denemarken

Het voorjaar is gearriveerd.

De temperatuur wil nog niet echt klimmen maar de stand van de zon verraad dat de seizoenswissel heeft plaats gevonden. Altijd op zoek naar een nieuwe horizon, gaan we een kijkje nemen in Denemarken. Een ruim bezoek aan mijn broer die zich daar heeft gevestigd zal de centrale spil zijn. Daarnaast gaan we het land doorkruisen, van zuid naar noord en van west naar oost. We gaan op zoek naar historie en natuur. Ook willen we ontdekken waarin de Deense cultuur uniek is.

Na een paar dagen in Duitsland te hebben door gebracht, komen we aan in Denemarken..

Dinsdag 18 april

We arriveren in Bredebro. Hier staat een kasteelruïne met een prachtige parkeerplaats. Dit wordt onze overnachtingsplaats. Kasteel Trojborg is ontworpen door een Nederlander. Deze wordt er ook van verdacht nog twee kastelen in Zuid-Denemarken te hebben gebouwd. 

Woensdag 19 april

Al van ver zien we het monster staan. Even dreigt een verwarring met een klassieke watertoren. Een scherpe blik is genoeg om dit te voorkomen. Er is een heus vakantiepark ingericht met glamping tenten en een camperplaats. Ook kun je een hotelkamer bespreken. De grote blikvanger is zonder meer de Marsk-Tower. 25 meter hoog en door middel van 146 treden te beklimmen. De toren is gebaseerd op de vorm van het DNA profiel. Naar boven toe wordt hij steeds breder.

Boven aangekomen blaast de wind ons in het gezicht. Het eiland Rømø zien we goed liggen. Ook kunnen we in de achtertuinen kijken van de inwoners van Skaerbaek. Naar beneden loop je door een andere spiraal zodat we niet de klimmers tegenkomen.

We rijden door naar Esbjerg. Menesker ved havet. Vier spierwitte mannen zitten onbewogen naar de zee te staren. Ook onze aanwezigheid verandert hun blik niet. Ze zijn immens groot en zijn gemaakt van beton. Voor Esbjerg betekent het een toeristische trekpleister en gelet op de drukte is de opzet geslaagd. Het is een komen en gaan van dagjesmensen en een ondernemer doet goede zaken met fastfood.

We mogen pas verder lopen als we 300 DK aan de kassajuffrouw geven. We hebben geen keus. Vol verwachting schuifelen we vervolgens het terrein van de Blavand Zoo op. Alle affiches laten weten dat hier twee witte leeuwen verblijven. Zelfs de bedrijfswagen toont een enorme leeuwenkop. Het eerste wat we zien is een leeg konijnenhok. Iets verder op bewegen twee grote loopvogels. Alle merken en typen apen jongleren zich suf voor het best wel aanwezige publiek. In een kooi staan we oog in oog met een papegaai, een ibis huppelt ongestoord om ons heen. We passeren grote weiden met lama’s, zebra’s en kamelen. Ieder op een eigen afgebakend stukje. In een donker hok zien we slangen, echt geen kleintjes, schildpadden en een vogelspin. Dan beleven we het grootse moment; we staan voor de leeuwenkuil. Alleen de leeuwen werken niet mee, ze liggen redelijk verstopt te bakken in het voorjaarszonnetje en peinzen er niet over om indruk te gaan maken voor het smekende publiek.

De camper parkeren we in de duinen van Blavand. Deze plaats is het Zandvoort van Denemarken. Een uitgestrekt parkeerterrein biedt volop ruimte. Hier en daar staat een camper. De stoelen gaan naar buiten en we zitten heerlijk in de zon. Na het avondeten wandelen we het strand op. Grote blokken beton herinneren aan de WOII. Een slimme buurtbewoner heeft ze verandert in paarden, door ze een kop en een staart te geven. Eb zorgt voor een enorm breed strand waar nog heel wat rustzoekers ronddwalen. Het nooit aflatende geruis van de brekende golven zorgt voor een passende sfeer.

