dwars door de harz

De zon is de evenaar weer gepasseerd en komt onze kant op. Alles komt weer tot leven en het licht krijgt weer de overhand. Dit is de tijd waarvoor we een camper hebben gekocht. We willen in april weer op stap.

Halverwege deze maand rijden we naar de Harz. Daar willen we genieten van mooie uitzichten en stevige wandelingen. Verschillende boeiende reisdoelen hebben we al verzameld. Deze heb ik allemaal weer beschreven in een routeboek. Het vertrek staat voor het einde van volgende week gepland. We zoeken fraaie plekken in de natuur op. Daar willen we dan ook overnachten. Behalve een schriftelijk verslag hier op de website, komt er ook weer een videovlog in meerdere afleveringen. 

Een ieder die onze belevenissen wil volgen, is van harte uitgenodigd op de website of de videovlog.

Maandag 22 april

De plannen waren zo mooi. Wandelen in de Harz bij een aangename temperatuur in het voorjaar. Twee maanden hebben we naar het evenement uitgekeken. Half april is het zover en kunnen we vertrekken. Nog even een check op de weerkaart. Grote blauwe gebieden beheersen het beeld. Het is koud in Europa, nog steeds. De voorspelling voor ons verblijfgebied is matige vorst in de nacht, overdag iets boven het vriespunt met sneeuw- en hagelbuien.

Daar gaan je mooie ideeen. De lust om te vertrekken is helemaal weg. Maar een ongeluk komt nooit alleen. Hanna ziet niet goed meer door haar bril. Veraf kijken, altijd haar sterke punt, wil niet meer. De opticien stelt staar vast. Via de huisarts wordt een kliniek aangeschreven. Veel sneller dan verwacht mag ze zich melden. Maar wel op 1 mei, midden in de geplande trip. 

Nu hebben we van de nood een deugd gemaakt. We vertrekken een paar dagen later dan gedacht en blijven rond de Nederlands/Duitse grens hangen. Daar wordt het niet zo koud en de trip is zo uitgekiend dat we op 30 april arriveren in Emmen, waar de volgende dag dan de oogcontrole zal plaatsvinden. Hebben we daarna nog zin om richting Harz te gaan dan kan dat, want er zijn dan nog tien dagen te gaan.

Zo zijn we op reis naar Werlte. Onderweg stoppen we bij een leerplan in het moorgebied. We trekken de wandelschoenen aan en lopen richting moeras. Borden waarschuwen nog dat we voor eigen risico het gebied betreden. Het pad is een lange rechte zandweg. Aan weerszijden is grond weggegraven, waardoor de boel onder water staat. De natuur bestaat uit een pluizig bloempje en twee eenden, los van het fris ontluikende groen. De heide staat er nog verdord bij. Voor die pracht is het veel te koud en zijn we waarschijnlijk te vroeg.

In Werlte is een officiële camperplaats. Hier staan we met enkele andere wagens geparkeerd. Bij de Aldi halen we enkele vergeten boodschappen. Het frisse weer stuurt ons naar binnen met de kachel aan.

Dinsdag 23 april

Een koude nacht in Duitsland. De temperatuur is dichtbij het vriespunt gekomen. Wij hebben daar weinig van gemerkt, het dubbele dekbed heeft zich prima aan zijn taak gekweten. 

Niemand kan beweren dat de Duitse wegen van een hoge kwaliteit zijn. Nou ja, dat zou wel kunnen, maar dan maak je jezelf wat wijs. Ook vandaag rammelen we meer dan we glijden. Door het tempo laag te houden, houden we de boel heel. Het eerste doel vandaag is de Tuvener Muhle. Het grote parkeerterrein zegt iets over de ambities. Maar het seizoen is nog niet los. We hebben alle ruimte. Een kleine wandeling van 1,5 kilometer brengt ons naar de water/wind molen. De molen is zeker 150 jaar oud. Een beek met een sterke stroming kan het radarwerk in beweging brengen, zeker als de wind het laat afweten. De molen is vandaag niet te bezichtigen maar de plek is heel mooi.

Daarna gaat het richting Hahnermoor. Bij de plaats Herzlage is een wandelroute door het moeras uitgezet met de nodige informatieborden. We houden van natuurwandelen en al helemaal als we er iets van kunnen opsteken. Aanvankelijk gaat het goed. Het pad ligt hoog en droog. We worden geïnformeerd over alles wat er leeft in en boven het moeras. Ook hier is in het verleden de nodige turf gestoken, wat de grote gaten in het landschap heeft veroorzaakt. Als we alweer richting camper lopen, wordt het menens. Het moeras laat zijn ware aard zien. Ons pad staat helemaal onder water, daarnaast de hele omgeving ook. Een klein smal spoor via bomen en struiken langs de slootkant biedt nog enige stevigheid. Het is bukken, kruipen en springen. Zo overwinnen we driekwart van de problemen. Maar dan staan we voor een tijdelijk meer. Waar we ook kijken, een doorgang is er niet. Er rest maar een uitgang; over de sloot, en dan door een half ondergelopen weiland naar de weg waden. Dankzij goed opletten en handig manoeuvreren weten we de straat te bereiken.

