ingeschatte afstand een aantal leden van onze patrouille tegen gaat vallen. Waar de route naar links en rechts wil slingeren, wijs ik mijn leden maar de rechte weg.
De omgeving explodeert in schoonheid. Prachtige jeneverbessen, hoge zandruggen en mooi bloeiende herfstbloemen verdringen elkaar om onze aandacht. Al genietend van deze mooie natuur benen we weer een eind verder. Rita vraagt of de eindstreep al in zicht komt. Het digitale kaartje legt uit dat onze missie nog niet halverwege is. Ik doe de belofte de kortste route aan te houden.
De route topt voor de derde keer.
De meningen van mijn medelopers slaan een beetje om. De route is weliswaar prachtig maar toch ook wel een klein beetje lang. We passeren een camping. Het geeft het gevoel dat de bewoonde wereld nooit meer
ver weg kan zijn. Met enige terughoudendheid formuleer ik zo voorzichtig mogelijk dat de nog te overbruggen afstand behoorlijk is.
De laatste kilometers piept en kraakt het hoorbaar in de wandelclub. Wanneer er een weg in de verte opdoemt waarover auto’s en fietsers rijden, komt gelukkig de hoop weer terug in de groep. Ver na drieën laten mijn reisgenoten zich afgepeigerd in hun stoel vallen als wij de campers weer bereiken. De twijfel over de opgegeven afstand is terecht. De teller staat op 12 kilometer.
Omdat Hanna goed getraind is op deze afstanden is zij nog fris. We zijn het met elkaar eens dat we de Lemelerberg goed hebben leren kennen en dat weer en natuur zich vandaag hun beste kant aan ons hebben laten zien. Pas over enkele dagen ga ik snappen wat er mis ging.
Dinsdag 17 oktober
We verlaten de Achterhoek maar komen vanavond weer terug. Het uitstapje is naar Beeld en Geluid in Hilversum. Na een flink stuk A1 komen we aan bij het Mediapark. Het bonte gebouw van Beeld en Geluid valt meteen op. Het is voorzien van honderden glasplaten die alle kleuren van de regenboog in zich dragen.
Binnen krijgen we een ring die alle geheimen voor ons zal onthullen. Het eerste wat we zien is een jurk van Linda de Mol, gevolgd door het pak van Willem Ruis. Achter deze garderobe kun je uit duizenden filmpjes een fragment kiezen van je favoriete televisiemomenten van de afgelopen 20 jaar. De meeste activiteiten zijn afgestemd op jeugdigen. Deze vermaken zich
dan ook opperbest met een popshow, het in elkaar flansen van een tv-avond en stoeien met een tekenfilm.
Voor de grijze golf is er de rondleider.
Met hem dalen we af naar de vijfde verdieping onder de grond. Daar ligt in grote gekoelde ruimten het beeld en geluid-materiaal van de radio en televisie zoals dat in het verleden is geproduceerd. Onze gids heeft zich vroeger ook met dat soort zaken bezig gehouden. Hij vertelt met veel enthousiasme over de archiefstukken in de vorm van 35mm filmopnamen, ampex-banden, geluidscassettes en meer van dergelijke beeld en geluidsdragers.
We struinen daarna nog langs een galerij vol met oude radio’s, tv’s en camera’s met bijbehorende projectoren. Het verrast ons dat er voor de WOII al filmcamera’s te koop waren voor gezinsgebruik.
De terugreis vindt plaats tijdens de avondspits. Mio ontwijkt behendig een ellenlange file op de A1. Het schemert al behoorlijk als we in Almen in de jachthaven afmeren.
We trakteren ons zelf op etentje in het bijbehorende restaurant. Het voortreffelijke diner is bereid volgens de richtlijnen van de degelijke Nederlandse keuken.
Woensdag 18 oktober
Samen met de anderen loop ik door Bronkhorst. Dit is een klein stadje. Het kleinste van Nederland. De gemeente heet Bronckhorst. Best verwarrend. In deze stad staan maar een paar huizen. Prachtige huizen in de oud-Gelderse stijl. Er staan veel te veel horecabedrijven en prullariawinkels. Dit is een teken dat het plat gelopen wordt door toeristen. Vandaag valt dat mee. Wij genieten van het schitterende stadsgezicht en snuffelen in de bijouterie-zaken.
