Sicilië

Donderdag 7 juli

Het is al avond als we ons erf afrijden en op weg gaan naar Sicilië. We kunnen met slechts een keer afslaan recht op de gekozen bestemming aanrijden. Het Duitse plaatsje Haren verkeert al in rust als wij arriveren. De straten zijn verlaten, de winkels gesloten. De gemeente heeft op de oever van de Ems (Eems) een ruime en vlakke gratis camperplaats aangelegd. Hulde!

Op dit terrein staat het behoorlijk vol maar waarschijnlijk wisten ze hier dat we onderweg waren want er is nog een plaatsje vrij. Dankbaar parkeren we in.

We drinken het eerste kopje koffie van de reis met zicht op het voorzichtig voorbijglijdende water van de Eems. Overigens is koffie onze klok als we op reis zijn. Hanna koopt een voorraad van haar vertrouwde merk in zodat ze zeker is van altijd een smakelijk kopje. Als de bulk koffie op is, behoren wij weer thuis te zijn. Op het eind van de vakantiereis bepaalt het laatste pak koffie hoeveel uitstapjes we nog kunnen maken.

Vrijdag 8 juli

Het Ems-moor glijdt gestaag aan ons voorbij. Hanna’s blik dwaalt over de uitgestrekte natuur. Ongelofelijk, hoe mooi de schrale planten er hier bij staan, zegt ze tegen mij. Ook ik kijk nu geïnteresseerd over de prachtige heidevelden. Het is een wonder, stamel ik. Prachtige velden vol met planten waarover in ons eigen landje nogal wat te doen is. Ik heb het, roep ik naar Hanna. De camper maakt een gevaarlijke slinger door mijn enthousiasme. Ik beantwoord Hanna’s vragende blik. Deze schrale plantjes hier doorstaan een waar stikstof bombardement van al het zware wegverkeer op de A31, toch staan ze er fantastisch mooi bij. De soort hier is vele malen sterker dan die slappe hap in onze natuurgebieden. Die gaan we vervangen / vermengen met dit sterke Duitse ras. Dan is alles opgelost!

De politie hoeft niet meer te proberen boeren dood te schieten, de boeren kunnen blijven zitten waar ze zitten, Rutte zijn nepprobleem is opgelost en hij kan eindelijk worden opgenomen. Iedereen blij!

Ik voel de Nobelprijs aankomen.

Mio geeft een waarschuwing maar ik neem het te laat waar. Ik droom van een glorieus moment en neem de Nobelprijs gretig aan. Dan vallen plotseling allemaal knipperende achterlichten mijn fantasiewereld binnen. Automatisch rem ik stevig bij en stilaan komen we langzaam tot stilstand. Stau.

De radio had er al over gesproken en nu valt mij pas het alarmteken op het Mio-scherm op. De bijbehorende tekst luidt: 16 kilometer stilstaand verkeer tussen Dortmund en Kassel. Stil staan doen we zeker. Ik vond het al vreemd dat Mio plots een langere route en later tijdstip doorgaf dan Pio. Maar het kwartje wilde niet vallen. Voor de aangeboden alternatieve route is het nu te laat. Een flesje koud water en een koekje zijn mijn troost. Hanna is altijd heel tactisch op zo’n moment.

Na enig wachten komt er toch beweging in de auto-vloot. We gaan over naar het stop-and-go model. Zo komen we hotsenbotsend steeds dichter bij de eindbestemming.

Zondag 10 juli

De Rosengartenschlucht heeft niets met een rozentuin te maken. Maar wel alles met een schlucht (=kloof). We zijn er klaar voor. Stevige wandelschoenen en de rugtas gevuld met twee waterflessen. Een nauwe maar diepe kloof ligt voor ons. Het bergwater komt ons luid-ruisend tegemoet. Het is dit water wat er duizenden jaren over gedaan heeft om het zachte kalkzandsteen weg te spoelen en de huidige generaties een prachtige, ruwe kloof aan te bieden. De tocht duurt anderhalf uur maar het is onduidelijk of dit een enkeltje betreft of dat we na deze tijdsduur weer bij de Johanneskerk staan waar de uitdaging begint.

Het is klimmen en klauteren. Een pad uitgehouwen uit de rotswand, soms een stukje natuurpad maar ook vaak langs geplaatste balustrades tegen de bergwand. Onder ons door buldert het water voorbij. Vele watervallen, stroomversnellingen en scherpe bochten zorgen voor een onstuimig theater. Meermalen steken we de kloof over via een bruggetje. Hier en daar gaat het steil omhoog. Na een lange inspanning ploffen we op een van de vele bankjes neer en lessen de dorst.

Een klein stukje verder komen we aan in de blauwe grot. Hier eindigt de kloof. De terugweg gaat met het water mee. Voornamelijk is het dalen. Dat gaat ons een stuk gemakkelijker af. Op en neer heeft anderhalf uur geduurd.

Maandag 11 juli

Onteigening in het belang van de vooruitgang. Hanna en ik staan de verzonken kerktoren van Reschen te bekijken. Zelfs een Godshuis is niet heilig als het de plannen van de bestuurders in de weg staat. Behoefte aan energie heeft menig dorp in bergachtige streken de toekomst gekost. Zo ook in Reschen. Plannenmakers hebben een waterkrachtcentrale met bijbehorend stuwmeer in de vallei bedacht waar het lieflijke dorp al eeuwen is gevestigd. Er is vast geprotesteerd. De pastoor zal voor zijn parochie hebben gepleit. Alles is vergeefse moeite gebleken. Nu zijn de betrokkenen er niet bekaaid van afgekomen. Er is een nieuw dorp gebouwd, hoger in de vallei. De nieuwe kerk is groter dan de oude met een toren die nog prominenter naar de hemel wijst.

Nadat de dam klaar was, kon het water zijn vernietigende werk doen. Alles verdween onder water. Maar de oude kerktoren wist boven het water uit te blijven.

Reschen heeft nu een toeristische attractie. Een speciaal parkeerterrein is aangelegd. Ook vandaag staat deze weer vol. De spartelende toren wordt duizenden malen gefotografeerd met of zonder de fotograaf in beeld.

Dinsdag 12 juli

Na het spektakel van de Alpen zijn we nu in de Po-vlakte terecht gekomen. Wat een wereld van verschil. Kijken tot over de horizon, enkel een kerktoren weet nog enig reliëf in het landschap te krijgen. Zelfs vergeleken met ons land is de uitstraling saai.

De camper hebben we voor de nacht in Argenta geparkeerd. Een heerlijk slapend plattelandsstadje. We vieren een luie middag. De gemeente gunt ons een ruim veld en hebben zelfs voorzieningen voor toilet en water aangelegd.

‘s Avonds wandelen we naar het centrum. Alles wat Italië zo leuk maakt, ontbreekt hier. Er staat een grote kerk met toren, maar het is recent gebouwd, dus oersaai van uiterlijk. De winkelpanden zijn vierkante blokken met een schuifpui. De straten zijn recht en staan haaks op elkaar. Buiten het centrum is het uitgestorven.

Maar in het centrum is een feestje. Een groot podium staat klaar om artiesten te ontvangen. In de winkelstraat bouwen handelaren hun marktkraampjes op. De paar restaurants hebben enige klandizie die allen op het buitenterras hebben plaatsgenomen. We lopen een ijssalon binnen. Het ijsje bestel ik bij een gemaskerd meisje. Ze spreekt vloeiend Italiaans, maar ik niet. Met handen en voeten maak ik duidelijk dat ik wel een bolletje ijs zou willen hebben. Maar alle potten zijn gesloten zodat ik het niet kan aanwijzen. Op een lijst staan de smaken. Ik kies voor Nutella. Er gaan wat Italiaanse woorden mijn kant uit. Ik knik.

Even later loop ik buiten met een koekje waar een enorme dot Nutella is opgekwakt. IJs is niet in het baksel terug te vinden. Ik geloof dat we elkaar niet goed hebben begrepen.

Onze camperburen komen ook uit Nederland. Ze vertellen dat ze hun huis hebben verkocht en nu in hun camper wonen. Ze gaan tergend langzaam richting Sicilië, waar ze willen overwinteren.

Woensdag 13 juli

San Leo is een oud dorp. Er is maar een smalle weg langs een bergwand om er te komen. Een poort geeft vervolgens toegang. In vroegere tijden toen veiligheid echt wel een dingetje was, was het heel slim om daar je nederzetting te bouwen. De weg slingert na het dorp nog verder omhoog om daar bij een imposant kasteel te eindigen. Dit is vast een vrijwel oninneembaar fort geweest.

Halverwege de middag wandelen Hanna en ik naar San Leo. We verbazen ons over de slimme strategische ligging. De poort staat in de steigers waardoor de echte schoonheid ervan voor ons verborgen blijft. Het dorpje stelt niet veel voor. Een paar straten en twee kerken. Nadat we bij een paar winkels hebben rondgeneusd komen we bij het voetpad naar het kasteel. Ons ridderbloed dwingt ons naar boven. Het is een hele klim.  Het kassameisje is weg bezuinigd. Een kaartjesrobot eist twee maal zeven euro. Dat is dan met ouderenkorting. Nadat de scanner groen zoemt, klapt het poortje open.

Donderdag 14 juli

Wij vieren dit jaar het 10-jarig camperjubileum. In 2012 hebben we onze eerste camper aangeschaft. De eerste reis ging naar meteen naar Italië. Grote delen van de route van toen rijden we nu weer. Een soort van ‘memory-lane’. Vandaag rijden we naar Todi. In deze plaats waren we tien jaar geleden ook. We hadden daar met Jan&Rita afgesproken en zijn daarna een tijdje gezamenlijk opgetrokken.

Het bijzondere van de reis vandaag is dat we in Todi opnieuw Jan&Rita gaan ontmoeten.

Een scherpe afslag naar links en daarna steil omhoog. Slippend komen we boven op de parkeerplaats. Zware machines en rood lint bevinden zich op de plek waar ik had willen parkeren. Daar was een prachtig vlak stuk en een kraan, vertelt m’n geheugen. Wat nu rest zijn vooral schuine parkeerplekken en dat is voor een camper nooit eerste keuze. Na inspectie van Hanna besluiten we op een redelijk vlak stuk te gaan staan en de komst van Hanna haar zus af te wachten.

Jan parkeert vlakbij en met blokken trekken we de boel enigszins recht.

Tegen de avond lopen we naar het centrum van Todi. De stad ligt bovenop een heuvel en we moeten dan ook nog fiks klimmen door de nauwe straten. Op het centrale plein is er een fantastisch uitzicht over de omgeving. Er staan enkele majestueuze gebouwen aan het plein. Met z’n vieren strijken we neer op een gezellig terras en proeven het plaatselijk bier. Nadat de glazen nog een keer zijn bijgevuld bestellen we ook wat te eten.