We zoeken ons nachtelijk verblijf in Bramsche. Bij het plaatselijke zwembad is er ook ruimte voor campers ingeruimd. Ook is er water en stroom beschikbaar en kun je grijs water lozen. Als je niets nodig bent, dan kost het ook niets.

Woensdag 24 april

Wat het weer betreft zouden we deze dag het beste kunnen overslaan. Het wordt maximaal 5 graden, de gehele dag druilerige regen wat soms overgaat in hagel- of sneeuwbuien. Op het einde van de middag krijgen we ook nog met onweer te maken. Maar we hebben de dag niet laten rusten en toch nog geprobeerd er iets van te maken. Voor de koffie houden we een stop in Borgholzhausen. Terwijl de regen gezellig op het dak van de camper tikt, genieten we met volle teugen van het bruine goud. Het is overigens een hele mooie plek, waar we staan. Zeker iets om te onthouden. Maar we hebben het dierenpark Olderdissen in Bielefeld op het hoofdmenu staan, dus we trekken verder.

Rond twaalf uur arriveren we op deze plek. Terwijl het regenwater langs de ramen loopt, smeren we een goed belegde boterham. Als we voldoende voeding tot ons hebben genomen, kan de bezichtiging beginnen. De paraplu’s worden tevoorschijn gehaald en uitgeklapt en zo lopen we naar de ingang. De parkeerkosten zijn welgeteld twee euro. Hoger loopt de rekening ook niet op want de entree is gratis.

Het park is bijzonder fraai aangelegd. Er zijn de nodige hoogteverschillen waar heel kunstig mee is omgesprongen. De dierenverblijven zijn leuk ingericht. Zo wordt de huismuis tentoongesteld in een stoffig en verwaarloosd huiskamertje, waar dat beestje natuurlijk prachtig past. Er zijn nagebouwde ruïnes, er zijn balkons boven de verblijven voor het publiek geplaatst en de paden zijn ruim en keurig verhard. Ook staan er enkele fraaie gebouwen op het terrein.

Maar dieren houden niet van koude en regen. Op veel dierterreinen is geen beest te zien. Deze zijn gezellig in het nachthok gekropen en laten het nauwelijks aanwezige publiek volledig aan hun lot over. Een paar koe-achtigen trotseren de kou, en ook de schapen vinden hun vacht dik genoeg. Zowaar spotten we nog een wolf in zijn territorium. Maar lynxen, vossen, marters en otters spelen verstoppertje. De met trots aangekondigde beren zijn ook in geen velden of wegen te zien.

Terug in de camper verwennen we onszelf met een warme kop thee, voordat we naar onze uitgekozen nachtplek rijden. Die ligt in Harsewinkel. Een flink dorp waar een groot terrein in het groen voor campers is bedoeld. Samen met een busje zijn wij de enige verblijvers. Gelukkig zijn de regen- en sneeuwbuien gestopt en breekt zelfs het zonnetje nog even door.

Donderdag 25 april

Na het wakker worden blijven we nog een tijdje hangen op onze mooie plek. Maar na de koffie is het genoeg geweest en vertrekken we richting Nordkirchen. Dat blijkt nog een flinke rit te zijn. In Sendenhorst komen we voor een wegafsluiting te staan. Gelukkig hebben de Duitsers een bewegwijzerde omleiding geregeld. Op een zeker punt zeggen de wijzers dat we rechtsaf moeten. Ik volg braaf de aanwijzingen op. Tot onze stomme verbazing is de aangewezen weg ook afgesloten en aan verdere hints willen de oosterburen niet doen. Op goed geluk rijden we een straat in, maar dat heeft alleen maar als resultaat dat we gevangen raken in een stadswijk. Ik besluit het stadje uit te rijden via een weg die wel open is. De beide navi’s raken helemaal van slag en geven nutteloze aanwijzingen. Als ik de opdracht krijg zes kilometer door te rijden, klinkt dat hoopvol. Zo raken we verlost van het wegenlabyrint. Wel zie ik aan de nog te rijden kilometers dat de gekozen omweg tien kilometer lang.

Verlaat maar met goede humeur arriveren we in Nordkirchen waar een enorm ‘Schloss’  staat. Hieraan gaan we een cultureel uitstapje geven. Na de lunch benen we richting de immense burcht. Helaas doen we dat weer in de regen. We komen frontaal voor het gebouw te staan en aanschouwen de enorme oppervlakte. Na een grote waterpartij volgt een cultuurtuin met vele perken met daarin prachtig bloeiende bloemen. Helemaal achteraan staat dan het slot. Door zijn grote breedte lijkt het wel op het paleis van Versailles. We wandelen een parallelle laan in en zien dat het gebouw ook naar achteren enkele honderden meters lang is. Via een toegangspoort komen we op het terrein. Nergens is een bezoekersingang en de opkomende vrees blijkt terecht. Alles is particulier en dus niet te bezichtigen.