Jan en ik bieden een helpende hand als een inwoner een voor hem veel te zware kist zijn woning in wil duwen. Ik koop een zak walnoten die bij de verkoper in de achtertuin groeien. In een luxe-cadeauwinkel kopen we bijzonder brood, vol met rozijnen en noten. Ook zit er een stukje appel in en is kaneel toegevoegd. Het smaakt voortreffelijk.
We verplaatsen ons naar Zelhem voor een fietstocht. Wat is de Achterhoek mooi. En dan krijg je er nog de prachtige herfsttooi bij. De knooppuntroutes zijn een geweldige uitvinding. Het wordt een ietsje minder als er bordjes worden weggehaald. Gelukkig laten we ons niet foppen omdat de smartphone de routes ook kent. We peddelen over onverharde wegen die langs fraaie panden leiden en zo nu en dan door heerlijk geurende bossen. De herfstzon weet ons weer te vinden en begeleidt ons bij de zoektocht.
De landbouwakkers staan hun laatste opbrengsten af aan de hard werkende boer. Menig grote tractor met een wagen vol met aardappelen eist z’n plaats op terwijl de weg maar smal is.
Dan gaat het fout. Een afslag wordt door ons alle vier gemist waardoor we ver buiten de al ingekorte route raken. De kilometerteller begint al een pittig aantal gereden meters door te geven.
We harken door en komen terug in het bedachte spoor. Uiteindelijk hebben we 41 kilometers onder ons door gekregen.
Dan gaan we op zoek naar een nachtplaats. In de directe omgeving van Zelhem staat een bijzonder fraai landhuis alias een kasteel. De Slangenburg. Met de campers toeren we hier op aan. Bij de vesting is een wat afzijdig liggend parkeerterrein. Ideaal voor een nacht. We parkeren achterop het terrein tegen de bossen aan.
Nagenietend van de ervaringen van vandaag zien we op het veld voor ons een grondmist opkomen bij de ondergaande zon. Geen enkele stylist kan een mooier plaatje creëren.
Donderdag 19 oktober
De spanning loopt op. Hanna kiest zorgvuldig het juiste ijzer. Ze gaat uiteindelijk voor de negen. Het gaat lastig worden. Het terrein is sterk heuvelachtig. Aan de rechterzijde bevindt zich water. Op links ligt een gevaarlijke bunker.
De swing gaat soepel. De bal kiest een hoge vlucht. Ze staart de slag gespannen na. Net op de rand van de green ploft het balletje neer. Door de voorwaartse beweging rolt het nog twee meter verder op slechts anderhalve meter van de vlag.
Van de medespelers ontvangt ze applaus. Ook ik complimenteer haar met deze voortreffelijke slag. Nadat de gehele flight aan de beurt is geweest en iedereen weer een paar slagen heeft laten noteren, is het aan Hanna om het af te maken. Ze kiest zorgvuldig positie. Lichtjes doet ze een paar oefenslagen met de putter. Dan doet ze een kleine stap naar voren. Met een rustige blik in haar ogen volgt een precieze tik. De bal rolt resoluut de hole in. Ze maakt blij een overwinningsteken. Op een van de lastigste holes heeft zij birdy weten te maken.
De pitch&putt baan van Doetinchem ligt net buiten de stad. Een grote heuvel markeert het speelveld. De holes liggen op drie vlakten. Het is best een lastig parcours. De gemiddelde lengte valt wel mee maar de vele hellingen en kuilen laten de ballen onverwachte wendingen maken. De greens zijn maar klein zodat je gauw in het hoge gras slaat.
Na bijna drie uur stappen we van de baan en nemen een kop koffie op het terras. De hele middag heeft de zon geschenen en de temperatuur liep op tot een krappe twintig graden. Het is heerlijk om zo laat in het jaar nog zulke dagen te hebben.
De reis vervolgen we richting Emmerich. Maar het loopt niet vlekkeloos. Eerst hopen we op landgoed Bijvanck een parkeerplaatsje te vinden. Ter plaatse blijken de
mogelijkheden echter tegen te vallen. We besluiten naar het vlak bij gelegen Duitse plaatsje door te rijden. Als Pio tijdens de rit aangeeft dat het veertig kilometer ver weg ligt, begrijp ik dat de invoer niet goed is gegaan. Via de borden rijden we naar het dorp en daar corrigeer ik de invoer. We moeten een flink eind terugrijden en komen dan in een ongebruikelijke file te staan. De spoorwegovergang is gesloten maar er komt geen trein.