Als het al donker is, slenteren we terug naar de campers. De verlichting is in de stad aangezet. Zacht geel licht weerkaatst op de gebouwen en huizen. Deze zijn gemetseld met stenen die allemaal pastelkleuren hebben. Het geheel harmonieert in het duister bijzonder mooi. Het is alsof je door een sprookjeshof wandelt. Een ijssalon staat op de juiste plek en wij zorgen voor een net iets hogere dagomzet.

Vrijdag 15 juli

Al vroeg zijn de verbouwers van ons parkeerterrein actief. De drilboren ratelen, een bulldozer sleept met z’n bak over het beton en de kraanmachinist geeft extra gas bij het ophalen van een rotsblok. Een dagje blijven staan om bij te kletsen wordt zo niet gezellig. We zoeken een rustig plekje in de buurt. Om er te komen rijden we over wegen die als wit staan aangegeven op de kaart. En dat betekent in Italië iets. Met een snelheid van om en nabij de twintig kilometer per uur slingeren we langs de gaten. Een rammelstrook brengt de snelheid verder omlaag. Als op plekken het asfalt volledig is weggespoeld, rijden we stapvoets. Italianen ondervinden gek genoeg hiervan geen enkele hinder en passeren met hoge snelheid.

Onze bestemming blijkt het parkeerterrein van een toeristische attractie te zijn. Iets met bos-fossielen. Het interesseert de gemiddelde Italiaan niet zo veel want het kleine terrein is maagdelijk leeg. Net nadat we zijn geland, komt de uitbater van de attractie ons vragen naar ons plan. Ik leg hem uit dat we zijn parkeergelegenheid hebben uitverkoren om er een dag te staan en heerlijk onder zijn bomen van onze eigen koffie willen genieten.

De man blijft beleefd. Ook nadat ik hem heb gevraagd of hij misschien in het Engels kan converseren. Hij bijt me toe, dat hij Engels spreekt. En inderdaad als ik goed mijn best doe, hoor ik zo nu en dan Anglicaanse klanken. Kort samengevat: als we de attractie niet willen bezoeken, moeten we ophoepelen.

Zo komen we we uit op een ander parkeerterrein, nu van een Romeinse opgraving. Er worden honderden bezoekers verwacht als ik het grote parkeerterrein overzie. Ditmaal is er geen uitbater in de buurt. Hoewel ver van vlak weten we de campers redelijk horizontaal te zetten. Jan noemt de omgeving ‘Hof van Gethsemanee’. Meerdere lanen met parkeervakken worden gescheiden door brede stroken gras waarop olijf-bomen zijn geplant. De honderden bezoekers blijven weg, zodat wij een heerlijke dag beleven in alle rust.

Zaterdag 16 juli

Hoewel het altijd bere-gezellig is om met Jan&Rita te reizen, heb ik een missie. Mijn taak is om Hanna naar Sicilië te brengen. Dat betekent dat vandaag onze wegen weer gaan scheiden. Jan wil alle dorpjes van de Marken bezoeken en mijn doel is voor vandaag Cassino. Na een hartelijk afscheid beginnen we aan de trip. De voor vandaag gekozen route bestaat uit rode en oranje wegen op de kaart. Dat betekent doorrijden. De asfaltbaan ligt er redelijk bij. Het blijft natuurlijk Italië, dus zo nu en dan rammelt de camper behoorlijk. Maar de reis gaat vlot`.

Het is snikheet in Cassino. De eigen meting gaat over de veertig graden. Voorzichtig en langzaam zet ik de vakantie-fauteuils in de schaduw tegen een heg. Teveel bewegen betekent liters zweet. Er moet een Romeins amfitheater in de buurt liggen. Maar het enige waar we aan toekomen is drinken. Zo nu en dan blaast er voorzichtig een bescheiden briesje over het plein. We ondergaan het, al betrof het een Thaise massage.

Als de middag is gevorderd, onderneem ik actie richting de Romeinen. Op het naast gelegen weggetje staat een bord dat aangeeft dat het 2000 jaar geleden gebouwde theater op slechts vijftig meter afstand ligt. Dat moet te doen zijn en ik schuifel bescheiden de goede kant op. Een hek dwarsboomt mijn ambitie. Het ding is hoog en het slot is onmurwbaar. Door de spijlen zie ik wat stenen liggen maar kan er in mijn fantasie geen schouwburg of iets dergelijks van maken. Langzaam ga ik weer richting Hanna. Zij ligt nog exact in de houding zoals ze eerder vanmiddag in de stoel is geploft.

Door de hoge bergen rondom Cassino verdwijnt de zon redelijk vroeg. Dat geeft lucht. Het gevoel van oververhitting verdwijnt gestaag en we kunnen weer iets actiever worden. Hier blijft het de komende dagen heet maar dat wachten we niet af. Morgen gaan we naar het tien graden koelere Eboli.

Zondag 17 juli

De nachtzoen

Ik sta mijn tanden te poetsen als de camper plotseling behoorlijk beweegt. Ook Hanna schrikt. Er staat een auto vlak bij de camper, merkt ze op. Ik loop naar voren met de tandenborstel nog in de mond en trek een gordijn open. Inderdaad staat schuin voor ons een auto met de lichten aan. De bestuurder loopt naar me toe en steekt een heel verhaal af in het Italiaans. Ik gebaar dat ik hem niet versta. Nu is het al de hele avond en nacht een komen en gaan van auto’s. Hanna veronderstelt dat dames van lichte zeden een uitstekende boterham hebben aan ons plein. In die lijn komt bij mij de gedachte op dat de man voor mijn raam tegen de camper heeft geduwd in verband met mogelijke klandizie. De man druipt af met een ‘excusie’. Nadat ik het poetsen heb afgerond en de borstel heb opgeborgen, pak ik een zaklamp en loop buiten een rondje om de camper. De automobilist is dan al vertrokken. Ik zie niets.

Na het ontbijt ga ik naar buiten en zie ik dat de linkervoorkant van de camper licht is beschadigd. Er zitten krassen op en het klepje van de trekstang ligt in twee helften op de grond. Ineens wordt het me duidelijk. De man heeft vannacht met zijn auto bij het achteruitrijden onze voorbumper geschampt. Dat gaf geen klap maar een trilling. Toen hij merkte dat ik het niet door had, is hij er vandoor gegaan.

Na en flinke rit slaan we af bij Eboli. Via P4N weten we daar een ruime parkeergelegenheid met een mooi uitzicht. Ik stuur de camper door de stad en de wegen beginnen steiler te worden. Via een nauw straatje komen we bij ons plein aan. Op een paar vierkante meter staan vijf auto’s, daarmee is alle ruimte ingenomen. Hoezo ‘ruime parkeergelegenheid’? Er is even geen andere keus dan door te rijden maar dat pad gaat bijna recht omhoog. Dat wordt keren. We kiezen een alternatieve nachtplaats en nadat we weer de hele stad zijn doorgereden, komen we weer op de snelweg.

Maandag 18 juli

Wat is er gebeurd met Nocera Terimesi? Ooit moet dit een geweldig mooie en mondaine badplaats zijn geweest. Een prachtige marmeren boulevard op de kustlijn. Fraaie strandhuizen met uitzicht over de zee. Ruime parkeerplaatsen voor de grote aantal publiek. Palmbomen wuiven zachtjes op de verkoelende zeebries. Fraaie verlichting die de avondgast het gevoel geeft heel bijzonder te zijn. Een schitterende halfronde trapopgang vanaf het strand naar de boulevard. Beroemde Italianen en buitenlandse VIP’s die hier in de Tyreense zee hun goddelijke lichamen kwamen afkoelen.

Er is niets meer van over.

De boulevard is ingestort, de palmbomen zijn op sterven na dood. De strandhuizen zijn onbewoonbaar en liggen er als ruïnes bij. De strandtent is al jaren gesloten. Het uithangbord hangt troosteloos aan een spijker te schommelen op de wind. Alleen lokale inwoners liggen op het strand. De meeste parkeerplaatsen zijn vrij.

Het kost geen moeite om een plek voor de camper te vinden. Een half dode boom zorgt voor schaduw. We lopen langs het strand en zien oude pilaren een dwarsbalk steunen. Niet dat het nu ook nog maar enig nut heeft. Het bijbehorende plateau is ingestort. De brokstukken liggen half in zee.

Het deert de lokalen niet. De hele middag en avond komen en verdwijnen ze met een glimlach. Ze hebben alle ruimte op het strand. In de tijd van hun grootouders moet dat anders zijn geweest.

Een vriendelijk oude dame groet ons. Wij groeten terug. Vooral in de schaduw is het heerlijk koel door de zeewind. Een duik in de zee stellen we uit. We liggen heerlijk te relaxen en fantaseren over hoe het hier ooit eens was.

Dinsdag 19 juli

De slagboom staat open. De verkeersregelaar staat te wenken. De veerboot heeft zijn grote muil open en de stroom auto’s kan naar binnen.

Hanna kijkt mij verschrikt aan. Ik weet het ook niet meer.

De scanmeneer staat iets verderop maar wij hebben geen kaartje. Nergens op de route hebben we ook maar iets gezien wat op een loket leek. De overige voertuigen hebben duidelijk niet dit probleem. Na de scan duiken ze naar binnen.

Hanna stapt uit en resoluut stapt ze op de regelaar af om hem het probleem voor te leggen. Omdat deze geen woord Engels spreekt, wijst hij naar z’n collega. Deze meldt koeltjes dat het loket anderhalve kilometer terug staat. Dan komt een jongeman tussenbeide. Hij wil wel met een van ons terugrijden naar de kaartverkoop.

Even later zit ik naast de nonchalante chauffeur en scheuren we door Villa san Giovanni. Links en rechts gaat het door de nauwe straatjes. Dan komen we bij een groot terrein waar auto’s in meerdere rijen voor een grote tolpoort staan. Mijn begeleider trekt zich niets van de wachtende auto’s aan en rijdt langs iedereen en probeert vlak voor de poort in te voegen. Dat levert het bekende Italiaanse geschreeuw en geruzie op. Nog een auto laat hij voor de vorm voorgaan maar dan plaats hij z’n oude brik onherroepelijk in de lange rij.

Voor 87 euro schaf ik het nodige biljet aan. Op de terugweg blijkt dat de galante heer ons niet geheel vrijblijvend heeft geholpen. Hij wenst 30 euro voor zijn service ontvangen.

Wij vragen ons af hoe het kan dat we niet langs de tolpoort zijn gereden. De vermoedens gaan richting Pio. Dit slimme navigatie-apparaat wist een kortere route, terwijl Mio ons de koninklijke weg aanreikte. Wij kozen voor kort en zijn via lastige nauwe straatjes en kleine doorsteekjes bij de veerboot terecht gekomen.