Een van de vele activiteiten van het supergrote pand is onderwijs aan de jeugd. We zien meerdere studenten met boeken her en der een deur binnenglippen. We gaan verder en komen op de andere zijkant. Een ander deel van het kasteel wordt verhuurd aan een restauranthouder maar ook deze heeft vandaag zijn deuren gesloten.

Toch zijn we zwaar onder de indruk van de getoonde metselkunst. De tuinen zijn prachtig aangelegd, een slotgracht verhoogd de status en het geheel is zo groot dat er wel een stad in kan wonen.

Zo druipen we weer af richting de camper. Daar hervatten we de reis. De volgende stop is in Reken. Daar is een mooi wandelgebied en bovendien ligt daar een uitnodigende golfbaan. De klok is echter zover gevorderd dat het aangaan van een nieuwe uitdaging niet meer zo voor de hand ligt. Bovendien is het nog steeds grauw en grijs weer, met een spat regen, en een temperatuur van nog geen tien graden. Daarom nestelen we ons op een officiële camperplaats, waar ik de wagen aan de stroom hang. De donkere dagen kosten meer energie dan ik zelf kan opwekken, dus heb ik hulp van het stopcontact nodig.

Op Google Maps zie ik dat de omleiding van Sendenhorst heel simpel op te lossen was geweest.

Zaterdag 27 april

We laten de dag wat later beginnen, want we hebben toch geen reisplannen. Vandaag gaat het beduidend warmer worden, daarom willen we op deze plek erop uit trekken met de fiets. De ochtend druilert echter nog een beetje, zodat we binnen blijven. Na de lunch maak ik de rijwielen gereed. Via de ANWB-app heb ik een fraaie route uitgezet door de Achterhoek. Het weer is aangenaam en we beginnen met een goed humeur aan de fietsreis. Als we twee kilometer hebben gereden slaat echter de pech toe. Het derailleur van Hanna klapt dubbel en blokkeert de trappers. Door haar tijdelijke hulpbril ziet ze onvoldoende en daardoor komt ze op de straat te vallen.

Gelukkig kan ze weer opstaan zonder al te veel moeite. Haar fiets is echter stuk en ik kan hem niet ter plaatse repareren. We gaan terug naar de camper.

Als ik daar probeer de fiets weer aan de praat te krijgen, komt mijn camper buurman een kijkje nemen. Hij is fietsenmaker geweest en denkt dat het nog te repareren is. Later op de dag wil hij wel even helpen. Als ik echter de brokstukken analyseer, zie ik dat er een lipje is afgebroken en dat de derailleur in tweeën is gebroken en niet weer aan elkaar is te krijgen. Via internet lees ik dat een nieuwe zo rond de twintig euro moet kosten. De kapotte fiets gaat in de garage en de komende week gaan we een bezoek brengen aan een fietsenzaak.

In plaats van gezellig door de Achterhoek te toeren, brengen we de rest van de middag om en in de camper door.

Zondag 28 april

We verlaten Bredevoort. De camper brengt ons naar het Duitse Anholt. Hier staat een grote ‘Wasserburg’ die wij wel eens van dichtbij willen bekijken. We kopen een kaartje waarmee we zowel in het park mogen wandelen, en om 13.00 uur aan de rondleiding mee mogen doen. Het park is niet bijster goed onderhouden maar enkele waterpartijen, uitgebloeide azalea’s en rododendrons in de knop proberen er toch iets dagelijks van te maken.

Na de lunch staan we op de afgesproken plek zodat we niets van de binnentour hoeven te missen. Een ietwat nerveuze rondleidster heet ons en de overige nieuwsgierigen van harte welkom. Dan dwalen we het roemruchte kasteel binnen. We worden langs diverse ruimtes geleid, waaronder de ontvangsthal, de balzaal, de eetzaal en de bibliotheek. Ook komen de adellijke geslachten, die hier sinds 1400 hebben gewoond, uitvoerig aan bod. Het is ons ten strengste verboden om foto of filmopnamen te maken. Ik heb de rondleidster maar niet uitgetest en de camera op zak gehouden.

In de middag rijden we naar Doetinchem. In een hoekje van een grote parkeerplaats is een bescheiden ruimte voor campers. Als je wil kan je zelfs aan de stroom. Tegen etenstijd trekken we de stad binnen. We lopen pardoes tegen eetcafé Jansen aan, waar we ons een heerlijk maal laten voorzetten. Hanna heeft asperges, aangevuld met gebakken zalm. Ik heb gekozen voor de grote vleesspies.

We wandelen daarna door het winkelcentrum. Het is er muisstil, behalve bij een ijssalon. Morgenvroeg gaan we op herhaling. Als de winkels open zijn, zal het vast drukker zijn.

Maandag 29 april

Wij zijn onderweg naar Erve Kots. Misschien niet een erg aantrekkelijke naam, maar het schijnt best een leuke accommodatie te zijn. Een soort museumboerderij met allerlei bijzonderheden eromheen. Hanna zoekt op internet naar meer informatie. 

Het eerste wat haar opvalt, is dat de attractie op maandag is gesloten. En laat het nu net maandag zijn. 

