Niesmann bischoff test

Om onze nieuwe camper te leren kennen reizen we met Jan en Rita naar Twente om de eerste ervaringen op te doen met de Arto 79f. Een kleine week gaan we alle functies uit proberen om zo goed voorbereid de langere reizen te kunnen doorstaan.

Maandag 8 juli

Om vier uur ‘s middags rijdt de, voor ons nieuwe camper, Niesmann Bischoff statig het erf af. De eerste meters van onze korte vakantietripje zijn een feit. Het wordt een ontdekkingsreis. Maar dan vooral het ontdekken van de nukken van deze reiswagen. Een maand geleden hebben we de Hymer overgedragen aan de nieuwe eigenaar en waren we camperloos. Een zoektocht naar nieuw vervoer resulteerde drie week later in onze huidige Arto 79f.

We laten Veendam achter ons en gaan naar het zuiden. De rit duurt niet lang. Als we langs Emmen komen, trap ik op de rem. Op de vrije camperplaats in het centrum komen we gestaag tot stilstand. Jan en Rita begeleiden ons op deze ‘maidentrip’. Ook Jan parkeert zijn vakantiekasteel netjes op de bestemde plaats.

Ik laat de motor lopen en wil de actie ‘stelpoot’ uitvoeren. Het scherm van de afstandsbediening toont een vervelende rode knop. De stoelpoten blijven hangen waar ze zijn. Ik probeer afstandsbediening-2. Ook hier de rode knop. Als laatste redmiddel probeer ik de vaste stuur-unit, ook hier alleen maar tegenwerking. Ik geef me gewonnen en zet de motor uit. Vannacht gaan we in een schuine positie doorbrengen.

We drinken lekker buiten onze avondkoffie, terwijl Jonas (onze meegereisde kleinzoon) op de splinternieuwe Lacross-vouwfiets met elektrische aandrijving van Jan de buurt onveilig maakt door de eerste vijftien kilometer met hoge snelheid op de teller te zetten. Zelfs een zure buurman raakt in paniek om zijn stuurmanskunsten, omdat hij voor zijn smetteloze camper vreest.

Nadat Jonas door zijn moeder weer is opgehaald en wij een avondborrel hebben weggedronken en het bed in willen duiken, krijg ik een brainwave. Onze camper staat niet op de handrem en de pook van de automaat staat niet in zijn neutraal stand. Dit zou toch niet de stoelpoten hebben belemmerd om uit te schuiven?

Dinsdag 9 juli

Na het ontbijt doe ik meteen de test. Handrem aangetrokken en de pook op de ‘N’. Het rode knopje is weg en de afstandsbediening wacht op de order om de wagen recht neer te zetten. Ik leg het leermoment vast in mijn geheugen. Heerlijk in de zon genieten van de notenkoek, die we met wat koffie wegspoelen.

Even later toeren we richting Ootmarsum. De rit gaat dwars door de Duitse inham van Emlichheim. Vlak bij Vasse parkeren we keurig op een pleintje bij een historische watermolen. De aanblik is niet spectaculair. De fietsen komen uit de garage en worden geprepareerd voor een tocht van 27 kilometer. Al gauw flitsen de eerste meters onder de wielen door. Jan en Rita maken nu voor het eerst een trip op hun nieuwe electro vouwfietsen. Hanna en ik moeten werken om vooruit te komen terwijl zij om ons heen zoemen. We staan stil bij de watermolen van Frans. Deze is meer op nieuwsgierige toeristen berekend. Een groot waterrad hangt stoer aan de buitengevel en half in de beek. Binnen kunnen we de werking van de molentechniek bewonderen en lezen we over de omstandigheden waarin de molenaar zijn werk moest doen.

We trappen verder over schitterende paden die door een boslandschap slingeren. Het terrein is best glooiend, wat vooral van Hanna en mij de nodige inspanning vraagt. De aangedreven vouwfietsen slepen hun berijders naar boven, waar wij terugschakelen naar klein verzet en bezweet de top halen.