Het geluid van de motoren zwelt aan. Langzaam zien we de kade achteruit varen. Aan de overkant wacht Sicilië. Maar het is geen gelopen race. Volgens de overlevering huist op de kust van het vaste land een zekere Scylla. Dit veelkoppige monster verslindt iedere zeevaarder die zich te dicht bij de kust waagt. Als de kapitein aan deze bedreiging weet te ontkomen is hij nog lang niet veilig. Op de Siciliaanse oever woont de godin Gharybdis. Er is weinig lieflijks aan haar. Als een schip nadert haalt ze diep adem om daarna krachtig in de zee te blazen. In het water ontstaan hierdoor gevaarlijke draaikolken en krachtige stromingen. Menige schuit is zo met man en muis naar de zeebodem gezogen.

Woensdag 20 juli

Vol gas wordt het niet. Daarvoor rijdt de vrachtwagen voor mij te langzaam. Het voelt heerlijk met de rijwind om me heen. Steeds is er uitzicht over zee. De eerste strandgasten hebben zich al weer geïnstalleerd. Bootjes dobberen voor hun plezier op het rustige water. Dan moet ik stevig in de remmen omdat ik plotseling de winkel zie waar ik moet zijn. Een paar boodschapjes halen op de scooter omdat we met de camper blijven staan.

Dan dringt zich een vraag bij mij op. Zijn Italianen bange mensen? Goedgelovig misschien? Of zijn ze moeilijk van aangeleerde gewoontes af te krijgen? Zo wil ik ze eigenlijk niet kennen. Voor mij zijn het kunstenaars, charmeurs met een vleugje overdrijving, uitvinders en houden ze van stijl en mooie dingen. 

Dat moet het zijn, flitst het door mijn hoofd: ‘liefde voor stijl’. Alleen slaan ze nu de plank een beetje mis, want stijlvol vind ik het niet. In de winkel waar ik wat producten in sla, loopt zeker vijftig procent rond met een kapje op hun gezicht. Nog net niet voor de ogen. De kleur is voornamelijk wit. Dit ‘kledingstuk’ steekt behoorlijk naar voren met een scherpe naad in het midden. De schoonheid ervan kan mij niet bekoren.

Ergens in de omgeving woedt een stevige brand, want twee blusvliegtuigen vliegen af en aan. Voor onze camper scheren ze over het zeewater om zo met het staartstuk water te tanken dat dan boven de brand weer wordt losgelaten. Prachtig om te zien. Zo blus je een natuurbrand.

De warmte lokt me naar de zee. Mijn snorkelset hangt al twee jaar nutteloos in de campergarage. Het water hier is kraakhelder. Zo dobber ik, met het snorkelmasker stevig op m’n gelaat gedrukt, even later. heerlijk in het warme water de zeebodem af te speuren. De vele rotsen onder water zorgen voor een mooi panorama. Mini-visjes schieten weg. Grotere exemplaren zwemmen rustig rond en zien in zo’n onhandige mens met een vreemd ding op de snuit kennelijk geen gevaar.

Ik vraag mij af of ik misschien met deze uitrusting door de gemiddelde Italiaan als zeer stijlvol gekleed wordt beschouwd.

Vrijdag 22 juli

Het water klotst tegen de oever. Hanna en ik zitten aan de waterkant in onze luierstoelen en hebben vrij uitzicht op de jachthaven en de zee. Kinderen spelen op de vooravond op het strand. Een meeuw nadert ons nieuwsgierig maar durft de laatste stappen niet te zetten. Een groot jacht vaart langzaam vanuit de zee naar de havenmond. Het schip bevat twee dekken en nog een bovendek. Met het achtersteven meert het aan bij de buitensteiger. Vannacht verblijven we in Cefalu. De plaats is om een enorme rots heen gebouwd. Bovenop de steenmassa staat de ruïne van een Normandisch kasteel. 

Zaterdag 23 juli

We staan voor de Normandische kerk in Cefalu. Wat zit de geschiedenis soms toch wonderlijk in elkaar. Het waren de Noormannen die Sicilië van de mohammedanen hebben bevrijd. In sommige plaatsen wordt dit nog jaarlijks gevierd.

Het was dan ook een Noorman die koning van dit eiland werd. Roger I wilde wel in een eigen kerk bijgezet worden als het zover was, dus liet hij in Cefalu in Normandische stijl een basiliek neerzetten. Helaas voor hem kwam zijn einde voor het einde van de bouwactiviteiten zodat hij in een kerk in Palermo een eeuwig ereplaatsje heeft gekregen.

Sober maar degelijk, zo kun je het interieur noemen.

Zondag 24 juli

Een schitterende tempel voor Artemis. De opdracht is duidelijk. De Bouwmeester kan aan het werk. Het is het jaar 400 voor Christus, maar dat kan hij niet weten. In een steengroeve direct aan de bouwplaats grenzend worden stenen gehakt. Een voor een worden ze, door dierlijke kracht, naar hun bestemming gesleept. Ronde schijven voor de pilaren, vierkante blokken voor de balustrade. Maar dan hapert de bouwdrift. Heel veel werk maar de vaart is eruit en het project komt stil te liggen.

Vlakbij op een heuveltop is de stad Segesta ontstaan in dezelfde tijd. Het eerste klusje wat de geëmigreerde Grieken doen, is een muur bouwen rondom de beoogde oppervlakte. Op de top komen woningen voor de bestuurders en de rechters. De rest kan er in een ring omheen. Maar de mens moet niet alleen werken, er hoort tijd te zijn voor lering en vermaak. Zoals het iedere Griekse stad betaamt, wordt er een theater gebouwd. Op een prachtige plek. De toeschouwer ziet over het podium heen in de verte de zee liggen omzoomd met mooie groene bossen.

Segesta is nu een van de toplocaties van Sicilië. Iedere bezoeker van het eiland behoort hier geweest te zijn. Archeologen hebben de tempel en de stad weer toonbaar gemaakt en de moderne mens kan hier zijn klassieke tegenvoeters ontmoeten.

Hanna en ik besluiten eerst naar de tempel te klimmen nadat we twintig euro bij het echte kassameisje hebben achtergelaten. Dat is flink wat meer dan de negen euro die de folder voor ons had berekend. 250 meter omhoog bij ruim dertig graden komt er zelfs voor ons nog wel even op aan. Gelukkig genieten we aangekomen eerst van de waterfles. De tempel staat onaf ons stoer aan te staren. Een immens gebouw als je er met je neus bovenop staat. Zes keer veertien rijen zuilen van zeker acht meter hoog. We lopen, zoals iedereen, een rondje om het bouwwerk. In gedachten zien we ossen zeulen aan een enorme brok steen.

De oude stad en het theater is andere koek. Geen 250 meter maar twee kilometer vrij steil omhoog naar de top. Maar dat hebben we opgelost, denken we. Bij het entreekaartje is een retourtje shutle-bus inbegrepen. De bus komt net van boven. Maar dan beseft Hanna dat we niet mee mogen. Het heeft geen zin om hier te wachten, we kunnen net zo goed gaan. Italië lijkt erg bang voor een virus. Daarom dragen ze een lapje stof voor hun mond, wat wel muskieten tegenhoudt maar absoluut geen virus. Maar zij denken van wel. Op de bus is een vignet geplakt wat duidelijk maakt dat als je mee wilt, je moet buigen voor deze nieuwe cultuur. En wij buigen niet zomaar. Vandaar dat Hanna de busreis in rook ziet opgaan. De afstand lopen is ook geen optie, dus kunnen we naar de camper.

Als we aan de aftocht zijn begonnen, lopen we langs een controlehokje zonder controleur. Enkele briefjes zijn erop vastgeplakt. Bij toeval leest Hanna de tekst. De toerist wordt geadviseerd om een lapje voor mond en neus te doen, staat er in het Engels te lezen.

Even later zitten we dus in de bus. Onze medepassagiers hebben het briefje niet gelezen, zelfs de chauffeur niet.

De oude stad is eigenlijk een hoop stenen waar je niet aan mag komen. Wel geeft het een goede indruk hoeveel mensen vroeger op een klein oppervlak konden leven. Het theater ziet er prima uit. Het wordt zelfs nu weer gebruikt voor voorstellingen. Half rond zijn de toeschouwers-plaatsen rij voor rij uit de berg gehakt. Vanaf deze plaatsen heb je een fantastisch uitzicht op het achterland en in de verte zelfs de zee. Als het gebodene niet beviel, had je in ieder geval een mooi panorama. Wat moet dit zo’n 300 jaar voor Christus een prachtige gebeurtenis zijn geweest. Ik zie het helemaal voor me.

In de gekoelde bus tuffen we weer naar beneden.

Maandag 25 juli

Het keerpunt. Iedere rondrit heeft een keerpunt. Het verste punt van je reis, waarna je eigenlijk weer naar huis rijdt. Het rustige plaatsje Brigi aan de westkust van Sicilië is ons keerpunt. We rijden nu terug naar Messina langs de zuidkant van het eiland. Het is warm vandaag, ruim 37 graden. Ideaal om aan de kust te zitten en de zee als koelmachine te gebruiken.

Daarom zetten we koers naar Triscina. Maar er is nog een reden: de wasmand. Bij vertrek ruim twee weken geleden was deze leeg en opgevouwen. Maar dat is veranderd. Nu is je kostuum in de subtropen niet erg ingewikkeld. Korte broek en mouwloos t-shirt. Soms een zwembroek. Maar ook met deze kledij raakt de wasmand een keer vol. Hanna gaf twee dagen terug al alarm. Dat heeft geleid tot de bestemming van vandaag.: camping Helios.

Het inparkeren gaat niet feilloos. Een blok beton voor de ingang van ons parkeervak in z’n geheel niet opgemerkt. Totdat de camper er tegen aanrijdt. De schade is te overzien en voor het grootste deel gelijk gerepareerd. Maar het komt de sfeer niet ten goede.

Hanna laat de wasmachine twee maal draaien. De beide droogrekjes, die we trouw op iedere reis meeslepen, de zon en de wind doen de rest. 

Er staat een stevige wind op zee maar we duiken met liefde in de golven. Heerlijk verfrissend. De perfecte stranddouche van de camping doet de rest. Zo houden wij het hoofd wel koel.

Morgenvroeg rijden we naar Selinunte. Een andere opgraving uit de Griekse tijd. Het ligt hier vlakbij, dus ons bezoek kan in de koelere ochtend uren plaatsvinden.

Dinsdag 26 juli

Opnieuw een warme dag op Sicilië. Hoewel nog ochtend staan wij toch met het zweet in de handen voor het loket. Voor 12 euro mogen we verder lopen. We gaan akkoord. Een vriendelijk Siciliaan legt ons met behulp van een groot bord uit, welke kant we moeten uitlopen en waar de bus stopt.

We staan in het 70 ha groot archeologisch gebied van de klassieke stad Selinunte. Alweer een Griekse kolonie in Italië (wat toen nog niet bestond, overigens). We kunnen over een prachtig aangelegd wandelpad naar het eerste tempelgebied lopen. Schitterend in het zonlicht gevangen, zien we de tempel van Hera (de vrouw van Zeus) voor ons opdoemen. Inmiddels ben ik erachter dat deze tempel hier niet al sinds 600 jaar voor Christus staat. In de jaren 60, vorige eeuw, is dit bouwwerk door archeologen in elkaar geknutseld uit de vele brokstukken die hier al wel eeuwen liggen. Het is trouwens geheel historisch verantwoord. Vanuit oude geschriften wist men precies hoe de originele tempel er uit heeft gezien.

