Dwars door Duitsland
Op weg naar Griekenland komen we zowel op de heen als de terugreis door Duitsland
Zaterdag 8 juli
We gaan het orakel bezoeken. Daarvoor reizen we naar Griekenland. Volgens de overlevering kun je daar sturing krijgen op de weg vol van onzekerheden.
De start is heftig: 535 kilometer. Nadat het huis is schoongepoetst en de camper weer tot 4 ton is volgestouwd, zijn we om 15.00 uur erin geslaagd om ons los te rukken van de dagelijkse sleur en onze vaste verblijfplaats. De weg is lang en saai, vlak land en snelweg.
Als we bij Osnabrück zijn, komt er wat leven in de omgeving. Heuvels durven zich te tonen en het landschap wordt diverser. De Duitsers knutselen altijd aan hun wegen. Vele malen zijn we het land van de oosterburen doorkruist, altijd zijn ze met hun wegen bezig. Van allemaal keurig terug naar één rijbaan tot een volledige afsluiting, het hele palet ligt voor ons klaar. Zo’n afsluiting vraagt wel creativiteit. Waar we in ons land grote duidelijke borden plaatsen met het voorgestelde alternatief, hebben de buren gewoon niets geplaatst behalve de versperring.
Nu is Mio vandaag in topvorm en loodst ons vakkundig door pieterige dorpjes om uiteindelijk weer de vrije autobahn te vinden.
Even na Paderborn is het schrikken. Honderden windmolens staan in het veld en op een heuvelrug uitgestald. Niet dat er één draait want op de vooravond is de wind volledig stil gevallen. Wat een desolaat gezicht, op het macabere af. Een enorm gebied is in feite onleefbaar geworden. Ik moet denken aan een uitspraak van een Australische wetenschapper die werd geconfronteerd met de zoveelste black-out (=totale stroomuitval) door falende windenergie: “We worden bestuurd door idioten”
We halen Aura an der Saale, zij het om 22.30 uur ’s avonds. Het is feest op de camperplaats. Het staat bomvol auto’s en er klinkt luide muziek uit het horecapand. Wel staan we prachtig, hoog op een heuvel pal voor een kasteelruïne.
We kijken zo een dal in waar het dorp verlicht op de achtergrond decoreert. De volle maan biedt ons een kans iets van de schoonheid op te vangen maar morgenochtend wordt het genieten van het uitzicht.
Zondag 9 juli
Wakker worden op de top van een heuvel met prachtig uitzicht over het dal. Daarbij is het prima weer met een strak
blauwe lucht en windstil. Al wandelend bewonder ik de kasteelruïne. Het is echt een ruïne. Een groot vierkant bolwerk met een aanpalende ronde toren. De stenen zijn verweerd en op menige plek is het de voedingsbodem geworden van uitbundige flora. Het naastliggende weiland heeft een prachtige blauwe bloementooi.
Opnieuw een forse opgave van 470 kilometer om in het uiterste zuidoost-puntje van Duitsland terecht te komen. Na te hebben bijgetankt schuiven we de snelweg op. De route gaat door een mooi stuk van Beieren. Flinke heuvels met graanakkers en stevig ingepakt met bos. Via Neurenberg gaan we richting München. Opnieuw krijgen we regelmatig te maken met wegwerkzaamheden zonder werkzaamheden.
Bij München grijpt Mio in. Om aan een file van 12 kilometer te ontkomen, worden we een regionale weg opgestuurd. Het wordt geen straf. Bosrijk met mooie uitzichten vanaf de hogere gedeeltes.
De Alpen melden zich aan de rechterzijde. Hoge toppen, met sneeuw bedekt, flankeren onze tocht. We passeren de Chiemsee met het beruchte Herreninsel.
Tegen vijven bereiken we ons doel, het tegen de grens met Oosterijk aangeplakte Piding. Een hotel-restaurant biedt aan voorbijtrekkende campers een nachtplaats. Wel wordt een bezoek aan het eethuis op prijs gesteld. Wij willen onze gastheren niet teleurstellen en schuiven aan op het buitenterras. Het is een heerlijk zwoele avond en het terras zit gezellig vol.
Dit wordt anders als donkere wolken vanaf de Alpen komen overdrijven. Een fikse donder, windvlagen en een beginnende regenbui slagen er gedrieën in om de gasten naar binnen te drijven.
Het opgediende diner smaakt er niet minder om. We laten allebei het ons heerlijk smaken. Een huisgemaakte strudel rondt de maaltijd in stijl af. Morgen wacht Oostenrijk. We gaan het land doorkruisen via de kleine wegen om zo de weegbrug te ontwijken.
Naar Griekenland
Op 10 juli rijden we via de Balkan naar Griekenland. Daar verblijven we enkele weken. Op 18 augustus vertrekken we weer naar huis. De reis gaat nu door Servië, Hongarije en Tsjechië. Zo komen we opnieuw bij de Duitse grens.