Na een half uur wachten, zijn er veel auto’s gekeerd of een zijweg ingeslagen en komen we bij de gesloten spoorbomen te staan. We volgen een auto en steken schuin de afgesloten overweg over nadat we ons er goed van overtuigd hadden dat er geen trein in de buurt is.
Op de camperplaats sluiten we met een drankje deze hectische rit af. Door het zachte weer zitten we tot het donker wordt in buiten.
Vrijdag 20 oktober
Met de camper nader ik Bronbeek. Een groot geel bord vertelt dat de doorgaande route is afgesloten. Het te rijden stuk is nog maar 800 meter. Met een beetje geluk rijden we zo door naar de afslag. Maar een beetje geluk zit er niet in.
Dan ontdek ik een handige functie op Mio. Er zit een knop ‘omleiding’ op. Na de toets te hebben ingedrukt, geef ik aan dat twee kilometer voldoende zal zijn. En dan krijg ik vanaf het punt waar ik sta een alternatieve route naar de bestemming.
Maar Arnhem pakt het goed aan. Als Bronbeek opnieuw inzicht komt blijkt dat de oprit ook geblokkeerd is. Nu krijgen de bezoekers een bewegwijzerde omweg aangeboden. De camper parkeer ik op het ruime terrein. Hanna heeft contact met camper 2 die ook een weg tussen alle afsluitingen en omwegen door probeert te vinden. De aanwijzingen komen goed over.
De toegangsprijs is zes euro per persoon. Dan kan de kennisneming van Neerlands handelen in Indië beginnen. Als oud-militair is vooral Jan geïnteresseerd en de toegepaste krijgskunde. Op de begane grond kan hij zich volop uitleven. Oud schiettuig staat in een vitrine opgesteld met een heraldisch verslag van de toepassing.
De bovenverdieping laat ons 400 jaar geschiedenis beleven. De tijdlijn is in zes fases opgedeeld. We maken de start van de VOC mee die in Indië diverse basis aanlegt om de handel flink op gang te krijgen. We leren hoe Jan Pieterzoon Coen de stad Batavia sticht.
Panaroma’s maken vervolgens duidelijk hoe er langzaam een nieuwe volkeren-eenheid ontstaat met Nederlanders, Chinezen, Arabieren en Inlanders als belangrijke spelers. De archipel bestond uit diverse staten en koninkrijken maar onder het VOC klontert het samen.
Ook ontstaat er weerstand wat in het begin gemakkelijk door de bestuurders wordt gepareerd. Er wordt breed onderwijs ingevoerd en de diverse groeperingen krijgen invloed in het bestuur. Het leven kabbelt zo voort totdat de Japanse inval in 1941 keihard een einde maakt aan dit stuk tropisch Nederland. Na de tweede wereldoorlog probeert ons land de oude draad weer op te pakken maar Indië is definitief verandert. Het volk wil onafhankelijkheid en wordt zeer opstandig.
Na twee politionele acties grijpt de VN in en worden de twee kemphanen naar de onderhandelingstafel gedwongen. Dit leidt naar de vrije staat Indonesië en de repatriëring van 300.000 (Indo)Nederlanders.
Na deze leerzame middag vertrekken wij naar Groessen waar we op een keurige camperplaats terechtkomen. Het aantal voorzieningen is overcompleet.
Zaterdag 21 oktober
Vandaag gaan we Montferland grondig verkennen. We rijden naar een parkeerterrein in de buurt van Beek. ’s Ochtends is de lucht nog grijs en valt er een miezerregen. Maar nadat de camper op zijn plaats staat knapt het snel op. De omgeving is prachtig glooiend. Akkers en weilanden vechten met de bossen om de mooiste plekken. Als ook Jan en Rita zich weer bij ons hebben aangesloten, maken we ons op voor een expeditie door de Montferlandse omgeving.
Voor het vinden van de juiste weg heb ik een speciale app. ‘Maverick’. Direct na vertrek wordt dit digitale wonder opgestart om weer als voortreffelijke gids te dienen. We wandelen door een mooi stuk natuur. Eerst door open velden met een oplopende hoogte naar de bosrand. Daarna gaat het dwars door het gevarieerde loofbos.
Regelmatig klinkt er een dringende fietsbel. Direct daarop passeert een mountainbiker met rood hoofd en hoge snelheid. Dit blijft zich met regelmaat herhalen. Ik besef me plotseling dat de route die ik mijn groep laat lopen op de kaart steeds de letters MTB toont. Vreemd dat mijn gedownloade route voor wandelaars volledig
parallel loopt met deze crossers.