Het publiek vindt het prachtig. Gefascineerd wordt er geluisterd naar de uitleg van de gids. Hanna en ik bekijken het heiligdom van Hera ook met interesse. Er zit dan wel geen dak op maar voor de rest is het aardig compleet. Ook het binnenwerk staat op de plek zoals het hoort. Achterin bevindt zich de cella. Een aparte ruimte, waar alleen priesters mogen komen. Voorin staan een paar immense offerblokken.

We kunnen ook tempel B en C bekijken. Maar dat zijn grote verzamelingen stenen brokken wat ooit eens een tempel is geweest. Ieder voor een andere godheid. Voor de sfeer zijn er een paar zuilen overeind gezet.

Op het terrein staan ook enkele grote werktuigen. Deze geven ons een juiste indruk hoe de oude Grieken het presteerden om zulke kolossale bouwwerken te maken.

Woensdag 27 juli

Na de laatste bocht zien we de puinhopen. Een straat met een rij huizen. Maar geen enkele woning staat nog overeind. De voorgevel ligt op straat. Een zijgevel bevindt zich nu in de tuin van de buurman. De schoorsteen is in de voorkamer terecht gekomen. We rijden verder en slaan de wijk in. Ook hier alleen maar ellende. Een mooie woning bezit nog alleen een zijmuur met een stuk achtergevel. Ik loop naar de huizen er tegenover. Daar zijn de muren weggedrukt door het gewicht van het dak. De ruimte is nu gevuld met dakpannen. Een werkplaats verderop is nauwelijks herkenbaar. De werkbank staat verloren tussen het puin. Overal groeien planten. Tussen de brokstukken hebben ze nog goede aarde weten te vinden. 

Hanna en ik staan beschaamd in het verwoeste dorp Montevago. In 1968 heeft een aardbeving hier dramatisch huisgehouden. Niets in het dorp is overeind gebleven. De ramp heeft honderden mensen het leven gekost. De gemeente heeft besloten het rampgebied te laten voor wat het is. Ten noorden ervan is een nieuw dorp gebouwd voor de overlevenden. Voor de slachtoffers is een bos aangelegd. Iedereen boom draagt een naam van een omgekomen dorpsgenoot.

Donderdag 28 juli

De topattractie van Sicilië is Agrigento. Daar is in een ver verleden een hele vallei volgebouwd met tempels. Uiteraard weer door die Grieken. Veel godendom betekent ook veel godshuizen. Daarom dwingt ons reisplan ons vandaag naar deze provinciehoofdstad. Ik parkeer op een vooraf uitgezocht parkeerterrein. Maar we zien geen tempels, geen ingang en geen volk. Google maps vertelt ons dat er verderop ook een parkeergelegenheid is en deze staat dichter bij de heiligdommen.

Parkeerkaartje afgerekend. Rijden, en dan blijkt dat dit terrein niet meer bestaat. Wel spot Hanna een kassa, dus een ingang zal er ook wel zijn. De enige optie is terug naar de eerdere parkeerplek. Om het eind vervolgens niet te hoeven lopen, schuif ik de scooter naar buiten. We brommen naar de kassa. Een scooter zet je makkelijk weg, maar dan blijkt de kassa geen kassa.

Vrijdag 29 juli

Geen reis vandaag. We staan op het strand en dat bevalt. 

Wel de nodige afleiding. Op zee gebeurt van alles. Voor onze neus. We vragen ons af of er een verborgen schat op de zeebodem ligt, die nog steeds niet is gevonden. Al in de vroege ochtend meldt zich een duiker. Een snorkelduiker om precies te zijn. Hij heeft een boei meegenomen en deze drijft op de plek waar hij duikt. Geen overbodige luxe, want kleine motorbootjes scheren snel over het water. Het is een doorzetter. Zo zien we alleen de boei, dan verschijnt even een snorkelhoofd, direct gevolgd door lange flippers. En dan weer een tijdlang alleen de boei. Maar meer dan het snorkelhoofd komt er niet boven. De boei verplaatst zich langzaam naar links. Maar ook de nieuwe locatie brengt geen schatten boven. 

Hanna en ik verleggen onze aandacht en een hele tijd later komt de duiker weer in onze herinnering. De boei is flink verschoven maar verder is er niets aan het patroon verandert. Uiteindelijk meldt zich een bootje bij de dappere man. Er wordt een kort verslag gedaan. Als ik weer kijk is het bootje en de boei verdwenen. Daarmee ook de snorkelaar.

Niet heel veel later dobbert er een ander bootje op de plek. Geen boei dit keer, maar is ook niet echt nodig want het bootje ligt er al. De schipper heeft eveneens een snorkel op z’n hoofd gezet en voert dezelfde oefening uit als zijn zijn voorganger. Voor ons blijft de vraag waar ze naar aan het duiken waren maar het moet wel iets zijn wat nog niet is gevonden.

De zee is als een spiegel, zo vlak. Kleine open sloepjes met zeer forse buitenboordmotoren wagen zich ver van de kust. De een heeft een dak, de andere niet. Ook het model speedboot komt voorbij. Maar allemaal kunnen ze snel. Er mengt zich ook een jetski bij de club. Deze kan zowaar nog harder. Maar de zee is groot en een ieder heeft voldoende ruimte.

Zaterdag 30 juli

Samen met Hanna loop ik naar een vreemd uitziend gebouw. De onderkant is duidelijk oud. Maar het dak erboven is nieuw en van verschillende soorten materiaal gemaakt. Het past niet bij elkaar. Maar toch ook weer wel als je naar de vormen kijkt. Bij de kassa hebben we twintig euro moeten laten liggen, anders mochten we niet verder. Maar nadat we de onenigheid over de juiste entree hebben opgelost staan we nu op het punt naar binnen te gaan. We worden gelijk de trap opgestuurd. Dat is omdat we dan beter op de vloer kunnen kijken. 

Het is een gigantisch huis. De Italianen noemen het een villa maar paleis zou beter passen. Officieel heet het Villa Romana de Casale. De bewoner is allang vertrokken. Het pand dateert van het jaar 400 AD. Jarenlang is het uit beeld geweest omdat de natuur het weer geheel had opgeëist. Dankzij de Italiaanse overheid en goed geïnformeerde archeologen kunnen we nu weer naar binnen.

Het is gebouwd door een Romeinse zakenman. Hij haalde in ieder geval een deel van zijn inkomsten uit de handel met wilde dieren. Niet die op Sicilië rond struinden, maar overzee in Afrika. Deze waren bedoeld voor vermaak in Rome en andere belangrijke steden in het Romeinse Rijk. Sommige kwamen in het circus, andere waren veroordeeld tot de arena.

Hij was schatrijk en heeft het grootste en mooiste huis laten bouwen van wat we nu weten in het Romana Imperium.

Een nieuw geasfalteerd parkeerterrein ligt klaar. De stroom nieuwsgierige toeristen wordt zo groot dat het oude niet meer volstaat. Wij moeten het nog even doen met de grint-versie. 

Het huis is ruim 4000 m2 groot. Dat is bijna een halve hectare! Het is niet alleen de omvang maar ook de versiering van de woning wat het bijzonder maakt. Naast prachtige wand taferelen, die helaas nagenoeg allen verloren zijn gegaan, geeft met name de vloer de rijkdom aan.

Het gehele oppervlak is namelijk versierd met mozaïek-afbeeldingen. En daarvan is nog een heleboel te zien.

We kijken naar beneden en zien mooie symmetrische patronen uitgelegd in mozaïek. Even verder komen we bij een binnenruimte waarin centraal een luxe zwembad staat. Een overdekte zuilengang omringd het geheel. In deze gang zijn afbeeldingen van dierenkoppen gecreëerd. Ruim over de honderd en niet een gelijk. We schuifelen zo langs meerdere vertrekken. Elk vertrek heeft een eigen thema. Soms uit het dagelijks leven van die tijd, maar ook uit de wereld van de mystiek. Personen staan afgebeeld met voorwerpen die gebruikelijk waren in het jaar 400. Een topstuk is een gang die dwars door het paleis loopt. Daar is een compleet stripverhaal afgebeeld hoe wilde dieren zich gedragen, hoe ze jagen maar ook hoe ze gevangen worden en verscheept worden naar Italië. 

Naast ontvangst vertrekken en woongedeelte is er ook een uitgebreide bad afdeling. Even groot en luxe opgezet als het andere. In drie opeenvolgende kamers kon je baden in koud, lauw of warm water. Uiteraard alles weer voorzien van een prachtige mozaïekvloer.

Om de historische schat goed te conserveren is een dak boven de opgravingen geplaatst. Uitgangspunt is het oude. Wat er niet meer is, wordt aangevuld met moderne materialen. Wij krijgen zo een goed beeld hoe het leven in dit prachtige huis moet zijn geweest.

Zondag 31 juli

De watertank is leeg. In Piazza is een mogelijkheid tot vullen maar die laat ik liggen. Want ons reisdoel vandaag is het mooie stadje Caltagirone. Daar is een officiële camperplaats met volle service. De rit is kort maar bijzonder mooi. 

We rijden over een fraaie bergweg vanwaar we ver over de valleien kunnen kijken. De bergketens zijn kaal met hier en daar een boom. Maar in de dalen wordt aan landbouw gedaan. Veel olijfboomgaarden, maar ook cactusplantages. Deze leveren cactusvijgen, nog nooit van gehoord, maar het schijnt een goede handel te zijn. 

Het graan is al geoogst en de stoppels worden daarna afgebrand. Volgens ons loopt dit laatste nog wel eens uit de hand, gelet op het grote aantal keren dat we het blusvliegtuig zien over scheren.

We zijn heel benieuwd hoe de camperplaats er bij ligt. Volgens de reviews is het een grote vuilnisbelt. Maar wat de een groot vindt, valt de ander nauwelijks op. Daarom gaan we zelf kijken. Omdat we eerst naar de Lidl gaan, passeren we de plaats. Het lijkt redelijk schoon maar Hanna denkt een zigeunergezin te zien die de was breeduit hebben hangen.

Na de boodschappen arriveren we op de plaats des onheils. Van het zigeunergezin is geen spoor meer te bekennen. Vakkundig parkeer ik boven de afvoergoot om vuil water te kunnen lozen. Als het riool gulzig ons restwater opslokt, test Hanna de waterkraan. Hier komt helemaal geen water uit, meldt ze met een sneue ondertoon. Hoewel de omgeving drijfnat is, komt er inderdaad geen spat uit de kraan. Vreemd?