Het is een prachtige rit door de Achterhoek. Het blijft een van de mooiste stukjes Nederland. Alles straalt een gezellige gemoedelijkheid uit. Het landschap is voor Nederlandse begrippen best glooiend en de boerderijtjes in het buitengebied zijn met hun rode daken prachtig weggestoken in het alom aanwezige groen.

Eerder dan gepland komen we dus in Rekken aan. Ons plekje is aan het einde van een doodlopend weggetje bij een flink ruisende stuw. We staan pal aan de oevers van het riviertje de Berkel. Nadat we voor het eerst deze reis heerlijk in de zon gezeten hebben, besluiten we een wandeling langs de Berkel te maken. Met een app heb ik een route in beeld en met de wandelschoenen aangeveterd stappen we het natuurpad op.

We krijgen fraaie stukken natuur te zien. De gele brem staat volledig in bloei en zijn kleuren markeren de route. We zien een fuut onder water duiken om enkele tientallen meters verder weer boven te komen. De kievit is druk bezig om z’n nest of jongen te beschermen met merkwaardige vliegbewegingen met het uitroepen van z’n bekende geluid. We lopen langs het water wat in tegengestelde richting stroomt. Een hele partij kano’s ligt te wachten op avonturiers, die met de stroom mee het water moeten bedwingen. Plotseling zijn de teksten op de borden in Duits gesteld. Bij een boerderij wappert een Duitse vlag. De Berkel heeft ons onwetend over de grens gebracht. Na anderhalf uur zijn we weer terug bij de camper. 

Net als we onze camper willen verplaatsen naar een vlakker stuk, komt er een oud exemplaar aan pruttelen die onze beoogde plek uitkiest als standplaats. Gelukkig blijkt er voldoende ruimte te zijn voor twee reismobielen. Met een schitterend uitzicht op de rivierloop van de Berkel zitten we nog een hele tijd buiten te genieten van het zachte weer.

Dinsdag 30 april

We blijven nog even hangen bij ons fraaie plekje bij de stuw. Het doorlopende geruis van het vallende water onderstreept de heersende rust in dit gebied. Uiteindelijk komen we toch in beweging. We rijden naar een groot natuurgebied in Beerze. De tocht gaat voornamelijk over auto- en snelwegen. Dat is weer even wennen na dagen over provinciale smalle wegen te hebben gereden.

We passeren Beerze, een minidorp met alleen maar rietgedekte woningen, stammende uit een ver verleden. Niet veel verder is een parkeerplaats voor wandelaars. Voorlopig slaan wij daar onze tenten op. Het weer is vandaag prima. Ruim twintig graden en overwegend zonnig. Nadat we flink hebben geluierd, wordt het tijd voor actie. Lopend trekken we een bospad op. Via een informatiebord ben ik erachter gekomen dat er hier een groot natuurterrein ligt. We wandelen langs een vlakte. Deze is duidelijk gecreeerd. De resten van ooit eens bomen zijn nog te zien in het gele zand. Natuur is mooi, maar de mens (lees overheid) moet er met z’n handen vanaf blijven. Alleen genieten is genoeg.

Als we verder lopen wordt het een stuk natter. De vele regen van dit voorjaar is nog lang niet weggezakt in de bodem. Het brede zandpad laat soms nauwelijks een richel over waar we langs kunnen lopen. Het bos wijkt voor een groot heideveld. Het geeft een mooi uitzicht. Er zijn nauwelijks geluiden. Soms passeert een fietser, vaak gewapend met een mountainbike. Het is natuurlijk heerlijk crossen in zo’n grote ruimte.

De reis gaat verder. In Hardenberg maken we even een stop om het een en ander te lozen. Dan gaat het richting Emmen. Morgenvroeg moet Hanna zich melden bij een oogarts daar. Daardoor valt de voorjaarsreis in twee delen uiteen, met Emmen als draaipunt. Midden in de stad is notabene een hele fraaie camperplaats ingericht, zonder kosten voor de passant. Niet alle lokale bestuurders zijn gezegend met zoveel visie, hebben we ervaren. De plaats is redelijk bezet, zodat de binnenstad op een paar bezoekers extra mag rekenen. 

In een gesprek met een medecamperaar komt naar voren dat de Hymers allemaal hetzelfde probleem hebben. Namelijk dat de hoofddeur van buiten maar moeilijk te openen is. Hij had gehoopt dat ik de oplossing voor het euvel had, maar helaas kan ik hem niet blij maken.

In de avond drinken we ons kopje koffie buiten. Een primeur voor 2024. We hopen dat het niet bij deze ene keer blijft.

Woensdag 1 mei

Het is overduidelijk staar. Aan beide ogen. In Emmen willen ze er wel nieuwe lenzen inzetten, wat het veraf gezichtsveld weer ouderwets scherp moet gaan maken. Wel moet Hanna dan 26 weken geduld hebben. Maar er ligt ook een optie om multifocale lenzen te laten plaatsen. Hiervoor moet je uit eigen beurs bijpassen, vooral als zou blijken dat er ook cilinders geplaatst moeten worden. Bovendien is deze laatste variant alleen in Utrecht te halen.