Als Rita moppert dat ze graag van die akelige fietsers af wil, bekruipt me beschamend gevoel. Volgens mij heb ik iets totaal verkeerd gedaan. In het programma Digitourist haal ik de wandelroute binnen en vervolgens ben ik er van uitgegaan dat deze automatisch in Maverick actief wordt.
Maar als ik er goed over na denk, herinner ik mij dat ik de track (wandelroute) daarna moest openen.
De route die we nu aan het lopen zijn is een MTB-parcours wat gewoon al in de kaart wordt getoond en helemaal niet de wandeling is die mijn reisgenoten nu braaf aan het uitlopen zijn. Ik zie dat de MTB route minstens 35 kilometer lang is. Hoe leg ik dit uit?
Na wat prutsen met de smartphone slaag ik erin de wandelroute van Digitourist geprojecteerd te krijgen in Maverick. Ik heb een enorme mazzel als ik zie dat het pad wat we tot nu hebben gevolgd redelijk overeenkomt met de feitelijke route. Opgelucht kuier ik verder. De wandeltocht die we nu gaan volgen, komt aardig in de buurt van de zeven kilometer zoals ik had beloofd.
Het is nu genieten van prachtige bospaden die met de heuvels op en neer gaan. Door de lange kale boomstammen schijnt de najaarszon op de afgestorven varens waardoor hun bruine kleur in een gouden tapijt lijkt te veranderen. Op het hoogste punt worden we door een uitkijktoren uitgedaagd om minstens twintig meter trappen te beklimmen. We wimpelen de uitdaging af.
Na een bocht krijgen we een schitterend uitzicht op een dal. De kerktoren van het dorpje beneden markeert de horizon. Binnen de geschatte tijd arriveren we bij de campers.
De beloning is een lekker koel biertje met de lauwe warmte van de ondergaande zon in het gezicht.
Zondag 22 oktober
Het vertrek uit Azewijn gaat zonder strubbelingen. De eerste zorg was het gras. Een heel aardige camperplaats maar we staan wel op het gras. En dat is laat in de herfst met de nodige regenbuien niet bepaald een zekerheidje. Jan slipt nog even maar we komen verder zonder problemen weer op de weg. De tweede zorg waren de opslagkosten. Ik heb keurig tien euro in de automaat gestopt waardoor we voor een vol etmaal stroom hadden en het nachtverblijf hadden afgerekend. Maar voorgangers hebben laten weten dat de rekening snel kan oplopen als je naar het toilet gaat, vuilnis dumpt en meer van dat soort zaken. Maar ondanks toilet-ledigingen en achterlaten van wat vuilnis in de container komt er geen naheffing.
Voor het dagprogramma hebben we gekozen voor Huize Bergh in ’s Heerenberg. Ik stuur de camper dwars door het gezellig aandoende centrum. Naast het kasteel is een terrein met betaald parkeren.
Een hoog en indrukwekkend gebouw staat op ons te wachten. Als we zijn voorzien van toegangskaarten beklimmen we de bordestrap en treden binnen in een voorname zaal. Een vriendelijk vrijwilligster voorziet ons van een audio-apparaat waardoor we per bijzonderheid onze privé-uitleg krijgen.
Het apparaat legt uit dat de heer van Heek het kasteel van een Duitse familie in verwaarloosde toestand heeft gekocht. Deze man was een verwoed verzamelaar van middeleeuwse geschriften en schilderijen, het liefst portretten, uit dezelfde tijd. Wat aan ons getoond wordt is dan ook veel van deze waar. Voor de liefhebber zondermeer een hoogtepunt in z’n leven. Ik ben meer van de architectuur en heraldische verhalen en ben dus minder enthousiast over de gekozen inrichting. De ruimten zijn karig ingericht en zodoende valt er niet een goed beeld te vormen van de levenswijze van weleer.
Het hoogtepunt is een, onder begeleiding van een gids, bezoek aan de toren. We worden via een wenteltrap een wapenkamer ingepraat. Lansen, hellebaarden, zwaarden en sabels hangen aan de muur en in de ruimte worden enkele harnassen getoond.
We klauteren verder op de draaitrap naar het dak. Dit geeft een mooi uitzicht over het kasteelterrein en over ’s Heerenberg. Dan dalen we af naar de munt-kamer. Een flinke voorraad munten uit de 16e en 17e eeuw is de belangrijkste schat op deze verdieping.