De app vertelt dat 1200 meter verderop ook een waterpunt is. Daar aangekomen stoppen we bij het drinkwaterpunt. Twee oude mannetjes op een bankje begrijpen het doel van onze komst. Terwijl ik hoopvol op het tappunt afloop, zitten zij al grijnzend nee te schudden. Dan zie ik de professioneel gesloopte kraan en snap ik de gebarentaal van de oudjes. Teleurgesteld rijden we weer naar de camperplek waar we gaan overnachten. Veel ruimte, weinig vuilnis en mooi besloten staan, is onze waarneming. De jerrycan met 20 liter reservewater bewijst nu z’n nut.

Maandag 1 augustus

Ik plan zorgvuldig een waterkraan in de route. Het einddoel voor vandaag is een schattig klein dorpje. De motor wordt gestart en met enige moeite verlaten we Caltagirone. Geen emoties maar elkaar tegensprekende navi-systemen waren hier debet aan. Maar dan zit de vaart er goed in. Een mooie en goed onderhouden weg ligt voor ons. Dan begint het gelazer.  Eenstemmig krijg ik te horen dat ik moet afslaan. Via een rotonde beland ik op een zijweg. Opnieuw linksaf. Zowel Hanna als ik kijken met grote vraagtekens de bedoelde richting op. Tussen struiken en onkruid ligt inderdaad een pad. Verderop is het niet eens verhard. We keren. Opnieuw krijg ik vage instructies. Ditmaal is de weg verhard maar superslecht. Een vrachtwagenchauffeur stopt tijdens het passeren en gebaart dat we moeten keren. Dit is een bedrijfsterrein.

We besluiten de mooie weg weer op te zoeken. Als Hanna de kaart er bij haalt, komen we er achter dat we inmiddels de verkeerde richting rijden. Om niet al de kilometers weer terug te hoeven rijden, kiezen we een nieuw einddoel.

Dat gaat goed maar een klein veldje midden in de stad, van drie kanten omgeven door een drukke straat, was niet wat wij voor ogen hadden toen we deze bestemming kozen. We besluiten na de lunch door te rijden naar onze volgende etappeplaats Lido de Noto. Dat is een camperplaats aan zee waar we ook water kunnen tanken. Het wegrijden in een druk stratenplan gaat opnieuw fout. We rijden naar het zuiden in plaats van het westen. Gelegenheid tot keren is er niet. Mio past zich aan en met weinig extra kilometers weet ze wel een route te fabriceren.

We arriveren. De camperplaats kostte in de folder 10 euro per nacht. Een blik in de app gisteravond leverde een prijs van 15 euro op. We begroeten de eigenaar en hij meldt dat overnachten 25 euro kost. We dreigen aan inflatie ten onder te gaan. We schikken ons in het lot.

Dinsdag 2 augustus

Vol goede moed verlaten we de te dure camperplaats. Genoeg plekken aan de kust waar je zo kunt parkeren. Ik heb, waarschijnlijk overbodig, zelfs nog een tweede optie mocht de eerste tegenvallen. Slechts een paar kilometer duurt ons tochtje. Maar naar mate wij het strand naderen wordt het steeds drukker. Stapvoets rijden we tussen de badgasten naar de uitgezochte plek, die helemaal vol staat en bovendien nog verboden is voor campers ook. Da’s een deceptie. Optie twee wordt getrokken. Rechts is het strand, bomvol baders, links de plek waar ze hun auto hebben geparkeerd en waar onze coördinaten samenkomen. Troosteloos maken we een rondje, hier wil je niet eens staan.

Onderweg naar poging drie, denken we zomaar de ideale plek te zien. Vlakbij strand en een rij bomen, wel auto’s maar lang niet vol. We keren en zoeken de ingang. Deze heeft een doorrij hoogte van iets meer dan twee meter. We keren opnieuw.

We geven de moed op en zoeken iets meer landinwaarts. De oostkust van Sicilië blijkt veel toeristischer dan de rest.

Een parkeerplaats van een natuurreservaat blijkt helemaal leeg te zijn. Nu staat er een camper, de onze. We hebben uitzicht op een mooie rotsformatie en voor ons ligt een groene vallei. Niet slecht. Maar de temperatuur houdt ons rustig, heel rustig. Ik doe een stuk achterstallige boekhouding en Hanna werkt zich door een romannetje heen, terwijl we doorlopend drinken. Als de wind het in de middag ook laat afweten, betekent het absolute rusthouding. Je wilt je zweet uiteindelijk niet op een dag verspillen.

Woensdag 3 augustus.

Boodschappen doen bij de Lidl. Om de zoveel dagen willen we de voorraden aanvullen. We koersen op het exemplaar van Augusta. Zodra we de stad naderen zien we het blauw/gele uithangbord al in de verte. Gescheiden rijbanen verplichten mij de zaak gewoon voorbij te rijden. Onze baan buigt naar rechts. Grote gebouwen nestelen zich in het blikveld. Linksaf met een buiging naar rechts, dan een rotonde. Driekwart is logisch. Ineens rijden we in een totaal andere omgeving. De winkel, welke zojuist nog 500 meter van ons verwijderd was, zit nu op 2,8 kilometer. Verbazing en verwondering in een emotie. Braaf volg ik de aanwijzingen. Linksaf een smal straatje in. Hier is elkaar passeren een onmogelijkheid. Honderden meters met bochten naar rechts en links. De auto voor ons stopt en keert. Dan ook is het ons duidelijk, dit is een doodlopende weg. Ik probeer 7 meter te keren op een ruimte van 7,5 meter. Het lukt.

We rijden de weg maar terug. Bij de rotonde blijkt dat ik een afslag verder had gemoeten. Het is weleens gemakkelijker geweest om een supermarkt te vinden.

Volop ruimte in Brucoli. Een enorm terrein voor ons alleen met een boom voor schaduw. Voor ons zien we de zee en op de horizon de Etna, 3,3 kilometer hoog. Een heerlijk zeebriesje zorgt ervoor dat het ondanks de hoge temperatuur het goed uit te houden is.

Ik slenter door het dorpje. Het is feestweek want boven de straten hangen grote bogen. Een visser is bezig zijn vangst te etaleren. Kleine bootjes dobberen in een jachthaven. Tientallen terrasjes, half op de straat, half op de stoep, staan er verlaten bij. Een klein pleintje biedt uitzicht op een eenvoudige kerk. Aan het eind ligt de zee. Een groot kasteel blokkeert vrij uitzicht. De kust wordt gevormd door rotsen. In een zijstraat ontdek ik nog een piepklein strandje. Het is vrij rustig op straat. Vanavond als de zon is ondergegaan, ga ik nog een keer kijken samen met Hanna. Hier komen de mensen pas tot leven als het donker is. In de verte zien we de Etna met een zware rookpluim erboven.

Donderdag 4 augustus

De neus is omhoog. Die van de camper, bedoel ik dan. We worstelen ons door de straten van Catania en de andere steden die er tegenaan geplakt zijn. Nadat we Nicolosi zijn gepasseerd lopen de hoogtemeters nog sneller op. Ronkend en grommend overwint onze trouwe vierwieler moeiteloos het stijgingspercentage. Hij brengt ons naar ongeveer 2000 meter hoogte. Daar ligt het station Rifugio Sapienza. Feitelijk een hele toeristische nederzetting op twee derde van de berg Etna. Er zijn genoeg nieuwsgierigen. Nagenoeg alle parkeerruimte wordt benut.

We binden de wandelschoenen aan. De rugzak herbergt een overlevingspakket. Op de berg is het een stuk koeler dan aan het strand. Hanna selecteert zelfs een jasje. We wandelen langs restauranten, excursie-aanbieders en soeveniertentjes. We zien de kabelbaan liefhebbers nog hoger de berg op tillen. Ons doel ligt voor ons.

Crateri Silvesti I ligt rechts van de weg. In 1986 is het spontaan begonnen. De aarde brak open en Silvesti begon lava te spuwen. De lange zwarte banen zijn nog te zien. Het is een van de jongste kraters. Meerdere wandelaars bestijgen zijn flanken. De kratermond is goed te zien. We lopen rond en zien vanaf onze verheven positie verschillende kraters op de berghelling.

Vrijdag 5 augustus

De top ligt 1,3 kilometer hoger. Dat is een heel eind. Vooral als je moet klimmen. Toch zijn ze er. Verspreid over een groot oppervlak beginnen moedigen aan de mega-klus. Wij niet. Met een investering van 68 euro per persoon hebben wij vervoer geregeld. Bijzonder vervoer kan ik wel zeggen. Wij lopen de vertrekhal binnen. Een paar passagiers gaan ons voor. Dan komt er opnieuw een lege gondel aanzweven. Samen met twee meisjes mogen Hanna en ik instappen. Heerlijk zittend en genietend van het prachtige uitzicht, schieten wij honderden meters omhoog, hangend aan een kabelbaan. Wij stappen onvermoeid uit.

Een stoere terreinbus staat klaar. Vier forse banden met grip boezemen ons vertrouwen in. Het is even een hele klim naar binnen maar dan zitten we comfortabel achter een raam. Buiten zien we de onfortuinlijken zonder kaartje zichzelf bij de berg op zwoegen. De motor buldert en we vertrekken. Opnieuw overwinnen we vrij comfortabel weer honderden meters. Het pad slingert langs de helling omhoog. Bij het eindpunt staan meerdere van dit soort voertuigen. Uitstappers wisselen met instappers. We staan op 2700 meter hoogte. Hogerop mag niet, daarvoor is de vulkaan te actief.

Een meneer met een rode jas is vanaf nu onze gids. We delen hem met twee busladingen volk. We wandelen over een grote zwarte lava vlakte. We krijgen uitgelegd dat de Etna 600.000 jaar geleden is ontstaan nabij het strand. Een zwakke schakel in de aardkorst bood haar de gelegenheid. Door veel lava en magma naar buiten te werken, wist ze te groeien tot een berg van 3,8 kilometer. Maar zoals zo vaak: hoogmoed komt voor de val. Zo’n 25.000 jaar geleden is de vulkaankrater ingestort. Een donderend stuk natuurgeweld moet dat zijn geweest. De restanten van deze oude vulkaan zijn nog steeds te zien. De rode jas leidt ons naar de rand van een grote kloof. Vrijwel rechte wanden omvatten een diep dal. De vallei van de ossen, is het in de volksmond gaan heten.

Maar de Etna liet het er niet bij zitten. Ze vormde maar liefst vier nieuwe hoofdkraters, westelijker deze keer. En het uitbraken begon opnieuw. Inmiddels is ze al redelijk hersteld met de huidige hoogte van 3,3 kilometer. De hoofdkrater heeft een doorsnee van drie kilometer. Daar kan heel wat gruis doorheen tijdens een uitbarsting. 

Zaterdag 6 augustus

Hoe een klein probleem heel groot kan worden!