Hanna heeft iets om over na te denken.

Na de proviand voorraad te hebben aangevuld en de lege gasfles weer tot aan de nok te hebben volgedrukt met LPG, reizen we nu dan echt af naar de Harz. Om flink op te schieten rijden we veel snelweg. Uitermate saai, ook al omdat de Duitsers uitbundig 1 mei vieren en er maar weinig verkeer op de weg is. De vrachtwagens hebben een rijverbod en hebben alle parkeerplaatsen tot de laatste vierkante meter bezet.

We rijden tot aan Coppenbrügge. Een leuk parkeerterreintje aan de buitenzijde van een heel rustig dorpje wordt voor deze nacht onze verblijfplaats. Maar er heeft zich een serieus probleem aangediend. De accu’s laten zich niet of eigenlijk uiterst moeizaam opladen. Ik heb het idee dat het aan de startaccu kan liggen. Deze was afgelopen winter sterk op de min-pool gecorrodeerd en gisteren had deze een lage spanning. Een check wijst uit dat er opnieuw veel witte stof rondom deze pool ligt. We laten morgen in Hildesheim bij een bedrijfswagenservice dit even nakijken.

Donderdag 2 mei

Nog even het veronderstelde accuprobleem. We toeren naar Hildesheim en komen bij de M.A.N.-dealer terecht. Als ik vier uur geduld heb, kunnen ze naar de situatie kijken. Ik vraag of ze misschien een accu-specialist kennen. Hij kent een camperbouwer, niet ver hier vandaan. De camperbouwer doet serieus z’n best mij te begrijpen. Het meet het een en ander op en zegt dat hij geen accu’s verkoopt, maar weet dan weer een bedrijf die dat wel doet. Overigens kan hij niets abnormaals meten. Op weg naar bedrijf drie, kloppen we eerst bij de verkeerde aan. De zaken staan zowat naast elkaar en beiden doen iets technisch. Uiteindelijk sta ik bij de Fiat Ducato expert aan het bureau. Hij luistert, gaat meten, vindt niets vreemds maar als ik zeg dat mijn veronderstelling is dat de startaccu niet goed meer is, wel een nieuwe wil verkopen. Die overigens fors aan de prijs blijkt te zijn. Is het probleem nu weg? Dat weten we pas na een nacht stroomgebruik. Morgen weet ik dus meer.

Vertraagd, maar met goede moed, zetten we koers naar de Harz. Opnieuw moet ik van de navi’s door Hildesheim. Daar is een forse opstopping voor een rotonde. Twintig minuten later zijn we deze voorbij. Even rijdt het lekker door maar dan moet ik de snelweg op. Als ik nog op de toerit zit, zie ik al een rij vrachtauto’s stilstaan op de “snelweg”. Uiteindelijk wring ik ons ertussen maar het staat muurvast. Zo nu en dan een paar meter. Buiten is het prachtig zomerweer, binnen ontstaat in mijn hoofd een onweersbui. Na anderhalf uur zijn we een paar kilometer verder. Hier voegt zich rijstrook drie in bij rijstrook twee. Dat is alles. Na dit punt begint het te rijden en komt het niet weer tot stilstand.

Nu bereiken we vlot de Harz, die we bij Goslar binnenrijden. Alle hoogtepunten zijn uit het dagprogramma geschrapt, behalve de waterval ‘Romkethal’. Even later staan we omhoog te kijken hoe het water zich over de rand gutst en zeker enkele tientallen meters omlaag laat vallen. Dit alles gebeurt tegen de rijbaan aan, zodat we alleen hoeven uit te stappen. Onze rustplaats is een paar kilometer verder. Een grote zandvlakte bij een stuwmeer en tussen de hoogste Harz-toppen. Het is even na vieren als we ons in de vakantie-stoelen laten vallen. Vanaf morgen kunnen we weer in de vakantie-modus. Korte ritten, veel actie.

Vrijdag 3 mei

Na de koffie toeren we door de Harz. We klimmen tot ruim 800 meter maar dalen daarna weer een stuk. In Bad Harzburg willen we met de stoeltjeslift de berg op om een wandeling te maken. De aanwijzing voor campers waar te parkeren, volgen we braaf op. Bij de betaalautomaten wordt mij verteld dat ik gelijk voor 24 uur moet betalen. Dit wordt dus onze nachtplek.  We lunchen er flink op los, want de berg gaat beklommen worden.

In een keurige cabine worden we omhoog getakeld. En dan staan we op de Burgberg. Hier begint onze bergwandeling. Vol goede moed stappen we het sterk oplopende pad op. Behalve bij de start is de bewegwijzering verder dik in orde. Foutlopen is uitgesloten. We hebben als doel de Rabenklippe gekozen. Vier kilometer verderop ligt deze rotsformatie, waar vroeger veel raven schijnen te hebben vertoefd. Onderweg komen we een klein bouwsel tegen waar de vroegere bewoners van deze streek werkelijk in gewoond hebben. Een bord geeft de nodige uitleg.