Buiten is een grote kasteeltuin te bewonderen maar een opkomende regenbui stuurt ons naar het restaurant. Onder de ronde toren bevindt zich de kerker. Dergelijke krochten hebben toch altijd een bijzondere aantrekkingskracht en ook wij huiveren voor de getraliede cel.
We verlaten de stad en reizen naar Gendringen. Een vrije CP wordt ons door de gemeente aangeboden. Wij waarderen dit gebaar in hoge mate.
Maandag 23 oktober
Na de koffie gaan we de boer op. De oude boerderij van het Hofshuus staat er blakend bij. De deur zit op slot en dat blijft vandaag zo. Gelukkig zijn er vensters. Als nieuwsgierige gluurders staren we naar binnen. Zo krijgen we iets mee van wat bezoekers normaal te zien krijgen.
Op het erf is ook veel te zien. In de siertuin staan late hortensia’s nog volop in bloei. De moestuin biedt ook nog een keur aan groente. De witte kool staat er verloren bij. De grote bladeren staan alle kanten uit. Ik heb zo mijn twijfels of deze nog tot koolvorming overgaan.
Een paar schapen en dwerggeiten lopen goed doorvoed in een begrenst weitje. Toch geven ze aan nog wel iets hartigs te lusten. Achter de schuur staan oude landbouwmachines opgesteld. Een hooischudder heeft hier zijn Waterloo gevonden, evenals een zaaimachine.
Hanna gaat op zoek naar karpers en snoeken in de grote retentievijver.
Deze laten zich niet zien behalve enige beroering in het water. Dan vertrekken we uit Varsseveld.
Het parkeerterrein aan de Slingeplas blijkt een camperplaats. Dat weet zelfs de NKC nog niet. Als we het terrein bij Bredevoort oprijden verrassen de sani-mogelijkheden ons. We gaan een fietstocht naar Winterswijk rijden.
Wat is de Achterhoek weer prachtig. Mooi landschappen met karakteristieke boerderijtjes in een bebost en glooiend landschap. Landerijen liggen verscholen in de uitgebreide bossen. Het najaar zorgt voor wonderlijke warme kleuren.
De route gaat vaak over smalle paadjes door bos en veld. We passeren de Keizersbeek waar het water een kronkelige weg zoekt. In Winterswijk gaan we even shoppen. Hanna struint het hele centrum af op zoek naar schoeisel. Ze slaagt.
Meerdere winkelstraten, vol met detailhandel, kruizen elkaar en lopen gelijk op. Het grote aanbod overvalt ons. Niet alleen de inwoners van Winterswijk halen er hun boodschappen. Veel kopers komen uit Duitsland, zo kunnen wij horen.
De laatste kilometers zijn langer dan gewenst. We trappen nu tegen de wind in.
De omgeving blijft een beleving. Enkele kapitale woningen staan prachtig opgesteld voor de bosrand. Het slotstuk is de passage van Bredevoort. Een schitterend dorpje met gezellige straatjes en een plein. Het barst er van de boekenwinkeltjes. Op maandag zijn deze echter allemaal gesloten.
Dinsdag 24 oktober
Als ervaren vrijetijdsbesteder heb je nu eenmaal spullen nodig. Deze zaken zijn echter aan slijtage onderhevig. Soms raakt de toegepaste techniek verouderd. Ook wil je een enkele keer gewoon een nieuw exemplaar.
Onze caravaan campers trekt vandaag daarom naar Obelink in Winterswijk. Deze handelaar heeft een enorm complex laten bouwen en biedt daar alles te koop aan wat nuttig kan zijn in je vrije tijd. Ik neem heel optimistisch een grote winkelwagen mee naar binnen en dan kan het inladen beginnen.
Diverse huishoudelijke handigheidjes tegen een scherpe prijs verdwijnen in de kar. In het afstruinen van de stellingen hebben we een systeem. Zo missen we geen enkele aanbieding.
Tevreden verlaten we uiteindelijk het parkeerterrein.
We melden ons bij boer Weenink in Lievelde. Hij heeft een kaasboerderij. Hij noemt zijn nederzetting 3K (= Koe, Kaas, Kunst) De koe en kaas kunnen we volgen. De laatste K wordt door de boer uitgelegd. Hij heeft zijn ruimtes voorzien van allerlei zaken die aan kunst kunnen worden gerelateerd.