Ootmarsum is een prachtige plaats. We komen door gezellige winkelstraatjes waar de panden dicht op elkaar staan. We strijken neer op een terras en laten ons vollopen met kostelijk vocht, waar onze lichamen al een tijd naar uit hebben gekeken. Het valt op dat er in ons zichtsveld zich meerdere kunstgalerien bevinden. Ook aan de gevels hangen uitingen van creativiteit. In deze plaats hebben vele kunstenaars hun thuis gevonden.

We bereiken de campers en verkassen deze naar een betere plek aan de andere kant van Vasse. Als ik de Niesmann op zijn definitieve bestemming manoeuvreer, trek ik zelfbewust de handrem aan en zet de pook in neutraal. De stelpoten zoeken eendrachtig naar de balans van de reiswagen. Zo, die staat.

Woensdag 10 juli

Na de koffie rijden we onze Niesmann bij prachtig weer naar De Lutte. Daar heeft Erve van Velden een camperplaats gecreeerd. Het is een doe-het-zelf systeem. De gevraagde vergoeding bedraagt 11,50 euro. Deze moet je met je gegevens in een envelop stoppen en in de brievenbus deponeren. In deze regio is er veel vertrouwen in de medemens.

Ondertussen heb ik de handleiding van de camper bestudeerd en weet nu hoe de lampjes bij de voorstoelen moeten worden ontstoken. Hetzelfde boek heeft mij ook geleerd hoe ik deze stoelen van vorm en hoogte kan laten variëren. Zo beginnen we de vakantievriend steeds beter te begrijpen.

Opnieuw worden de fietsen naar buiten gewerkt, want we willen het landgoed Singraven bezoeken, welke zes kilometer verderop ligt. Een leuke fietstocht langs onder andere de Dinkel weet ons daar precies te krijgen. Samen met Jan en Rita lopen we de enorme voortuin van het voorname landhuis op. Halverwege realiseer ik me dat ik op een mooie plek sta om de droge te laten vliegen, om zo de prachtige contouren van dit woonpaleis scherp in beeld te brengen. Even later vliegt het minivliegtuigje hoog boven het landgoed. Met enkele prachtige manoeuvres weet ik de bijzonderheden op beeld te krijgen.

Kort na de landing meldt zich de huisknecht. Hij vindt dat ik eerst toestemming voor de vliegerij had moeten vragen omdat het hier privébezit betreft. Ik antwoord instemmend op zijn vraag of ik de volgende keer permissie ga vragen. Mijn reactie schijnt iets te laconiek te zijn, want de diender concludeert dat ik dat waarschijnlijk niet ga doen. 

Voor twee euro per persoon wandelen we de grote tuin binnen. Wel moeten we op het hoofdpad blijven, daar de zijpaden meer op een modderbad lijken dan op een pad.

Bij het landgoed-centrum is een interessante watermolen te bewonderen. Drie best grote raderen hangen met hun onderste bak in de watergoot die voor vooruitgang moet zorgen. Er is een demonstratie gaande en zo zien we twee van de drie verschillende rondgangen maken. 

Op de terugtocht consumeren we een boerenijsje bij een agrarisch pand. We mogen het lekkernij zelf uit de vriezer vissen en afrekenen met de telefoon middels een QR-code. Opnieuw een voorbeeld dat we in ons landsdeel nog een prachtige gemeenschap vormen die gezamenlijke normen hoog achten.

Helaas komen we niet droog thuis. De laatste kilometers krijgen we een plensbui op ons hoofd. Druipend van de regen klimmen we de camper weer in. Als de avond is gevallen zien we op TV in onze camper Nederland van Engeland verliezen, dankzij een merkwaardige strafschop.