In Lemvig stoppen we voor thee en het planetenpad. In Westerbork hebben we ook al eens zo’n opstelling gezien. De zon met haar planeten worden in ware verhouding van grootte en afstand getoond. We lopen langs een forse zon, al spoedig gevolgd door een aantal minuscule planeetjes, waarvan de Aarde er een is. Na Mars is het een hele wandeling om bij Jupiter te komen. Hier stoppen we onze ruimtereis. We laten het ontdekken van de overige drie hemellichamen over andere wandelaars. Toch raak je weer verwonderd over de mysterieuze ruimte en alles wat daarin gebeurt. Voor een mens is het nog steeds niet te bevatten, wat er buiten onze dampkring allemaal afspeelt, enkele ontdekkingen daar gelaten.

Het pad loopt langs het water wat ons een prachtig uitzicht geeft op de stad Lemvig.

In Struer parkeren we bij de haven. We kunnen heerlijk in de zon buiten zitten en kijken uit over een groot water.

Vrijdag 21 april

Het Deense binnenland heeft verrassend leuke routes. We rijden over een smalle weg die zich al slingerend door een mooie omgeving z’n best doet om de status idyllisch te verwerven. Het heuvelachtige landschap werkt in zijn voordeel mee. Soms is hij diep weggestoken in de omgeving, dan weer zorgen bosschages voor een beperkt blikveld.

In Monsted zetten we de camper stil. In het midden van de vorige eeuw is hier kalk gewonnen. Omdat deze zich enige meters onder het aardoppervlak bevond, is men tunnels gaan graven om het spul te winnen. Die tunnels werden in de loop van de tijd alsmaar langer. Een heel labyrint is op deze wijze ontstaan. Met de kalkwinning is men gestopt. Nu is het een toeristische attractie geworden. Echter, half april is nog niet de tijd dat men door bezoekers overlopen wordt. Op een enkele auto na, staan wij alleen op een behoorlijk groot parkeerterrein.

We betalen aan de kassajuffrouw het gevraagde bedrag en dan kunnen we doorlopen naar het labyrint. Er zijn geen gidsen. Er is een pad uitgelicht met lampen. Zolang je die blijft volgen, kan er niets mis gaan. De wanden en het plafond tonen de ruw uitgehakte kalkbrokken van weleer. Soms is het pad heel ruim, om vervolgens te versmallen tot een doorgang waar net een persoon zich door kan wurmen. Als ik naar een fraaie plek in een zijgang wil lopen, sta ik plotseling tot mijn enkels in het water. Het flauwe licht had mij de indruk gegeven dat het er begaanbaar was. We klimmen bij steile paden omhoog, een touw hangt uitnodigend ondersteuning te bieden. Na een half uur zijn we uitgewandeld en staan we weer buiten.  

Een paar honderd meter verderop zijn de oude kalkovens te bezichtigen. Het hele proces wordt door heldere wandplaten uit de doeken gedaan. Oude gereedschappen maken de zware omstandigheden waaronder gewerkt moest worden duidelijk.

Nadat we lekker in de zon bij de camper de lunch naar binnen hebben gewerkt, rijden we door naar Gedsted. Hier woont mijn broer met zijn vrouw sinds de jaren negentig. Hij runt er een grote boerderij waar hij melkvee heeft gestald. Ruim 200 volwassen koeien bevolken de stallen, waar verder nog veel jongvee staat. Ook daar wordt goed opgepast, want deze zijn voorbestemd om over enige jaren voor de productie te zorgen.

We gebruiken de hele middag om over beider wel en wee bij te praten.

We nemen Wim en Sjoukje mee uit eten als dank voor hun gastvrijheid. Een autoritje brengt ons naar een restaurant aan het water. Deze heeft net een prijs gewonnen voor gastronomische kunsten en wil dit met ons vieren door middel van een aangeboden glas champagne. Wij slaan het niet af. Vervolgens kanen we een heerlijk stukje hertenrug weg met een glaasje wijn. Een romig ijs toetje kondigt het einde van de maaltijd aan.

Zondag 23 april

De dag begint met werk aan de camper. Het voorruit heeft al heel wat voorjaars insecten opgevangen. Als herinnering is een kleverig smetje per vliegje achtergebleven. Water en de ramenlapper zorgen ervoor dat we op onze vervolgreis weer wat kunnen zien. Sommige tanks moeten leeg, andere juist weer vol. Op de boerderij is overal plaats voor. We lunchen samen en dan nemen we afscheid. Het is een heel gezellige tijd met mijn broer en zijn vrouw geweest en goed dat we weer hebben kunnen bijpraten. Ook bij hun in Denemarken is het duidelijk dat onze toekomst er niet goed uitziet als de huidige waanzinnigen aan de macht blijven.