De rondleider laat ons eerst een film zien. Na een paar grazende koeien komt de kaasmaker in beeld die rauwe melk tot wrongel vermaalt. De kleffe massa wordt in vormen geplaatst en onder de drukpers gelegd. Op sommige dagen worden er kruiden aan de wrongel toegevoegd. Met als gevolg kruidenkaas.
We worden over het erf geleid. We zien kalveren, pinken en koeien. Alles in een ruime stal. Een dubbele robot zorgt dat de beesten hun melk afstaan. De kaasmakerij is geautomatiseerd en er kunnen dagelijks 36 grote Goudse kazen worden geproduceerd. In het pakhuis ligt een hele voorraad. Kazen verkopen is mooi werk.
Wat er niet wordt verkocht, blijft liggen. Wordt ouder en daardoor duurder.
In de boerderijwinkel schaffen we enkele agrarische producten aan. Er is genoeg keuze. Boerderijwinkels hebben hun eigen organisatie. Zo verkopen ze elkaars producten en daardoor heeft onze kaasboer diverse streekproducten zoals wijn, jam en ijs in de aanbieding.
Woensdag 25 oktober
We worden wakker aan de boorden van de Hambroekplas bij Borculo. Heerlijk rustige plek waarbij wij ons afvragen waar dan wel die sani-zuil staat. Dan tuffen we naar Ruurlo. In het kasteel is nu een museum gevestigd die verschillende werken van Karel Willink exposeert.
Het museum weet wel mensen te trekken. Al voor openingstijd komt het parkeerterrein helemaal vol te staan. Het kasteel is zeer mooi gelegen. Een ruime Engels aandoende landschapstuin is er omheen aangelegd.
Binnen horen we van de trieste geschiedenis van de robuuste vesting. Nadat de laatste bloedverwanten van de stichters waren vertrokken heeft het enige tijd zich moeten laten welgevallen om als gemeentehuis te dienen. En nu is het dan gemuteerd naar een museum. Dit zal de adel zich bij de bouw niet voor hebben kunnen stellen.
Toch is het geen ongelukkige keuze.
Het gebouw is zeer stijlvol ingericht voor zijn nieuwe functie. Passend bij de oude rol. De schilderwerken van Willink misstaan geenszins in de fraaie entourage. We melden ons eerst bij de film die het publiek uitlegt waarom een stoer kasteel nu dient als kunstreservoir.
Dan bestijgen we de prachtige wenteltrap. Op de bel-etage zien we uiteenlopende kunstwerken. Het publiek is zeer kundig en staat naar het kleinste detail te turen. Hanna is onder de indruk van het vakmanschap van Willink. De meeste schilderingen zijn in de neorealistische stijl. Elementen uit de oudheid zijn in onwerkelijke situaties neergezet.
De eerste etage toont een enorm portret van de markante Mathilde. De jurk die ze op het schilderij draagt, hangt in de vitrine ernaast. Ook de overige ruimten bevatten werk van Willink. Enkele beeldhouwwerken van andere kunstenaars completeren de expositie.
De reis gaat daarna naar Eibergen. Daar staat een historische watermolen. Het water van de Berkel wordt gestuwd. Hierdoor ontstaat een verval van ruim twee meter. Dit levert voldoende kracht voor de Mallumse Molen om eeuwen lang zijn werk te doen. Het grote schoepenrad staat nu stil. Slechts de bezoekers van de zaterdagmiddag krijgen actie te zien.
Voor de nacht rijden we naar restaurant d’ Olle Molle in Neede. De naam is ontleend aan een grote korenmolen die ook op het terrein staat. We besluiten gebruik te maken van het aanbod. Voordelig staan als je in de eetgelegenheid wat geld komt besteden.
Donderdag 26 oktober
Hole 10 staat bekend als een killer. Als onze flight bij de gamechanger is aangekomen, worden alle spelers een stuk stiller. De afslag is op een vissteiger. Dan volgt een breed water met een moerasachtige oever. Daar boven hangen enkele zware boomtakken, precies tussen afslag en vlag. Richting vlag ligt een gretige bunker en een verder oneffen terrein. De green is verre van vlak en de vlag is lastig gestoken. Daarachter ligt zonder buffer een diepe sloot met een steile oever.
We slaan in volgorde af. Jan loopt als eerste naar het tee-vak. Hij lijkt rustig maar toch zie ik een onzekere blik. Iets langer dan we van hem gewend zijn, doet hij z’n voorbereiding met enkele oefenslagen. Dan stapt hij zelfverzekerd op de bal af. Met een berekende tik schiet het balletje de lucht in. Voorbij de boomtakken rolt het speeltuig op de fairway en komt voor de bunker stil te liggen. Hij kijkt niet ontevreden.