Vol goede moed ontwaken we in Zafferana. Na het ontbijt vertrekken we. Slechts 19 kilometer naar een leuk plekje aan het strand. Het plan is om onderweg nog even te stoppen bij een 4000 jaar oude kastanjeboom. Via wat nauwe straatjes rijden we de stad uit. We klimmen en dalen, maken een paar s-bochten en schieten lekker op. Ik krijg een dubbele instructie om rechtsaf te slaan. Geen a-weg maar goed te doen. Dan maakt de weg een flauwe bocht naar rechts. Onze navigaties zeggen dat ik rechtdoor moet. Dat pad is weer een slag smaller dan de weg waar we op rijden. Maar breed genoeg voor de camper. Takken van bomen hangen over het straatje wat het nog smaller doet lijken. Hanna wil keren. Achteraf een heel verstandig idee. 

Maar in Italië hebben we wel vaker smalle straatjes en de kastanjeboom is dichtbij. Hier en daar staan auto’s geparkeerd maar met de berm er bij kunnen we er goed langs.

We gaan vrij steil naar beneden. Dan doemt er een probleem op. Precies daar waar een stenen schuurtje aan de linkerkant bijna op de weg staat, staan twee voertuigen aan de rechterkant. De achterste is zo’n typisch Italiaans mini-vrachtautootje op drie wielen. Ik maak een eerste foute inschatting. Dat we er niet tussendoor passen had ik moeten zien voor ik het toch probeerde. Heel voorzichtig weliswaar. Ik zet de camper in de achteruit en merk dat de wagen er zwaar aan moet trekken om terug te rijden. Na een paar meter zet ik de camper stil.  Het Italiaanse vrachtkarretje zal verplaatst moeten worden voor we verder kunnen.

Hanna probeert de eigenaar te vinden. Maar deze zwerft ergens in een groot gebied, vol met bomen, rond. Zowel aan de voorzijde, als aan de achterzijde meldt zich een automobilist. Ook deze kunnen niet verder en helpen mee de eigenaar te zoeken. Er wordt geroepen, geclaxonneerd en in het bos gezocht. Geen spoor van de bestuurder van de vrachtkar. De automobilisten gaan achteruit terug naar hun beginpunt. Wij staan nog steeds vast. Ik zie een beschadiging op het rechter spatbord. Ben ik toch te dicht bij het karretje langs gereden.

Twee buurtbewoners komen hun adviezen geven. De dikke man zegt overtuigend dat we deze weg nooit hadden moeten nemen. Verderop wordt het nog smaller, daar kunnen we nooit langs, is zijn stellige overtuiging. Ook al gaat dat wagentje weg, de weg vervolgen is kansloos. Onze enige mogelijkheid is een stuk terug te rijden en bij een inham te keren, voegt hij eraan toe. Zijn dunnere maat spreekt hem niet tegen. Ik twijfel. Het achteruitrijden van een paar meter ging al moeizaam. De afstand waar we het nu over hebben is wel vijftig. Dan maak ik mijn tweede inschattingsfout. Beduusd van de overtuigende dikke man, stap ik toch achter het stuur en zet de versnelling in de achteruit. Ik moet veel gas geven om voldoende vermogen op te wekken maar de daarbij horende snelheid is te veel. Met slippende koppeling beweegt de camper zich achteruit. Aangekomen bij de inham, stap ik uit. Een indringende verbrande rubber geur en zwarte rook komen van onder onze auto vandaan. Laat maar even koelen, krijg ik nog als advies.

Dan stapt de chauffeur van de driewieler plots uit z’n schuilplaats. Mijn twee adviseurs melden hem in onvervalst Italiaans dat hij in de weg staat. Hij stapt in en tuft weg. De weg is vrij maar het advies blijft: keren. Omdat beneden meer draairuimte lijkt te zijn, wil ik daar liever naar toe rijden. Een inmiddels aangekomen derde adviseur veronderstelt dat we daar toch wel de provinciale weg kunnen bereiken, wel zullen we het heel voorzichtig aan moeten doen. Na de heren hebben bedankt voor hun medeleven, rijden we zonder probleem naar beneden, hoewel de stank blijft.

Zondag 7 augustus

Een rustdag. Verplicht weliswaar maar toch een dag om lekker te luieren. De standplaats is niet je van het. Maar het kan altijd slechter. Direct aan een redelijk drukke weg en naast het terrein van de bergingsdienst. De zee is op 700 meter afstand. We kunnen hem zelfs zien. Omdat bepaalde boodschappen echt op zijn, loop ik naar een winkel die van alles te koop heeft, dus ook kruidenierswaren.

We weten de hele dag goed in de schaduw te blijven. Er staat een behoorlijke zeewind, zodat we de altijd hoge temperatuur goed weten te doorstaan.

In de middag gaan we naar het strand. Daar staat de wind echt goed door zodat het voor de vele badgasten de eerste prioriteit is de parasol goed vast te binden. Een gezin vlak bij ons heeft het opgelost door de vader de opdracht te geven de parasol goed vast te houden. Voor zover wij het hebben waargenomen heeft hij zich keurig aan zijn taak gehouden. We zien moeders en de kinderen lekker ontspannen een boekje lezen of de smartphone napluizen. Vader zit rechtop en met zijn handen omklemt hij stevig de stok van het zonnescherm.

Ik waag mij in het water. Het is een grindstrand, maar ook een grindkust. Dat is duidelijk minder stabiel dan zand. Na een paar stappen verdwijn je al onder de zeespiegel. Het water is heerlijk verkoelend. Na een klein eindje heen en weer zwemmen is het de beurt aan Hanna. Ook wij hebben een taak verdeling; de een past op de spullen, als de ander te water is. Daarna maken we misbruik van de stranddouche. Shampoo en douchegel hebben we mee en even later staan we heerlijk te schuimen. Fris en monter keren we terug naar onze camperplaats.

Morgenochtend moeten we vroeg op. Het is ons niet helemaal duidelijk wat er gaat gebeuren. Duidelijk is dat onze reiswagen verder vervoerd gaat worden. Waar we nu staan is geen garage. In mijn contacten met de ANWB hadden ze het over Randozza. Dat is vanaf hier een mooi stuk landinwaarts. We laten het maar gebeuren. Het is mooi dat in geval van pech je in het buitenland zo goed geholpen wordt.

Vrijdag 12 augustus

We steken de straat over. Die van Messina, bedoel ik dan. Zo zetten Hanna en ik weer voet op vaste wal. We zijn weer eilandbewoners af. We volgen nu de kust van zuid Calabrië. Bij Melito de Porto Savio sla ik af. Wel een afslag te laat overigens omdat ik niet zat op te letten. Hier hebben we een leuke overnachtingsplek gevonden. Via binnendoor weggetjes moet ik de extra kilometers weer terugrijden. Als we bijna op bestemming zijn, sta ik voor een enorme geul. Ons doel ligt aan de overzijde.

De vele hoge bergen landinwaarts leveren heel wat afvoerwater. Vele kleine stroompjes leiden het water naar de zee. De provincie Calabrië heeft geen geld om over ieder stroompje een brug te leggen. Ze kiezen voor het model van doorwaadbare plaats. In de zomer is er vaak zo weinig wateraanbod dat veel stroompjes droog staan. Gelukkig hoort ons riviertje tot die klasse. Ik zie een personenauto van de overkant aankomen rijden. Op de oneffen bodem gaat het even flink te keer. Hanna is op inspectietocht gegaan en praat mij over de mogelijkheden bij. Heel langzaam duikt de camper de droge rivier in. Op het laag liggende wasbord gaat het even behoorlijk schudden. Dan klimt de hymer zelfbewust weer bij de andere oever omhoog.

Zaterdag 13 augustus

Onder de eucalyptus bomen genieten we van een heerlijk Hollands bakje koffie. Achter elkaar proberen twee raszuivere Italianen ons iets te zeggen in hun moerstaal. We krijgen de boodschap niet mee. Vanuit het non-verbaal geloof ik dat dit nu een voordeel is. 

Langs de onderzijde van de Italiaanse voet loopt weg nr 106. Deze volgt strak de kust. Het is een prachtige route. Rechts hebben we het azuurblauw van de zee, terwijl links zich een heel mooi en scherp afgetekend berglandschap voorbij trekt. De vele slingerbochten maken het alleen maar spectaculairder.

Halverwege de rit hebben we een waterpunt gepland. Deze bevindt zich op een vrije camperplaats en vlakbij het strand. Met wat hulp vinden we de kraan. Ik koppel de slang aan en draai de hendel open. Direct merk ik dat er maar weinig druk op de leiding staat. Nu zijn op het tappunt ook nog twee stranddouches aangesloten. Een vrij gezette meneer zet de sproeier open om zijn lijf te ontzouten. Deze actie is fataal voor de druk in mijn slang. Ik merk dat het water nu de tank in druppelt.

Het blijft niet bij deze ene gast, na hem melden zich een jong stel, een stevige dame en een klein jongetje. Ze nemen de tijd om zich even lekker met fris water af te spoelen. Voor mij betekent het voor Piet Snot met een waterslang in de handen staan. Maar in de tussenliggende tijd krijgen we de tank weer helemaal vol en kunnen weer verder.

Ons einddoel doet moeilijk. Als we in Badolato arriveren, zeggen de navi’s in koor dat we rechtsaf moeten slaan. Maar daar is geen weg. En iets verderop ook niet. Het doel wordt gecanceld en we rijden door. In Montauri komen we op een grote parkeerplaats voor strandgangers te staan. We kruipen in een hoekje, onder een boom. Zo sluiten we ons van de rijen auto’s af en relaxen we ons de de tijd door.

Zondag 14 augustus

We reizen verder over de fraaie weg 106. De ionische zee blijft trouw aan de rechterkant, terwijl links het ene decor, het andere opvolgt. Mooie bergen, geel/bruin gekleurd, dan weer een dorp bovenop een heuveltop. In la Castella willen we een historisch kasteel bezoeken. Nadat we in het centrum zijn geweest, waar alles vol geparkeerd was, rijden we terug naar een ruime parkeerplaats net even buiten het dorp. Nauwelijks heb ik de motor uit, of er meldt zich een Italiaan. Hij spreekt vlot Italiaans en wijst druk met handen en voeten. Ik begrijp hem na enige moeite. De camper staat nu op verboden gebied geparkeerd maar hij weet wel een legale plek.

Het kasteel wordt maximaal uitgebuit door het dorp. Een hele rij souvenirwinkels en snelle horeca flankeren ons pad naar de geschiedenis. In de zee, met een klein pad naar de kust, ligt een groot Aragonese kasteel. Het is opgetrokken met stenen met een warme gele kleur. Omringd door het blauwe water, levert dat weer een prachtig beeld op. Hanna en ik struinen buiten langs de muur, grote rotsblokken die een woeste zee moeten kalmeren, liggen nu werkeloos aan de kant. Bij de ingang zien we een bord wat zegt dat de burcht open had horen te zijn voor bezichtiging. Maar een stevig hangslot vertelt een ander verhaal. We wandelen nog wat tussen de vele badgasten op de oever door en zien een antiek schip tientallen toeristen rondvaren.