Een uitzichtplateau biedt ons een blik op een lynxen-opvang. Hoe we ook turen, de beestjes hebben er vandaag geen zin in. Ze blijven ondergedoken in een van de vele holen. Wel maken we kennis met deze uit de kluiten gewassen katten door middel van een informatiebord, voorzien van foto’s en namen.

We arriveren bij de ‘klippe’. Eerst gaan we van het uitzicht genieten vanaf de, tegen vallen goed beschermde, rotspunt. We zien verschillende desolate plekken. Hele partijen bomen zijn afgestorven en staan er troosteloos bij. Gelukkig zijn er genoeg gebieden die in prachtig fris groen zijn gestoken. Op het terras van een restaurantje wil Hanna de reden van de afgestorven bomen weten. Google weet haar te vertellen dat de boomschors kever de boosdoener is. Met name de fijnsparren zijn de sjaak. Simpele zielen, zo stelt het artikel, geven de klimaatverandering de schuld. En dan wordt niet de natuurlijke bedoeld. Maar die wijten daar alle gebeurtenissen aan. Zelfs het scheefgezakte toupetje van de bovenmeester is erdoor veroorzaakt.

Nu blijkt dat de fijnsparren door, jawel de mens, daar zijn geplant. Om te dienen als hout voor de mijnbouw. Wellicht heeft de boomschors kever daarom ingegrepen.

We keren terug. Via de gondel komen we weer op camperhoogte. Onderweg staan we even stil bij een ruisende beek met daaraan grenzend een prachtig, in jugendstiel opgetrokken, huis. De camperplaats is helemaal volgelopen. Deze omgeving trekt duidelijk veel bezoekers. Morgen gaan we de rit van vandaag afmaken.

Zaterdag 4 mei

We parkeren in een rustig buurtje. Het centrum is een kwartier lopen. Daar staat de hoofdstraat vol met vakwerkhuizen. Onze kennismaking met Wernigerode is positief. Het is er druk. De middenstand heeft hier niets te klagen. We zijn onder de indruk van enkele bijzonder fraaie panden. Hanna staat een paar keer stil bij een juwelier etalage. Fraaie horloges en sierlijke halskettingen blijven trekken. Het hoogtepunt is echter een zangersduo dat midden op straat een optreden weggeeft. Beiden zijn erg goed van stem en brengen een aantal opera-nummers. Zij haalt met gemak de hoogste noten en hij stemt daar prachtig bij met een baritonstem. De vrijwillige brandweer houdt open dag, zodat tientallen kinderen in brandweer kostuum door de winkelstraat paraderen.

We toeren verder door de bergen en komen bij Elbingerode. Een eerder afgedankte ertsmijn is heropend, dit keer voor toeristen die het ondergrondse werken van de vorige eeuw van dichtbij willen meemaken. Omdat de rondleiding alleen in het Duits is, krijg ik 50% korting op de kaartjes. Dan dalen we als groep af naar de diepte. We krijgen een aantal gegraven gangen te zien. Een aantal machines wordt aangezet om zo een idee te krijgen van de enorme herrie waaronder vroeger gewerkt moest worden. In een ruimte is goed te zien dat de aarde in lagen is opgebouwd. De ertslaag moet concurreren met een forse kalklaag. Bijzonder is dat de gewonnen erts door middel van een koker naar een ondergelegen schaft wordt gestort. Op die wijze was het gemakkelijker om de brokstukken in de wagonnetjes te krijgen, die het spul naar buiten moesten brengen.

Onze nachtplaats is Blankenburg. Met een forse slotklim, komen we naast het kasteel te staan. Hier wordt overnachten gedoogd. Het slot regeert over de stad met zijn hoge positie en er ligt een wandelpark omheen. Maar wij hebben genoeg kilometers in de benen en laten het park over aan anderen. Wel loop ik naar het uitzichtpunt, vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over dit Harz-stadje.

Zondag 5 mei

We verlaten het kasteel en Blankenburg. De reis gaat naar Treseburg. De verwachtingen zijn hoog. Het dorpje wordt een van de mooiste dorpen van Duitsland genoemd. Nu is Duitsland een groot land, dan moeten dorpen met dergelijke titels wel echt heel bijzonder zijn. Wat in ieder geval mooi is, is de reis er naar toe. We rijden over een prachtige slingerende bergweg, die mooi in het groen is weggestoken. Er is gelukkig een parkeerplaats voor ons, hoewel we er wel voor moeten betalen. Het eerste wat ons opvalt, is dat het wel erg klein is. Het tweede dat bijna de helft van de panden een horecafunctie heeft. Het derde is dat het kerkje vanaf de tegenoverliggende oever van het riviertje de ‘Bode’ het enige mooie plaatje is, wat er te maken valt. We vermoeden dat een rijke inwoner veel heeft betaald aan de schoonheidscommissie om in de lijst van meest aangeprezen dorpen te komen.

Enigszins gedesillusioneerd rijden we verder over weer werkelijk een schitterende weg. Onze rit heeft Meisdorf tot doel. Daar ligt een golfbaan, die we wel eens willen uitproberen. De stokken hebben tot nu toe werkeloos in de garage gestaan. Maar dat is vanaf vandaag over. Er zal mee geslagen worden, geput worden en ze zullen mooie momenten met teleurstellingen afwisselen. 