Rita volgt. Ze neemt minder voorbereidingstijd. Scherp tuurt ze naar de vlag en berekent de juiste baan. Dan zwaait ijzer negen door de lucht en tikt deze de bal aan. Ze moppert hardop, net niet hoog genoeg. De takken laten een ritselend
geluid horen en het balletje valt dood naar beneden op de rand van het moeras en de rough.
Mijn beurt. Ik kies voor ijzer negen. In de verte blinkt de green en vlag hangt er stilletjes bij omdat de wind is weggevallen. In gedachten stel ik mij de gewenste balvlucht voor en maak daarbij met de club de ingeschatte beweging. Dan sla ik af. De bal stijgt mooi boven de takken uit en vliegt richting green. Niet te hard, fluister ik richting het ronde ding. Deze komt op de green terecht maar rolt gevaarlijk door. In het hogere gras erachter komt hij tot stilstand. Niet slecht zo complimenteer ik mij zelf.
Als laatste gaat Hanna de strijd met de lastige hole aan. Ze neemt haar tijd. Ze heeft ook nummer negen gekozen en berekent de baan van de bal. Met enkele oefenslagen zorgt ze ervoor dat ze het juiste gevoel krijgt. Er volgt een galante afslag. O, nee, hoor ik haar roepen. De bal gaat door de takken maar dat heeft geen gevolg voor de vlucht van de bal. Ook deze landt perfect op de green maar omdat de lijn minder hoog was dan de mijne rolt de bal verder en verdwijnt over de achterrand.
Uiteindelijk weet ieder de bal te holen en kunnen we de wedstrijd vervolgen. De Pitch&Putt baan van Diepenheim ligt mooi verscholen in het Overijsselse land.
Door veel bomen omzoomd geeft het een besloten speelveld. De baan is goed geprepareerd en heeft de nodige variaties in moeilijkheidsgraad.
Tevreden drinken we na afloop een kopje koffie in het clubhuis maar de eigenaar wil ons niet laten overnachten op de parkeerplaats. We rijden daarom naar het landgoed Weldam waar we een mooie parkeerplaats aan de rand van bos aantreffen.
Vrijdag 27 oktober
Lummelen. Dit wat in onbruik geraakt woord omschrijft het best onze ochtendactiviteit. De lucht is blauw, de zon schijnt en de volledige omsluiting van bos en tuinmuur leidt tot absolute windstilte. Jan en ik hangen wat rond tussen de eikenbomen welke volledig omzwachteld zijn door een klimop. We begroeten een zeldzame wandelaar en praten over zaken die van weinig waarde zijn.
Ondanks de tien graden gaan de stoelen naar buiten om in de onverwachte ochtendzon van de koffie te gaan genieten. Dit gaat ruim een uur goed en dan verschijnt er een senior die zijn hondje uitlaat.
De oude man is wel in voor een praatje en zo weten we hem een aantal geheimen over kasteel Weldam te ontfrutselen.
In zijn werkzame leven was hij de elektricien van het landgoed geweest. Dat maakt van hem een betrouwbare bron. Het hele landgoed is ruim 2000 hectare groot en daar staan, her en der verspreidt, zestig boerderijen op gebouwd.
De oude graaf en gravin zijn overleden en liggen bij de kapel begraven. Hun zoon is nu de graaf. Deze nazaat is ook al op leeftijd maar heeft een jonge vrouw getrouwd. Het leeftijdsverschil is 35 jaar.
Dit is niet alleen maar te wijten aan een late geldingsdrang van de zoon. De oude gravin blijkt een overheersend karakter te hebben gehad en het motto voerde: “zolang ik er ben, komt er niemand anders in de keuken”. Toen ze na 91 jaar er definitief mee ophield, kon de opvolgende zoon eindelijk op vrouwenjacht.
Na de lunch houden we het voorgezien op het landgoed.
We rijden voor ons doen een flink stuk naar het noorden. We vullen met twee campers de gehele camperplaats van Tubbergen. We doen een dorpsronde. Uit het centrum klinkt behoorlijk wat herrie welke wordt veroorzaakt door een kermis. Er staan heel wat vermakelijkheden die een ding gemeen hebben: luide muziek.