Maandag 15 augustus

De rem schaaft aan. Ik vrees dat het grootste deel van de blokken verspreid ligt over het Europese wegennet. Het restant is niet meer in staat het remmen stilletjes te doen laten verlopen. Het is geen ramp. Het hoort bij het gebruik van een camper. Ik heb het euvel al twee dagen terug waargenomen. Maar ook in Italië zijn de garages in het weekend dicht. 

Nadat we nog lekker lang op de klif zijn blijven hangen, start ik de motor. Wegnummer 106 brengt weer mooie panorama’s. Behalve genieten, zitten Hanna en ik ook op te letten of we een garage zien. Zo nu en dan passeert er een. Maar de hekken zijn gesloten, de deuren dicht en leven valt er niet te bespeuren. Wij filosoferen. Altijd op maandag dicht, tijdens vakantie gesloten of een reeks faillissementen. Dat laatste is eigenlijk ondenkbaar gelet op hoe Italianen autorijden.

We komen aan in Nova Siri Scalo. Achter op een parkeerterrein voor strandgasten vinden we een mooi plekje onder de bomen. Ik bereid mijn missie voor. Straks ga ik op de scooter naar Poricoro waar meerdere autobedrijven zijn. Bij een van hen probeer ik een afspraak voor morgenvroeg te maken, zodat we dan snel geholpen zijn. Google Maps kent alle autoreparatiebedrijven. De een staat aan een nauw straatje, de ander heeft een ingang waar alleen een fiat 500 doorpast. Maar ik vind ook kanshebbers. Als ik naar openingstijden kijk valt mij de zin ‘tijden kunnen afwijken op onze-lieve-vrouwe-hemelvaart’ op. Ineens ben ik wakker. Dit hebben we vaker meegemaakt; 15 augustus, Maria-Hemelvaart, heel zuid-Europa een vrije dag. Alle bedrijven gesloten. De scooter kan in de campergarage blijven. Missie wordt afgeblazen. Morgenvroeg maar op de bonnefooi proberen een bereidwillige monteur te vinden.

We horen de ruisende zee. Volgens het rij-schema is dit de laatste stop aan de kust. De tas wordt ingepakt en wij wandelen naar het goudgele strand. Ik laat het zeewater mij heerlijk afkoelen. De wind zorgt voor een flinke branding, zo sta je tot je middel in het water en een tel later ga je kopje onder. Als ook Hanna haar ontmoeting met de zee heeft gehad, lopen we naar de douches. Daar schuimen we er flink op los. Fris en monter arriveren we weer bij de camper, waar we van onder de bomen de namiddagse stranddrukte nog eenmaal aanschouwen.

Dinsdag 16 augustus

Om negen uur staan we in Policoro voor een serieuze garage. Het grote toegangshek is hermetisch gesloten. Op het terrein is geen levend wezen te bekennen, met uitzondering van een forse hond. Iets verder is garage 2. ‘Wij zijn met vakantie, op 23 augustus zijn we er weer’ is de vrij vertaalde versie van een aangeplakt briefje. Een caravandealer struint wel over z’n terrein, maar zijn handel is voornamelijk derdehands waar, vanwaar de meesten er al minstens 10 jaar staan. Garage 3 zit in een kleine garagebox, die overigens ook helemaal dichtgetimmerd is. Hier gaan wij niet slagen, is mijn sombere conclusie richting Hanna.

Ons doel is vandaag een wijnboer. We betalen daar een heel redelijk stageld en hij heeft bovendien een wasmachine beschikbaar. De wasmand puilt uit dus is een wasdag onvermijdelijk. In de late ochtend arriveren we. De wijnboer is uiterst vriendelijk. Nadat ik hem het garageprobleem heb voorgelegd, stelt hij direct voor om in de buurt wat rond te bellen.

Als de wasmachine al staat te schudden en te schuimen, komt hij verslag uitbrengen. Nergens in de hele omgeving is een garage open. Waar haar zoon er twee dagen voor uittrekt, heeft Maria een hele week nodig voor haar opstijgen. Heel Italië heeft een vrije week, supermarkten en horeca uitgezonderd. De reparatie wordt niet eerder dan volgende week. Ik schik me in mijn lot.

Woensdag 17 augustus

De laatste wasbeurt heeft vannacht staan drogen in onze garage. Direct bij het opstaan verplaats ik hem weer naar zon en wind. Voor het drogen van een bijna droge was zijn deze wel effectief.

Dan trekken we weer verder naar het Noorden. De route is door het binnenland. Dat merken we. Langs de kusten was het wegennet altijd heel behoorlijk. Natuurlijk zat er wel eens een gat in de weg. Het is tenslotte Italië. Een putdeksel is altijd te diep in de straat gelegd en de krimpnaden bij bruggen zijn altijd onvlak. Maar dat was het dan ook. Vanaf nu is dat anders. Hier is minder geld dan in de kustgemeenten. Het eerste waar op wordt bezuinigd, zijn de wegen. Hele trajecten rijden we vandaag zonder een vlak stuk wegdek. Het schudt en rammelt zo, dat een drumband er niets bij is. We rijden op een 16 kilometer lange rammelstrook, ik houd de snelheid laag. Een tractor probeert mij in te halen.

Hier en daar kunnen we toch weer snelheid maken, zodat de reis niet te lang gaat duren. We arriveren in Gambatesa. Dit hoort een leuk dorp te zijn met een kasteel. De folder prijst ook de gratis camperplek aan met alle voorzieningen, maar daar ben je niet zomaar. De VVV doet wel haar best. Al ver voor het dorp krijgen we een bord met een pijl naar de CP. Dit herhaalt zich nog een paar keer. Ik rijd het dorp binnen, terwijl ik naar de volgende pijl speur. Hanna kijkt mee. We beseffen dat we kunnen keren, als we enkele honderden meters het dorp weer uit zijn.

De pijl blijkt verstopt te zitten achter een draaimolen. Opnieuw volop in de concentratie. 

Ik manoeuvreer de camper in een nauw en doodlopend straatje. Beweging op de weg. Een meneer maakt duidelijke gebaren dat we hier niets te zoeken hebben. Hij wil dat ik de steil aflopende weg achteruit weer terug rij. Maar dat in geen honderd jaar weer. Tot verbazing van het toegestroomde publiek, keren we de camper op een ruimte die slechts een halve meter meer is dan de camperlengte. Hanna gebaart, ik draai aan het stuur. De meneer wil me nogmaals overhalen toch achteruit het steile pad op te gaan. Ik weiger pertinent. We voltooien de actie zonder schrammetje.

Het blijkt dat we een weggetje eerder naar links hadden moeten gaan. Ik lees wat reviews door als we eenmaal op de camperplaats staan. Tot mijn verrassing maak ik uit de teksten op dat je in 2022 hier moet betalen en wel via een app. Het bedrag is heel billijk, 8 euro voor alle diensten met bovendien gratis WiFi. De app blijkt een internationale parkeerapp te zijn. Je betaalt en geeft je kenteken op.

Donderdag 20 augustus

In 1888 lopen twee boerinnen door de heuvels vlakbij Castelpetroso. Het is al schemerig en ze haasten zich om niet in het donker te hoeven thuiskomen. Plotseling blijven ze verstijfd staan. Tegen de bosrand ontwaren zij in de mist een verschijning. Ze willen hun gezichten afwenden maar hoe ze het proberen, het lukt niet. Er verschijnt een lach op het gezicht van de kleinste van de twee. Ze ziet in de figuren Moeder Maria die haar zoon verzorgt nadat hij van het kruis is gehaald. Plots steekt de wind op en verdwijnt de beeltenis net zo snel als ze was verschenen.

De volgende dag doet ze haar verhaal bij de kapelaan. Deze laat meteen een onderzoek instellen naar de vreemde gebeurtenis. Hij gaat naar de plek die de boerin heeft beschreven. Daar aangekomen voelt hij dat Maria hem aanraakt. Het is duidelijk, deze plek is heilig. Een hele keten van religieuze hoogwaardigheidsbekleders wordt in stelling gebracht en op de plek van de verschijning wordt een Santuarium gesticht. Pronkstuk wordt een grote kerk met twee torens, waar een groot Mariabeeld in wordt geplaatst. De bouw start al in 1895. Na jaren van tegenslag kan in 1975 de plaats ingewijd worden en sindsdien is het een bedevaartsoord.

Vrijdag 19 augustus

Het ruikt hier naar gas. Hanna is heel resoluut. Ik ruik het tegen mijn zin ook. Opnieuw bespreken we de mogelijkheden van het euvel. Als eerste zoeken we de schuld buiten ons zelf. De koelkast heeft een nieuw koelsysteem gekregen en de monteur zou best eens een foutje hebben kunnen maken. Probleem voor deze stelling is dat de geur niet bij de koelkast vandaan komt. Hanna heeft deze vastgesteld boven de gasbun. Dan komen de aansluitingen weer op tafel te liggen. Mijn verweer is dat ik deze al meermalen extra stevig heb aangedraaid. Afgelopen voorjaar stelde mijn verzekeraar als voorwaarde voor verlenging van de polis dat de gasslangen inclusief de regelaar vervangen moesten worden, want ze waren 10 jaar oud. Nooit ook maar iets van een gasgeur geroken al die jaren. Eerder deze reis hebben we ons verbaast over het snel leeg raken van de gasflessen. Eentje zelfs binnen een week terwijl drie week normaal is. Ook toen zijn ze onderwerp van gesprek geweest. Ik heb een slang losgedraaid van de lege fles en gezien dat er geen sluitring in zat. Bij het wisselen van de volgende fles zal ik ook de sluitring van de andere omzetten, nam ik mij voor. Maar zo blijkt later, die heeft ook geen sluitring. Vreemd, maar dan zal het toch zo wel horen.

Hanna pakt een boek en ik google eens op gasfles aansluitingen. Ineens plopt er een lampje aan. Ik lees over nieuwe DIN aansluitingen en oude SHELL aansluitingen. En ook dat deze niet op elkaar passen. Mijn flessen zijn al een paar jaar oud en de slangenset is nieuw (dankzij de verzekeraar). Een korte blik bij mijn gasflessen bevestigt het lampje. De oplossing is simpel: een adapter. Maar hoe kom je daar aan in Italië.

We reizen al 6 week rond met een niet passende gasaansluiting. We hadden in navolging van Jan van Speijk wel met camper en al de lucht in kunnen vliegen. 

Zaterdag 20 augustus

Vanuit Leonessa rijden we via een fraaie bergweg naar het noorden. Dan weer hebben we fantastische vergezichten, evenlater rijden we in een nauwe kloof met indrukwekkende rotspartijen links en rechts van de camper. Via haarspeldbochten klimmen we naar bergruggen om daarna weer af te dalen naar een groene vallei. Dorpen en steden zijn bij voorkeur gebouwd op een heuveltop en vanuit een dal is dat een schitterende aanblik. Ongemerkt komen we aan in Castelraimonte. Hier hebben we ons eindpunt gepland. We komen voor een slagboom te staan. Deze blijft echter onverbiddelijk gesloten. Er achter ligt een fraaie camperplaats, maar deze is kennelijk nog niet af. In overleg met Hanna besluit ik koers te zetten naar Corinaldo. Dit is een mooi gelegen ommuurd stadje met bastions en een historische poort.