Het clubhuis ligt er uitgestorven bij. De deur zit op slot en in geen velden of wegen is een levende ziel te vinden. Ik loop het terrein op en ontwaar zo waar een persoon. De man in kwestie is ook een bezoeker maar stimuleert mij om de baan te gaan proberen. Als er niemand is om je aan te melden, betekent dat niet dat je niet kunt spelen.

Hanna en ik gaan los. Direct vanaf hole 1. Er worden flinke klappen uitgedeeld. Het balletje rolt en stuitert de hele baan door. Soms ligt hij verborgen in het lange gras, een andere keer in het water bij een niet verwachte vijver, maar het houdt ons niet tegen. We laten het bij negen holes en zoeken de camper weer op. Na een verfrissing rijden we een paar kilometer terug naar Ballenstedt.

Daar hebben we een full-service camperplaats voor acht euro in het vizier. We komen aan op een groot werkterrein waar de machines in ruste staan. Logisch, want het is zondag. Inderdaad wordt er op campers gerekend, want deze hebben een aangewezen parkeerplaats. Het is niet echt een fantastische plek, zo tussen de aanhangwagens, gestalde caravans en een heftruck. Maar gezien de temperatuur zitten we toch binnen, dus accepteren we de plaats zoals hij is.

Maandag 6 mei

Voordat we vertrekken leeg ik de volle tanks, en vul ik de lege tank. Daarna tuffen we naar de Lidl, waar we de geslonken voorraden weer op peil brengen. Dan rijden we de heuvels van de Harz weer in. De weg zit vol met slingerbochten, dan rijden we door bos om vervolgens door een open vlakte te komen. De eerste stop is in Alexisbad. Hier is een fraaie waterval ontstaan door menselijk toedoen. Het watergeklots is direct vanaf de doorgaande weg te zien, zodat uitstappen voldoende is om van dit natuurspektakel te genieten.

Het volgende stuk van de route gaat echt dwars door de Harz. We krijgen mooie vergezichten aangeboden, met steeds de hoogste berg van de Harz, de Brocken, op de achtergrond. De reis brengt ons nu naar Stiege. We wandelen naar een meertje. Recht er tegenover is op de bergwand het kasteel van Stiege te zien. We ploffen neer op een bankje en laten de beelden van de overzijde van fraaie huizen, het slot en ook nog een kerk heerlijk op ons inwerken. We wandelen terug naar de camper en zien dat het dorp gedeeltelijk nog in de DDR-staat is. Grote gaten ontsieren de weg en een trottoir is nog niet aangelegd. In de berm is een geitenspoor ontstaan door de wandelaars die geen risico’s willen lopen.

We zetten daarna koers naar Trautenstein. In het grote hotel-restaurant heeft zich een Nederlander gevestigd en is in het programma ‘Ik vertrek’ te zien geweest. Dit laat hij met trots aan zijn bezoekers weten door middel van een groot informatiebord. Ik loop naar de oude Barok-kerk waar een prachtig interieur schildering moet zijn. De deuren zitten echter hermetisch op slot en gluren door de ramen, levert slechts een glimp van de beschreven schoonheid op.

We besluiten vandaag niet verder te toeren. We staan bij het dorpshuis op een leuk pleintje en er ruist een krachtig beekje langs de zijkant. Vanuit de bosrand komt doorlopend prachtig merelgezang.

Dinsdag 7 mei

We gaan nu echt dwars door de Harz. Op de horizon ligt de Brocken, de hoogste berg in de Harz. Ook vandaag hebben we weer een slingerweg die ons afwisselend laat klimmen en dalen. In Sorge parkeren we aan de rand van het dorp. Hier gaan we het Grenze-pad lopen. Dit pad loopt langs de voormalige grens en gaat langs een aantal bewaarde elementen uit de tijd dat Duitsland gescheiden was in een vrij deel en een communistisch deel. 

We pakken het niet handig aan. We staan aan de oostkant van het dorp geparkeerd, terwijl het pad helemaal aan de westkant ligt, waar we ook hadden kunnen parkeren. Dan lezen we het informatiebord verkeerd waardoor we het verkeerde pad oplopen. Na een kilometer dringt dit tot ons door en kunnen we deze afstand weer teruglopen. Gelukkig wel over een andere route, zodat het ons niet allemaal bekend voorkomt. Eindelijk hebben we het juiste pad te pakken. We komen bij de hekken aan die aan de West-Duitse kant stonden. Een bord waarschuwt voor het gevaar. Dan lopen we het voormalige niemandsland in. 

Een strook van een kilometer was helemaal ontvolkt en kaal gemaakt en deed dienst als een bufferzone. Bij het hek van de Oost Duitsers staat nog een wachttoren. Hoog boven het landschap zaten goed bewapende scherpschutters om landgenoten neer te schieten die het waagden om naar het westen te vluchten. We zien nog een soort van schuttersput en betonblokken die werden gebruikt om het water af te dammen. De bufferzone lag vol met landmijnen zodat het sowieso een hachelijke onderneming werd om die over te steken.