We rijden naar Hobro. Je hebt pas Denemarken gezien als je oog in oog hebt gestaan met een Viking. Er ligt daar de nederzetting ‘Fyrkat’. We bereiden ons voor op een stevige ontmoeting voor, maar dan vertelt het infobron ons dat de Vikingen tot 1 mei rust hebben. Het terrein is te betreden en ik sneup daar even rond. Simpele huisjes, een oude kar en een vikingschip laten iets van de bedoeling zien. 

Het plan wordt bijgesteld en we stomen op naar het Rosenborg Slot. Dit is een zeer fors kasteel in de buurt van Aarhus. Het park is vrij te betreden en even later balanceren wij over een bomenbrug richting kasteel. Een watergracht scheidt het imposante slot van de gewone burger. Door zonnestralen op de gevel toont het het nog steeds zijn statuur. Via een romantisch boogbruggetje komen we in het park. Brede lanen met aan beide zijden een wilgenrij doorkruisen het terrein. Trots staat op een grasveld een gedenkteken naar de hemel te wijzen. In een ander perk worden schattige poortjes gecreëerd. De boog staat al, nu moeten de plantjes alleen nog groeien.

Na een korte rit parkeren we bij de Kalo-ruïne. Hier willen we de nacht doorbrengen. In de verte zien we de vervallen steenhoop liggen. Het is nog een beste tippel naar de op een eiland gelegen voormalige vesting. De kasteelheer had een dijk met verharding laten aanleggen, omdat hij anders niet bij zijn stulpje kon komen. Deze middeleeuwse weg ligt vrijwel ongeschonden er nog steeds. We lopen al struikelend over de bolstenen. Zonder ernstige blessures bereiken we de slotpoort. Een stevige toren staat nog grotendeels overeind, verder laten de restanten de funderingen zien, van wat er meer heeft gestaan. De vroegere eigenaar moet zich veilig hebben gevoeld in het bastion met metersdikke muren, gelegen op een eilandje voor de kust. 

Maandag 24 april

Na een korte rit staan we bij het Kalo-golfcenter. De vlaggen op de grens staan al vrolijk te wenken. Ik hijs me in mijn golftenue en haal de speciale schoenen uit het vooronder. Ook Hanna treft de nodige voorbereidingen. Ik loop naar het clubgebouw. De toegang is open, maar er is niemand aanwezig. Na een rondgang ontdek ik dat hier alles automatisch gaat. Zo sta ik voor de greenfee-automaat. Na invoeren van de gegevens en herkenning van de bankgegevens rollen twee startkaarten uit het ding. De golftas komt uit de garage. Hanna wijst me op de klaarstaande trolleys. Wat een geweldige service van deze club. We kiezen een karretje en gaan richting hole 1. We werken keurig binnen het aangegeven schema de eerste negen holes af.

Voor de greenfee betaal ik rond de dertig euro en tref daar een prachtige baan voor aan. In Nederland krijg je dat voor dit bedrag niet gedaan.

Via de snelweg rijden we vlot door naar Horsens. Vlakbij de stad is een parkeerterrein aan een meer. Nadat we daar zijn ingeparkeerd verken ik de omgeving. We staan direct bij het wandelpad rond het meer. Hanna blijft liever bij de camper, zodat ik alleen de 9,4 kilometer te lijf ga. Het pad is steeds tegen de oevers van het meer aangelegd. De meest prachtige doorkijkjes bieden zich aan mijn ogen aan. Een zwaan zit in haar nest, eenden zwemmen een niet erg logisch traject. Het gele riet omzoomt het vlakke water. Rondom het meer staan stevige heuvels, zodat het pad mij dwingt tot klimmen en dalen. Zo nu en dan word ik gepasseerd door een hardloper. Diverse wandelaars lopen mij tegemoet omdat ze het rondje andersom maken.

Halverwege ontdek ik een grafheuvel. Forse stenen zorgen voor een stevige wand, een perfect ronde hoop aarde doet de rest. Het pad gaat in Horsens over een brug, maar daarna duikt het meteen weer de bossen in, die rond het meer staan. Zo nu en dan heb ik vrij zicht over het brede water maar vaker moet ik mijn blik langs de grillig gevormde bomen sturen om het meer gade te slaan.