Zaterdag 26 augustus
We rijden door Boheems Zwitserland. Grote rotsformaties staan naakt op de horizon. Het weggetje is smal en slingert zich door de omgeving. De ruitenwissers doen hun werk. Voor het eerst op de hele reis regent het terwijl we rijden.
Als we Hrensko naderen is het druk met mensen op de trottoirs. Fototoestellen hangen over de schouders. Winkels hebben hun waren ruim uitgestald en diverse kramen bieden allerlei prullaria aan. We slaan rechtsaf en komen langs de Elbe te rijden.
De drukte neemt toe.
We constateren dat deze streek toeristisch erg in trek is. We passeren de Duitse grens. Op de borden heet alles nu anders maar de drukte blijft. Geen parkeerplek is meer vrij. Inmiddels is de zon weer gaan schijnen en de warmte is voelbaar in de camper.
We slaan af richting Hohnstein.
De rust langs de weg keert terug. De omgeving blijft prachtig. We komen aan op een groot parkeerterrein waar je mag overnachten voor vijf euro. Een groot bord verwijst naar een bijzondere attractie. De Bastei-kloof. Er loopt een doodlopende weg naartoe. De afstand naar het natuurwonder is een kleine drie kilometer.
Ik overtuig Hanna voor deze uitdaging en we gaan op de fiets richting kloof. Al gauw blijkt dat we bij lange na niet de enigen zijn. De kloof en zijn omgeving wordt Saksisch Zwitserland genoemd en de nieuwsgierigen worden per bus vol aangevoerd naast vele personenwagens.
Zelfs een huifkar met dubbele aanspanning is bezig belangstellenden op de juiste plek te krijgen.
Pal voor de ingang staat een groot hotel-restaurant complex. Veel gasten wagen zich aan diverse lekkernijen. We lopen naar een uitzichtpunt en krijgen een fantastisch mooi panorama ven het Elbe-dal te zien.
Dan trekken we de kloof in.
Een geweldig natuurspektakel dient zich aan. In de loop van millennia heeft een zijrivier een enorme kloof uitgesleten in het zachte kalksteen. Hier en daar staan hoge rots-torens op eigen benen. Ze waren kennelijk te hard voor het continue watergeweld. Er is een waar sprookjeshof ontstaan met de mooiste vormen en prachtige doorkijkjes. Soms is er tussen twee rotsen een spleet van tientallen meters ontstaan.
Heel indrukwekkend is de Felsenburg. In de middeleeuwen hebben zich in deze rotsformaties een groep mensen gevestigd. Middels loopbruggen waren de rotsen aan elkaar verbonden. Het is omgevormd tot een lastig te veroveren burcht. In de rotsen zie je nog diverse trappen. Ook vind je de gaten waar destijds de balken in waren bevestigd.
Tegen de avond sterft de drukte uit en samen met nog een camper blijven we staan op het grote terrein.
Zondag 27 augustus
Duitsland, het is een lange weg. We rijden met het verstand op nul en de blik op oneindig. Het land heeft bijna geen aantrekkelijke landschappen meer om doorheen te rijden. Overal is de pijnlijke aanblik van technisch onbenul en bestuurlijk falen.
Mochten jullie het idee krijgen om het plaatsje Stassfurt te bezoeken; niet doen!
Hanna en ik hebben deze stad vandaag onderzocht op bezoekwaardigheid. Al bij het binnenrijden kwamen we over een stuk middeleeuwse weg die er waarschijnlijk al langer ligt dan de plaats bestaat. Om in de camper alles op zijn plek te houden, hebben we met een snelheid van ongeveer tien kilometer per uur gereden. En nog rolden de kopjes van het aanrecht.
Nadat we de camper een plekje hebben gegeven, trekken we de wandelschoenen aan. We lopen strak op de kerktorens aan in de veronderstelling dat daar het centrum is. Niet in Stassfurt. Dan moet je de andere kant oplopen. Via een verkeersbord komen we achter deze wijsheid. Wel mogen we dankzij deze vergissing tweemaal de rivier ‘Bode’ oversteken. Gelukkig kan dit over de brug.
We ontdekken het centrum. Het bestaat uit een enkele straat met eenrichtingsverkeer. Hier en daar is een pand als winkel ingericht. Er is welgeteld één terras. Niet bij een gezellig restaurant of kinky bar maar voor de ijssalon. Nu is het vrij warm vandaag dus grijpen we de gelegenheid aan. De ijs-juffrouw levert iets anders dan ik bestel maar het is haar vergeven.
We ontdekken één pand waarvan we verdenken dat het er al de nodige jaren staat. Hoewel we her en der wel een antiek geveltje hebben gezien en een watertoren waarvan het waterreservoir geheel met hout is omkleed. We zijn weinig gezellige hoekjes of knusse pleinen tegengekomen, het verkeer raast steeds om je heen zodat onze conclusie is dat de stad een make-over zou moeten krijgen wil het toeristisch punten scoren.