Als we terug bij de camper zijn, passeert op dat moment de historische toeristentrein over het smalspoor. Enorme rookwolken en een indringende fluittoon kondigen zijn komst aan. We hebben nog veel van dit soort rails in de Harz zien liggen en op deze manier heeft het nog een nuttige functie. De locomotief trekt zeven wagons door het laaggebergte heen.

In Braunlage stoppen we voor een stadsbezichtiging. We kunnen in het centrum parkeren en wandelen door de winkelstraten. Er is veel horeca. Hotels, restaurants en cafés wisselen elkaar af. Minder goed gaat het met de winkeliers. We treffen veel lege winkelpanden aan. Op sommige staat heel optimistisch dat je ze kunt huren of kopen. De stad valt ons wat tegen. Er is niet een oude binnenstad met steegjes en dergelijke. De wegen zijn niet verkeersvrij zodat bussen en auto’s aan een stuk door vlak langs ons knorren.

Het is donker en koud weer. Daardoor worden de accu’s slecht opgeladen. Daarom rijden we naar Sint Andreasberg, waar een camperplaats met stroom voorziening is. We komen op een mooie luwe plek tussen heuvels en bomen te staan. Een sportveld scheidt ons van de weg zodat we deze niet zien en horen. We delen de nacht plaats met een paar andere campers, maar er is ruimte genoeg.

Woensdag 8 mei

Een korte rit brengt ons bij de Oderteich. Een prachtig bergmeer tussen de heuveltoppen van de Harz. Veel mensen stoppen hier om een wandeling te maken. Nu heeft Hanna wat rugproblemen en daardoor besluiten we het bij een fraaie aanblik te laten. We tuffen naar de Magdeburger-hutte. Hier krijgen we een fantastisch mooi uitzicht over een lager gelegen deel van de Harz. Het is prachtig zonnig weer en tegenstelling tot de afgelopen twee dagen. We lunchen met de mooie beelden. Dan beginnen we aan de thuisreis. We krijgen een waardig afscheid van dit fraaie middelgebergte want omdat een wegdek is afgesloten, mogen we nog een leuke omweg maken door een mooi gebied.

Dan dalen we definitief en begint er een ander landschap. Ook dit is een juweeltje om te zien. Het terrein is sterk glooiend en we zien in een kom een schitterende mix liggen van knalgele koolzaadvelden, uitgebreide bossen, velden met groene gewassen en dorpen die opvallen om hun rode daken. De weg stopt met slingeren en we kunnen weer lange tijd rechtdoor toeren. Onderweg maken we een korte pauze stop. Was het vanmorgen in de Harz nog te fris om buiten te zitten, nu kunnen we ons heerlijk laven aan een zonnebad, gelegen in onze vakantie stoelen.

We stoppen bij de externsteine bij Horn-Bad Meinberg. Gelukkig is het toeristenseizoen nog niet losgebroken, want we mogen parkeren op een zeer groot terrein. Deze is nu (nog) vrijwel leeg. Na een korte wandeling staan we voor een rotsformatie die uit verschillende losse elementen bestaat. Door erosie is het zand in de loop van de tijd weggespoeld en staan de immense stenen poedelnaakt in het landschap. Er ligt een groot wandelpark omheen. In de zomer zal het hier heel druk zijn, maar wij hebben alle tijd en ruimte om het natuurspel te aanschouwen.

Na een laatste rit komen we aan in Detmold. Op een mooi aangelegd parkeerterrein, omringd met bosjes en bomen, vinden we de plek om te overnachten. De zon schijnt nog volop. Onze terrasset gaat weer naar buiten en tot het begin van de avond laten we ons heerlijk strelen door de zonnewarmte.

Donderdag 9 mei

Na een heerlijke rustige nacht op onze fraaie parkeerplek, vertrekken we nu echt richting huis. We willen broodjes halen bij de supermarkt maar realiseren ons nog net op tijd dat het vandaag Hemelvaartsdag is. Een check bij de online-databank bevestigt ons vermoeden; in Duitsland zijn vandaag alle winkels dicht. Eerst volgen we een leuke binnendoorroute. Na een uur rijden, stoppen we op een aardige parkeerplaats in Gesmold. De stoelen gaan naar buiten want het is een prachtige zomerdag. Vlakbij moet een historisch kasteel staan. Ik loop een paadje af wat onder een viaduct doorloopt. Daar staat in de bomen inderdaad  een stoer uitziend slot. Ik twijfel of dit bouwwerk te bezoeken is, want ik kan geen informatie vinden die daar naar wijst. Bij het kasteel is ook geen parkeerplaats aangelegd. Ook dat is een hint aan nieuwsgierigen.

We vervolgen de thuisroute nu op de snelweg. Als we de A31 opdraaien stoppen we bij de eerste gelegenheid. Bij het dieseltanken hebben we lekkere broodjes gekocht en daar is het nu tijd voor. We nestelen ons weer aangenaam onder de zon en genieten van de lunch. Dan stappen we weer in, om in een keer naar huis te rijden