Het deert de Tubbergse jeugd niet. Ze geven zich met plezier over aan de zwaai-en-draai-machines. Niet weg te denken uit een dergelijk vermaak zijn de bots-autootjes.
De puber-jeugd gaat helemaal los met slecht rijgedrag. Meisjes botsen bij voorkeur op jongens en andersom. Wat er ook verandert in de wereld, niet het basale gedrag van de jonge mens.
We drinken bij ‘De notaris’ een degelijke herfst-bok, tenminste de mannen. De koffie van Hanna lijkt op aangesterkt water en ik vraag om een sterkere uitvoering voor haar. Als ook deze nog niet genoeg power heeft, gooit de gewillige barman er nog een extra expresso doorheen. Hanna is tevreden.
Zaterdag 28 oktober
Op zaterdagochtend wordt er gevoetbald in Tubbergen. En wij staan op hun parkeerplaats, net als de eigenaren van de kermisattracties. Het maakt de Tubbergers creatief en geduldig met inparkeren. Maar al snel bieden wij ze nieuwe ruimte. Het wegrijden gaat niet zonder slag of stoot. Overal waar een auto kan staan, staat een auto en dat maakt de doorgang erg smal.
Hanna treedt op en wil een wegbaken verslepen om onze camper ruimte te geven. Maar het ding is voor haar veel te zwaar. Op dat moment komen net twee jeugdspelertjes aanfietsen. Een jongen springt meteen van z’n fiets om Hanna mee te helpen sjorren. Ik krijg weer een optimistische kijk op de toekomst.
Een grote verrassing bij onze tussenstop in Hardenberg. De daar aangelegde camperplaats is werkelijk schitterend gelegen. Midden in een park waar bos, veld en water prachtig is gecombineerd. De kers op de taart is een grote vogel volière die nagenoeg naast de plaats is neergezet. De beestjes hebben een opperbest humeur en kwetteren er flink op los.
Bij Coevorden staan we stil bij de schans 'De Katshaar'. Jan en ik verkennen het oude zandbastion. De oude wallen zijn volledig begroeid en vallen in het landschap niet erg op. Dankzij een informatiebord snappen we wat we zien.
Dan staat het Hunebedcentrum van Borger op het programma. Helemaal achterop het parkeerterrein vinden we nog voldoende parkeerruimte. Het centrum heeft z’n naam omgeturnd in ‘Oerpark’. Inderdaad lopen we langs een groot veld waar tenten van dierenhuiden staan en het dagelijks leven speelt zich duidelijk in een vroegere tijdfase af. Een dergelijke beleving is zeker een bezoek waard maar wij willen eerst een drankje.
Het weer slaat om en een miezerregen valt druilerig naar beneden.
Veel tijd hebben we niet wat onze jarige gastvrouw verwacht ons in de loop van de middag. Als de prijs 9,50 per persoon blijkt te zijn, haken we alsnog af.
De weg naar Drenthe gaat verder vlot.
Voor de camper is niet veel plaats. Grotendeels in de berm met nog net twee wielen op de weg. Hij hangt een flink aantal graden uit het lood. Maar goed, we kunnen gaan feliciteren.
Zondag 29 oktober
Vannacht heeft het gestormd. De camper staat op een grote open vlakte. Bij krachtige vlagen schommelde de wagen flink heen en weer. Het gebulder is niet een moment gestopt. We hebben geslapen maar echt lekker rustig en ontspannen was het niet.
Nadat we uitgebreid afscheid hebben genomen van de familie rijden we weer richting eigen huis. Op de parkeerplaats Koebroeken is alle ruimte voor de lunch. De plek is mooi in de bossen gelegen en je staat een mooi eind van de weg. Er is een hele ruimte beschikbaar zodat degene die het wil goed zijn benen kan strekken.
Jan en Rita zoeken vanaf hier hun eigen route naar huis.
Een uur later draaien we het erf weer op. We vinden alles weer zoals we het hebben achtergelaten.
Opnieuw heeft de Achterhoek bij ons een goede indruk achtergelaten. Prachtig glooiend landschap met veel cultuur, historie en natuur. Hier en daar staan fikse heuvels.
Zowel Jan en Rita als wij zijn van deze omgeving gaan houden. Heerlijk lommerrijke omgeving met veel statige woningen. Bij ieder bord met ‘te koop’ maakten we grote plannen. Wij zien ons zelf wel in dit gebied wonen.
Met het uitpakken van de camper, sluiten wij het reisjaar 2017 voorgoed af.