Wanneer je tijdens topdrukte een camperplaats in deze omgeving zoekt dan moet je juist naar Stassfurt komen. We staan op een megaplein. Hier kunnen wel duizend campers terecht. Nu staan wij er als enige en dat geeft best wel een verloren gevoel. Morgen gaat de reis weer verder.
Maandag 28 augustus
We fietsen richting Bierde. Door de schaduw van de bomen is het donker op de weg. Een groot dennenbos omringd ons. De bosgeur dringt tot diep in onze neusgaten door. Heerlijk ontspannen op een rustige weg, hoewel de spaarzame Duitser op deze route er minstens de gelegitimeerde honderd kilometer per uur voor heeft.
Het blijkt dat het plaatsje in de streektaal ‘Bier’ heet. Als mijn zwager dit had geweten, zou hij er nu wonen. Onze traptocht gaat verder via een alleraardigst boerenweggetje naar Eilte. We passeren de rivier de Aller die schitterend door het landschap meandert. In een wei lopen prachtige rode vleeskoeien op hun lot te wachten. Daar tegenover grazen zwarte buffels, elf in totaal.
Er staat een doorloopmelkwagen midden in het land. Hanna weet mij te vertellen dat van de buffelmelk mozzarella-kaas wordt gemaakt. Via een prachtig fietspad dwars door de natuur peddelen we naar Ahlden al was de ingang even zoeken. Ook hier is de natuur weer mooi, er hangt zelfs al de geur van paddenstoelen in de lucht. Daarna maken we het rondje compleet door weer naar Hodenhagen te fietsen,
We rijden weer autobahn vandaag. Gelukkig is de rit vandaag zonder ‘Stau’. Het is lekker weer met geregeld zon en een aangename temperatuur. Voor Duitsland is het een sombere dag; half bewolkt maar bovenal windstil, zelfs geen zuchtje. Overal hangen verkiezingsposters, laat ze nu eindelijk eens verstandige bestuurders stemmen.
Hodenhagen is een prima camperplaats. Het plaatsje stelt niet veel voor maar het terrein is exclusief. Er bevindt zich vlakbij een zwemmeertje en een midgetgolfbaan, er staan sporttoestellen opgesteld, er zijn meerdere jeu-des-boulles banen. Je kunt parkeren op een mooi grasveldje hoewel dat volgens een bord niet mag. Een keurig toiletgebouw staat ter beschikking en daarbij is water en elektriciteit te verkrijgen. Ook aan de loosputten is gedacht. En dat voor de prijs van nul euro.
Het reisdoel voor morgen is Nederland.
Dinsdag 29 augustus
Clemens August had moeite met besturen. Het was niet zijn ding. Toch had hij als bisschop van Keulen steeds het een en ander te regelen. Om de werkdruk aan te kunnen, moest hij jaarlijks een flinke rustperiode nemen.
Aangezien Clemens geld genoeg had, kon hij zich het veroorloven om deze rustperiode groots aan te pakken. Een bouwmeester kreeg de opdracht om in het uiterste noordoosten van zijn bisdom een burcht te bouwen met voldoende ruimte voor een flink aantal gasten.
Bij Sogel verscheen op deze wijze Clemenswerth. Een bescheiden hoofdburcht werd centraal op een 22 hectare groot terrein geplaatst. Daarom heen verschenen acht paviljoens met voldoende ruimte voor gasten. Het geheel werd als een ster gebouwd.
Vanuit ieder paviljoen liep een pad naar de hoofdburcht. In het bos werden ruime rechte lanen gecreëerd. Deze waren zo gesitueerd dat vanuit alle hoofdvensters in het pand een doorkijk was op deze paden.
Clemens had zijn rustplek. Ieder jaar trok hij ongeveer acht weken in zijn slot. Hij nodigde rond de tweehonderd gasten uit. Over bestuurlijke zaken mocht niet worden gesproken. De tijd ging volledig op aan de jacht. Met paarden en honden werd in de omgeving klopjacht gehouden op allerlei rondlopende lekkernijen. Deze werden vervolgens met uitgebreide buffetten feestelijk verorberd.
Zoals een bisschop betaamt, was er ook een kapel in een van de acht paviljoens. Achter de kapel werd een schitterende tuin aangelegd waar het heerlijk wandelen was voor de patroon en zijn genodigden.
Hanna en ik kunnen het allemaal bekijken. De gebouwen, de lanen en de tuin liggen er nog uitstekend bij. We zien de geheime doorgang van de slaapkamer van Clemens naar de gastenkamer. Op goede tijden logeerde daar een goede vriendin van bisschop. Er wordt een film getoond waar het verhaal van Clemens August in wordt uitgebeeld.
We zijn over mooie regionale wegen naar deze plek toe gereden. Als je in een bosrijke omgeving rijdt met geen uitzicht op de horizon heeft Duitsland nog mooi routes. We rijden op de namiddag Nederland weer binnen. Vannacht verblijven we bij onze dochter en haar gezin. Fijn om na zoveel weken weer in je eigen familiekring te zijn.
De volgende dag zijn we thuisgekomen.