Dwars door Duitsland

De start is heftig: 535 kilometer. Nadat het huis is schoongepoetst en de camper weer tot 4 ton is volgestouwd, zijn we om 15.00 uur erin geslaagd om ons los te rukken van de dagelijkse sleur en onze vaste verblijfplaats. De weg is lang en saai, vlak land en snelweg.

Als we bij Osnabrück zijn, komt er wat leven in de omgeving. Heuvels durven zich te tonen en het landschap wordt diverser. De Duitsers knutselen altijd aan hun wegen. Vele malen zijn we het land van de oosterburen doorkruist, altijd zijn ze met hun wegen bezig. Van allemaal keurig terug naar één rijbaan tot een volledige afsluiting, het hele palet ligt voor ons klaar. Zo’n afsluiting vraagt wel creativiteit. Waar we in ons land grote duidelijke borden plaatsen met het voorgestelde alternatief, hebben de buren gewoon niets geplaatst behalve de versperring.

Even na Paderborn is het schrikken. Honderden windmolens staan in het veld en op een heuvelrug uitgestald. Niet dat er één draait want op de vooravond is de wind volledig stil gevallen. Wat een desolaat gezicht, op het macabere af. Een enorm gebied is in feite onleefbaar geworden. Ik moet denken aan een uitspraak van een Australische wetenschapper die werd geconfronteerd met de zoveelste black-out (=totale stroomuitval) door falende windenergie: “We worden bestuurd door idioten”

We kijken zo een dal in waar het dorp verlicht op de achtergrond decoreert. De volle maan biedt ons een kans iets van de schoonheid op te vangen maar morgenochtend wordt het genieten van het uitzicht.

blauwe lucht en windstil. Al wandelend bewonder ik de kasteelruïne. Het is echt een ruïne. Een groot vierkant bolwerk met een aanpalende ronde toren. De stenen zijn verweerd en op menige plek is het de voedingsbodem geworden van uitbundige flora. Het naastliggende weiland heeft een prachtige blauwe bloementooi.

Opnieuw een forse opgave van 470 kilometer om in het uiterste zuidoost-puntje van Duitsland terecht te komen. Na te hebben bijgetankt schuiven we de snelweg op. De route gaat door een mooi stuk van Beieren. Flinke heuvels met graanakkers en stevig ingepakt met bos. Via Neurenberg gaan we richting München. Opnieuw krijgen we regelmatig te maken met wegwerkzaamheden zonder werkzaamheden.

De Alpen melden zich aan de rechterzijde. Hoge toppen, met sneeuw bedekt, flankeren onze tocht. We passeren de Chiemsee met het beruchte Herreninsel.

Dit wordt anders als donkere wolken vanaf de Alpen komen overdrijven. Een fikse donder, windvlagen en een beginnende regenbui slagen er gedrieën in om de gasten naar binnen te drijven.

Het opgediende diner smaakt er niet minder om. We laten allebei het ons heerlijk smaken. Een huisgemaakte strudel rondt de maaltijd in stijl af. Morgen wacht Oostenrijk. We gaan het land doorkruisen via de kleine wegen om zo de weegbrug te ontwijken.

De rust langs de weg keert terug. De omgeving blijft prachtig. We komen aan op een groot parkeerterrein waar je mag overnachten voor vijf euro. Een groot bord verwijst naar een bijzondere attractie. De Bastei-kloof.  Er loopt een doodlopende weg naartoe. De afstand naar het natuurwonder is een kleine drie kilometer.

Nadat we de camper een plekje hebben gegeven, trekken we de wandelschoenen aan. We lopen strak op de kerktorens aan in de veronderstelling dat daar het centrum is. Niet in Stassfurt. Dan moet je de andere kant oplopen. Via een verkeersbord komen we achter deze wijsheid. Wel mogen we dankzij deze vergissing tweemaal de rivier ‘Bode’ oversteken. Gelukkig kan dit over de brug.

We ontdekken één pand waarvan we verdenken dat het er al de nodige jaren staat. Hoewel we her en der wel een antiek geveltje hebben gezien en een watertoren waarvan het waterreservoir geheel met hout is omkleed. We zijn weinig gezellige hoekjes of knusse pleinen tegengekomen, het verkeer raast steeds om je heen zodat onze conclusie is dat de stad een make-over zou moeten krijgen wil het toeristisch punten scoren.

Wanneer je tijdens topdrukte een camperplaats in deze omgeving zoekt dan moet je juist naar Stassfurt komen. We staan op een megaplein. Hier kunnen wel duizend campers terecht. Nu staan wij er als enige en dat geeft best wel een verloren gevoel. Morgen gaat de reis weer verder.

Er staat een doorloopmelkwagen midden in het land. Hanna weet mij te vertellen dat van de buffelmelk mozzarella-kaas wordt gemaakt. Via een prachtig fietspad dwars door de natuur peddelen we naar Ahlden al was de ingang even zoeken. Ook hier is de natuur weer mooi, er hangt zelfs al de geur van paddenstoelen in de lucht. Daarna maken we het rondje compleet door weer naar Hodenhagen te fietsen,

We rijden weer autobahn vandaag. Gelukkig is de rit vandaag zonder ‘Stau’. Het is lekker weer met geregeld zon en een aangename temperatuur. Voor Duitsland is het een sombere dag; half bewolkt maar bovenal windstil, zelfs geen zuchtje. Overal hangen verkiezingsposters, laat ze nu eindelijk eens verstandige bestuurders stemmen.

Het reisdoel voor morgen is Nederland.

Vanuit ieder paviljoen liep een pad naar de hoofdburcht. In het bos werden ruime rechte lanen gecreëerd. Deze waren zo gesitueerd dat vanuit alle hoofdvensters in het pand een doorkijk was op deze paden.

Zoals een bisschop betaamt, was er ook een kapel in een van de acht paviljoens. Achter de kapel werd een schitterende tuin aangelegd waar het heerlijk wandelen was voor de patroon en zijn genodigden.

Hanna en ik kunnen het allemaal bekijken. De gebouwen, de lanen en de tuin liggen er nog uitstekend bij. We zien de geheime doorgang van de slaapkamer van Clemens naar de gastenkamer. Op goede tijden logeerde daar een goede vriendin van bisschop. Er wordt een film getoond waar het verhaal van Clemens August in wordt uitgebeeld.

We zijn over mooie regionale wegen naar deze plek toe gereden. Als je in een bosrijke omgeving rijdt met geen uitzicht op de horizon heeft Duitsland nog mooi routes. We rijden op de namiddag Nederland weer binnen. Vannacht verblijven we bij onze dochter en haar gezin. Fijn om na zoveel weken weer in je eigen familiekring te zijn.