Donderdag 11 juli

Het koffie-gebeuren vindt op de camperplaats plaats. Heerlijk in de zon, laten we ons het ochtendritueel goed bevallen. We bespreken de verplaatsing. Het doel is Delden, waar alweer een groot landgoed ligt, wat we willen bezichtigen. De feitelijke trip verloopt wat merkwaardig. Ik navigeer op Google Maps. Nadat dit eerst vlekkeloos verloopt, begint in Oldenzaal het allemaal wat raadselachtig te worden. Er wordt mij aanbevolen om rechtsaf te slaan, waarna ik direct een zijweg in moet rijden. Maar deze zijweg is er niet. Wel ligt er een fietspad. Na een tijdje gebeurt er nog iets dergelijks. Als we later via allerlei smalle weggetjes nogmaals worden geadviseerd links af te slaan waar slechts een fietspad ligt, die dwars door de velden loopt, begint mij iets te dagen. Maps staat nog ingesteld op de fiets-modus.

Bij aankomst op landgoed Twickel bezoeken we eerst een wagenmakerij. Deze is vrij toegankelijk. We belanden in een oude schuur, waar niemand aanwezig is. Het staat vol met allerlei klassiek zaken. Veel gereedschap maar ook andere attributen. Hier en daar is een briefje geplakt met daarop handgeschreven wat het voorwerp voorstelde. Een bouwtekening van een boerenkaas uit 1800 maakt ons duidelijk dat dit echt een wagenmakerij is uit vervlogen tijden.

Na een wandeling door een laan komen we bij het landgoed aan. Een indrukwekkend front van een groot landhuis straalt ons tegemoet. De poort is dicht. Het bewonderen mag op afstand gebeuren. Voor deze situaties sleep ik de drone mee. 

Bij het infocentrum scoren we een voortreffelijk ijsje en daarna hijsen we ons weer in de camper. De rit gaat dwars door Borne en Hengelo naar Deurningen. Bij een sportterrein hebben we op een plattegrond een parkeerplaats gespot. Deze blijkt er inderdaad te liggen. Mooi achter op dit plein, parkeren we in.

Als het avond is, komen de fietsen weer van stal. In Hengelo woont een neef van Hanna en Rita. Deze heeft in zijn garage een complete en volledig kroeg gebouwd. Er staat nog altijd een uitnodiging om deze eens uit te proberen. Het wordt een gezellige avond met het ophalen van veel herinneringen. Ondertussen toont het familielid zijn kunsten als barman en gastheer. Er is nauwelijks een drankje te verzinnen dat niet in huis is.

Vrijdag 12 juli

We ontwaken in de regen. Het geroffel van de zware druppels houdt de hele ochtend aan. Met z'n vieren zitten we binnen van de koffie te genieten. Omdat we morgen weer thuis willen zijn, besluiten we, dat we vandaag al een stuk noordwaarts gaan . Het reisdoel wordt het Duitse Twist.

Terwijl de ruitenwissers de vele regen geduldig van de voorruit blijft vegen, rijden we het mooie Twente weer uit. Opnieuw is de route door een fraai gebied, maar de weersomstandigheden proberen ons het zicht erop zoveel mogelijk te belemmeren.

We komen in Twist aan. Ik kan slechts een klein uitstapje maken, omdat het water van boven blijft komen. Aan een spaarzaam droog moment heb ik genoeg. We staan aan de oever van een grote vijverpartij. Een hoge waterfontein probeert de weergoden af te troeven.

Aan het einde van de dag gat het zelfs onweren. Een bliksem slaat vlakbij in de grond, wat gepaard gaat met een overdonderend geluid.

Zaterdag 13 juli

Onze wegen gaan weer uiteen. Jan en Rita willen naar het zuiden trekken, terwijl wij naar het noorden reizen om weer thuis te komen. De weg is aanvankelijk zo recht als een lineaal. We rijden Nederland weer in, en stoppen op een parkeerplaats om daar te lunchen. Daarna volgt nog een omleiding, maar we slagen er toch in om de eigen woning weer te bereiken.