Het weer is fris en zo nu en dan valt er regen. Daarom zitten we binnen, maar ook daar horen we het mooie zingen van de vogels. Voor vannacht hebben we een heerlijk relaxed plekje.

Met de camper rijden we daarna door een heel mooi stuk. Een weg met vele bochten gaat langs een hele rij schattige dorpen. Witgekalkte vakwerkhuizen, vijvers, leuke kerken, van alles komt voorbij. 

In Faaborg zoeken we een plek voor de nacht. Dit is een leuke havenplaats met een gezellig centrum, zo had ik mij door de folder laten vertellen. Er staat een stevige wind en het is koud. Diep in onze jassen gestoken dwalen we het plaatsje binnen. In het centrum komen we uit bij een heel smal steegje met heel kleine authentieke huizen. Ook hier is veel met de vakwerkmethode gebouwd in het verleden. Een rijzige toren is het middelpunt. Een lange autovrije winkelstraat is op warme zomerdagen vast heel gezellig, maar nu is er een enkeling die schichtig voorbij schiet; op weg naar de warme kachel. De terrassen zijn leeg, de ijsverkoper heeft een vrije dag genomen. Op de namiddag komt de zon achter de wolken vandaan, wat het allemaal iets vriendelijker maakt.

Woensdag 26 april

De rit gaat naar Kasteel Egeskov. Binnen twintig minuten zijn we gearriveerd. De dure kaartjes zijn in de winter een stuk goedkoper. We betalen 270 DK. Best veel geld om door een parkje te lopen met zicht op een kasteel. Het voorjaarszonnetje doet z’n best voor een fleurige stemming. De temperatuur blijft steken op zes graden. Met grote aandacht bekijken we de aangelegde tuinperken. Narcissen en tulpen houden de eer in dit jaargetijde hoog. Zomerbloeiers zijn nog nauwelijks boven de grond. De vijverrand is de grens. Aan de overzijde staat kasteel Egeskov. Met 66 kamers kun je er uren ronddwalen. Maar de bewoners zijn thuis. Nog tot 29 april. Daarna geven ze toeristen de ruimte om door hun bezit te dolen.

Even verderop staat een loods. Een antiek Saab-jachtvliegtuig staat ervoor. De bommen hangen nog onder de vleugels. Niets verwachtend lopen we naar binnen. Blijkt de ruimte barstensvol antieke voertuigen te staan. Auto’s, vrachtauto’s, motoren en meer vliegend spul, met een heuse Starfighter als blikvanger. Sommige modellen zijn hoogbejaard. Een vrachtwagentje uit 1910 ziet er uiterst schattig uit. Een glimmende Cadillac uit de jaren vijftig doet niet onder voor een glanzende Buick uit dezelfde periode. Een Ferrari Testarossa is een van de vele sportwagens die te bewonderen zijn. Ook een VW kever en een lelijke eend hebben de ballotage doorstaan. Op de zolder staan we tussen de bejaarde bromfietsen. De fiets met hulpmotor blijkt echt te bestaan. De machientjes zijn perfect onderhouden en zijn een lust voor het oog. Wel vragen wij ons af wat de reddingshelikopter tussen de wegracers doet.

In een volgende zaal lopen we tegen zowat alle motoren aan die sinds 1930 zijn gebouwd. Norton en BSA komen weer tot leven. De zware tweewielers zijn allemaal met staaldraad opgehangen zodat je op ooghoogte de krachtbronnen ziet die voor snelheid moeten zorgen. Daarna komen we in een grote hal waar de reddingsvoertuigen van Falck staan opgesteld. De naam zegt ons niets, maar waarschijnlijk in Denemarken een begrip. Brandweer, ambulance, takelwagens en ladderwagens staan erbij alsof ze ieder moment weer kunnen uitrukken maar hun laatste klusje is al geklaard. De volgende hal brengt recreatieve voertuigen bij elkaar. Antieke caravans en heel moderne staan naast elkaar om het verschil te duiden. Een VW-bus uit 1950 zal de liefhebber doen watertanden. Verbouwereerd komen we weer buiten. Deze lange rij historie hadden we niet verwacht. Als we richting de uitgang gaan, ontdekken we de plantenkassen. Veel siertuinplanten worden hier geteeld en zijn te koop. Op de achtergrond zien we een grote speeltuin en een klauterpaal door het bos. Het wordt ons nu duidelijk waarom er zo’n immens groot parkeerterrein is aangelegd. 