Het eerste deel gaat goed maar de laatste kilometers gaan over verschrikkelijke slechte wegen. Het schudt en rammelt dat horen en zien ons vergaat. Met een lage snelheid probeer ik om de grootste gaten heen te rijden. De weg is een lappendeken van asfaltresten en ze zijn er in geslaagd om het van zichzelf gladde asfalt te vervormen tot een rimpelige oppervlakte waar een kasseienweg jaloers op zou zijn.

De camperplaats is vol. Hebben we drie kwartier pijn zitten lijden en dan is er niet eens plaats. We zetten de camper op een parkeerterrein van een sporthal en blazen stoom af. Hanna ziet dan dat er een camper vertrekt en zo veroveren we toch nog een plaatsje.

Zondag 21 augustus

Opnieuw zwoegen we ons omhoog. Ditmaal in de brandende zon. Gelukkig brengt de schaduw soms verlichting. Hanna zegt ‘was het nou echt nodig vroeger om al die dorpen bovenop een heuvel te bouwen?’ Ik blijf haar het antwoord schuldig. Dan staan we weer bovenaan de trap van Corinaldo. Nu willen we bij daglicht eens zien hoe dik de historische muren wel zijn. Ze blijken even dik als gisteravond. Meer nieuwsgierigen lopen rond. Voorzichtig lopen we een kerk binnen. Eigenlijk zijn ze allemaal hetzelfde en toch is er niet een gelijk. De nodige afbeeldingen versieren de wand. Een 3-D schilderij trekt onze aandacht. Die hebben we nog niet zo vaak gezien. De snuisterijen-markt staat weer op het punt van beginnen. Aan ons hebben ze een slechte klant.

We rijden langs de kust. Tussen Fano en Rimini staan alle parkeermogelijkheden stampvol. Toch rijden er nog dagjesmensen hoopvol rond. Na iedere rotonde volgt een verkeerslicht, die dan op rood staat. Scooters, fietsers en wandelaars vermengen zich met het autoverkeer. Dit soort druktes hoeft voor ons echt niet, maar nu is deze weg even noodzakelijk. Gelukkig droogt de drukte nam Rimini wat op. Ik kan weer snelheid maken. Naast ons loopt een rivier. Deze is tot aan de rand gevuld met water. De weilanden en wegbermen zijn groen. Niet het dorre van zuid-Italië. Maar het meest opvallende; er ligt geen rotzooi langs de weg. Waar in het zuiden de parkeerstroken afgeladen vol lagen met vuilnis, is het hier gewoon netjes.

Nadat ik de camper heb geparkeerd op een parkeerterrein bij een zwembad in Rossetta, installeren we ons in de schaduw van de reiswagen. Een vriendelijk mevrouw vertelt ons dat je verderop heel mooi kunt staan. Vol verwachting been ik naar de volprezen plek. Helaas bleek het paradijs een illusie. We zien heel wat auto’s komen en gaan. Uiteindelijk zijn wij de enigen, die blijven staan.

Dinsdag 23 augustus

Terug in Chiavenna. Na zeven jaar brengen we opnieuw een bezoek aan deze stad. De route loopt langs het Comomeer. Dat is hoofdzakelijk een ondergronds gebeuren. Als een mol bewegen we ons voort onder de grond, om zo nu en dan heel even bovengronds te komen. Net genoeg om het prachtig gelegen meer te zien. Hoge bergen vormen de oever, het water is prachtig blauw en de stadjes zijn charmant tegen de bergwand gedrukt en steken met hun rode daken mooi af bij de rest.

De parkeerplaats komt ons nog bekend voor. Met schaduw van een boom hebben we geweldig uitzicht op de bergkammen, die de Italiaanse stad volledig omringen.  Hoog in de bergen zien we dorpjes liggen, ieder voorzien van een kenmerkende kerktoren. De komende avond zijn ze met hun talrijke lichtjes weer een bijzonder mooi aangezicht. Langs ons terrein loopt een bergrivier. Met een krachtig geweld dendert het water neerwaarts. Hier en daar is een waterval ontstaan wat extra ruis tot gevolg heeft.

Na te zijn bijgekomen van het luieren, moedigt Hanna mij aan om met haar de plaats te gaan verkennen. We lopen op een pad direct aan de waterstroom. Mooie boogbruggen zorgen ervoor dat de beide oevers met elkaar in contact blijven. We komen in het historische centrum.  De straten zijn smal en de gebouwen zijn hoog. Zonlicht heeft nauwelijks kans de straatstenen te bereiken. In de hoofdstraat is het gezellig druk. Veel kleine winkels proberen aan een goede omzet te komen. De gelateria mag mij als klant begroeten.

In de avond komen de sporters weer los. Vlakbij is het sportcentrum en het vertrekpunt van lopers en hardlopers. Vaak een eenling, heel soms in een groep. Meerdere campers kiezen deze plek voor een overnachting, zodat we een aardig clubje kunnen vormen. We memoreren dat Chiavenna onze laatste Italiaanse halteplaats is op deze reis. Morgen trotseren we de Splugenpass en moeten we ons bij de Zwitserse douane melden.

Donderdag 25 augustus

Is Meersburg het Volendam van Duitsland? Het ligt net als de palingstad aan een groot binnenmeer en het is heel erg toeristisch. Dan heb ik mijn stelling eigenlijk al voldoende bewezen. Met Hanna achterop de scooter rijd ik naar de waterboulevard van Meersburg. Net nadat ik richting binnenstad ben gereden, houdt een groot bord mij tegen; voetgangerszone. 

Maar ik ben niet voor een gat te vangen. Met een soepele draai op de best wel steile weg, koers ik oostwaarts. De ingeslagen weg meldt zelf al dat het geen toegang tot het meer heeft. Nog meer oostwaarts. Bij de rotonde neem ik de eerste afslag, die moet naar het water leiden, geografisch bekeken. Al snel merk ik dat het de oprit naar de drukke provinciale weg is. Tegen alle regels en verkeer in, draai ik ons motortje behendig. Als het oosten niet thuis geeft, dan zal het westen de oplossing zijn. We snorren door een haarspeldbocht. Bij de veerbootkade worden we uit onze droom geholpen. Geen toegang voor vreemde snuiters. Ook deze weg wordt vooral door wandelaars gebruikt.

Vrijdag 26 augustus

Zo gezegd, zo gedaan. Bij Meersburg draaien we de grote weg op, die niet veel later overgaat in de autobahn. Cruise control aan en de camper rolt vanzelf naar huis. Niet dat er niets meer mis kan gaan. Mijn navigaties pikken vroegtijdig een file-melding op en adviseren een aangepaste route. In eerste instantie pakt dat goed uit. Een goed berijdbare weg die in feite nog een stuk afsnijdt bovendien. Dan moet ik de snelweg weer op, ik volg rechts afslaan iets te vroeg op en daarmee rijd ik op de snelweg de verkeerde kant uit. Pas na tien kilometer is er de gelegenheid te keren om vervolgens het eind weer terug te rijden. Een tijd later rijden we ons vast in een volgende file. Pas als we stilstaan komen mijn rij-assistenten met de melding. Pio weet een oplossing, dat dan weer wel. Stapvoets rijdend komen we bij een afslag. Op haar aanwijzing maak ik daar gebruik van. Via een aantal landweggetjes en een stukje stad word ik keurig aan het eind van de opstopping gebracht.

Als we het rijden zat zijn, zoek ik een plek voor de nacht. Het wordt Schwetzingen. De gemeente heeft hier twee royale camperplaatsen ingericht waar de toerders vrij mogen staan. Op de plattegrond zie ik een kasteel met een hele grote tuin afgebeeld maar na een lange reisdag geloven we het wel.

Aangezien de tank al weer wat leger begint te raken, kijk ik in de app naar de Duitse dieselprijzen. Tot mijn schrik is deze gestegen naar twee euro en zeven cent. In Italië hebben we steeds onder de 1,70 euro kunnen tanken. Het bestaat toch dat ze de diesel daar 40 cent per liter goedkoper kunnen produceren dan de Noord-Europeanen.

Ik ben bang dat dit allemaal politiek is. De top van de oliemaatschappijen en onze eigen overheden zijn bezig met een spel. De dieselauto moet verdwijnen. Iedereen moet in een zeer schadelijke en veel duurdere elektrische auto gaan rijden. Ik zou willen dat de goede fee de gehersenspoelde medeburgers met een toverstokje wakker kan schudden. Zodat we bij de volgende verkiezingen definitief afscheid gaan nemen van het kartel en hun vele leugens en dubbelspel. Voor een mooie toekomst voor mijn kinderen en kleinkinderen zou dit zo’n zegen zijn. Nu wacht chaos, armoede, criminaliteit en verpaupering. Is dit zo moeilijk te doorzien? We hebben een geweldig mooie reis gehad maar dit maakt me toch weer somber.

Zaterdag 27 augustus

Naar huis rijden lijkt zo eenvoudig. Hanna en ik zijn al weer vroeg op pad. De tank is gevuld. Nu is de diesel al kunstmatig veel te duur gemaakt, pak ik ook nog de verkeerde pomp met ‘super’diesel voor de hoofdprijs. Dat kost een luxe etentje voor tien personen, drankjes inbegrepen.

Bij Frankfurt weet Pio een korte route. ‘t Scheelt 9 kilometer, maar toch. De route is schitterend en gaat door het Sauerland. Richting Dortmund duikt een probleem op. De hele weg is afgesloten en de voorgestelde alternatieven gaan in de tientallen kilometers lopen. We bestuderen de kaart en zien dat Ludenscheid het probleem vormt. Door die stad is goed een sluipweg te vinden.

Dat gaat goed in zo verre dat we meteen Google Maps hadden moeten raadplegen en niet nadat de navi’s ons de verkeerde kant op hadden gestuurd. 

Ons eindbestemming hebben we op Coesfeld ingesteld. De plaats ligt aan de A31. Dan maak ik een foute inschatting en denk het beter te weten dan Pio en Mio samen. De A31 begint bij Bottrop, dus daar wil ik naar toe, hoewel ik dringende andere adviezen krijg. Na een lange rit komen we in onze geplande stad aan. Ik kijk met enige nieuwsgierigheid naar de kaart en zie dan meteen dat ik zo’n 30 kilometer teveel heb gereden. 

Coesfeld is groter dan we denken. Eerst zorgt Mio ervoor dat we na een zandpad te zijn afgereden voor een gesloten hek komen te staan. Terug naar het centrum en anders aanrijden brengt ons naar een alleraardigste camperplaats met alle voorzieningen en helemaal gratis. De omgeving is vlak en daardoor weinig aansprekend. Voor fietsers is dit natuurlijk een walhalla. De plek staat helemaal vol en de laatste campers gaan op het gewone parkeerterrein staan.