De reis gaat verder naar het eiland Seeland. Hiervoor steken we eerst de grote Belt over. Een kilometerslange brug verbindt dit stukje Denemarken met Funen. In het midden is de brug tientallen meters hoog om de scheepvaart niet dwars te zitten. Van ver is het een spectaculair gezicht. Wel is het een tolbrug. Aan het eind mogen we 80(!) euro betalen voor het gebruik.

We blijven vannacht in Naestved staan. De St. Pieterskerk is wereldberoemd om zijn fresco’s, maar een gesloten deur verhindert ons een nadere kennismaking. Tegenover de kerk staat het oudste stadhuis van Denemarken. Echter, er staan wel drie gebouwen, die voor deze titel in aanmerking komen. Wellicht hebben we de verkeerde gefotografeerd, want we hebben geen infobord kunnen vinden.

Nu gaan we een flink stuk strand bewandelen. Eigenlijk is het een groot bed met kiezelstenen, en niet de kleinste. Glibberend en balans zoekend werken we de eerste meters door. Met een luid geruis lopen de golven vast op de kust. Meerdere wandelaars gaan geconcentreerd het gevecht met de forse stenen aan. Maar we maken vooruitgang. Een blik omhoog is fascinerend. De steile kalkrots maakt van onder nog meer indruk. Hier en daar ligt een boomstronk op de strandstrook. Bovenop de rotsen zien we dat de beuken wel erg dicht op de rand groeien. Niet voor niets wordt er gewaarschuwd voor neerdalend puin en planten. 

We doorstaan de wandeltocht over de stenen goed en komen bij de trap aan met ruim 500 treden omhoog. Keuze is er niet. Daarboven staat de camper en een lift blijkt afwezig. We beginnen aan de klim. Langzaam, voet voor voet, bewegen we ons omhoog. Het lijkt eindeloos. Er zijn meerdere plateaus aangebracht en soms staat daar een bankje. Als we gevaarlijk rood aanlopen, laten we ons op een bankje vallen. Als we de adem hebben hervonden, vervolgen we de zware weg omhoog tot een volgend bankje. Opgeven kan niet en we spreken elkaar moed in voor de laatste 50 treden. Dan staan we boven. Ook in het restant van de wandeling zitten nog pittige klimmetjes. Wel is het uitzicht weer terug.

De camper staat achter een wal en de zon straalt aan de hemel. De stoelen gaan naar buiten en we liggen heerlijk een uur bij te komen van de geweldig mooie wandeling. Van de wind geen last, daardoor is het prima uit te houden.

Via een andere prachtige weg rijden we weer terug naar Stege. Onze nachtplek hebben we uitgezocht op het eiland Farø. Daar vinden we een plek aan het water met uitzicht op een lange hoge brug, die ons morgen naar Lolland moet brengen.

Ernaast is de tijgerkooi, nieuwsgierig lopen we daar naar toe. Via een oplopend talud komen we op een loopbrug die over de tijger verblijven heen loopt. Er drentelen drie van deze katachtigen rond maar ze hebben ieder hun eigen stuk bos. De oppasser is juist bezig met voederen. Een flink brok vlees gaat over het hek en de tijger komt in actie. De man vertelt vervolgens een heel verhaal maar door de taalbarrière krijgen we daar niet veel van mee.

Bij de apen mogen we zelf in de kooi. De beestjes vinden het gezellig maar laten weten dat ze van ons niet onder de indruk zijn. De bavianen zijn waarschijnlijk een stuk agressiever want nu wordt er van ons verwacht dat we buiten de kooi blijven. De rondreis gaat verder en we zien nog olifanten, zebra’s en gnoes. Daarbij struinen ook wat herten rond. Na een laatste check op de plattegrond dat we overal zijn geweest, verlaten we het park.

We rijden naar Rødbyhavn waar een mooi parkeerterrein midden in de natuur en vlak bij de kust de plek wordt waar we de nacht gaan doorbrengen. Als ik naar de zee loop, zie ik een grote veerboot vertrekken naar Duitsland. Morgen gaan wij ons ook aanmonsteren en gaan we Denemarken verlaten.

We brengen nog een paar dagen door in Duitsland en dan rijden we naar huis.