We rijden door Drentse dorpen. We denderen door Donderen. Niet warm, maar de zon schijnt. Zo naderen we Veendam waar het Borgerswold Event op het punt van uitbreken staat. In het dorp wijzen gele verwijsborden ons de goede weg, overigens tegen de wil van Pio en Mio. Beide navi’s weten een kortere weg.

De camperplaats is al aardig vol als we het terrein opdraaien. Maar nog genoeg lege plekken. De ochtendkrant sprak vanmorgen over honderd deelnemende campers. Er is geen telraam voor nodig om te constateren dat deze er niet staan. Na wat twijfelen, parkeren we tegen een groene bosrand aan met de middagzon lekker voor de deur.

Het is maar dun bezaaid met elektriciteitspalen. Ik loop een rondje maar alle stopcontacten zijn ‘bezet’. Terwijl ik met een groot vraagteken boven mijn hoofd rondloop waar ik de stroom vandaan moet halen, komen twee mede ’eventers’ naar me toe. Buurman 1 heeft het probleem al doorzien en biedt spontaan zijn stekkerplug aan waar ook een contactpunt is ingebouwd. Dit is de ware geest die je op zo’n gebeuren moet hebben. We helpen elkaar. Samen met Hanna krijg ik een goed gevoel over de komende dagen.

Terwijl ik het snoer uitrol komt Buurman 2 een praatje maken. Mijn snoer moet over het rijpad en daar heeft hij wel een oplossing voor. Hij geeft me zijn campingstekker te leen waar een stekker wordt verdubbeld naar twee contacten. Door deze in de paal achter onze camper te plaatsen hebben we stroom dichtbij huis en hoef ik niet meer het pad over. Wat een saamhorigheid.

In de loop van de middag druppelt er zo nu en dan nog een reiswagen binnen. Maar er blijft voldoende ruimte over. Tussen de campers heeft iedereen een brede groenstrook weten aan te houden, zodat relaxt buiten zitten voor een ieder goed mogelijk is.

Vanavond komt de organisator langs, heeft hij beloofd, met een tas vol informatie. Hiermee gaan we plannen maken voor morgen. Het event begint te broeien.

Nadat ons vanmorgen een informatietas is overhandigd, zijn Hanna en ik het Borgerswold in gewandeld. Het hele park is 430 hectare groot en is doorsneden met wandel- en fietspaden. Het geheel biedt een prachtige natuur met waterlopen, kleine meren, ophaalbruggetjes slim neergezet tussen de bossen en tuinen. Maar het spektakel vandaag ligt bij de bedrijven die in het park hun boterham verdienen. Zij houden open dag en vormen de hoofdattractie van het event vandaag.

Door de bossen klinkt muziek. We peilen het geluid uit en zetten met stevige pas ons richting het feestgedruis.

Onderweg passeren we een manege. De paarden hebben vrijaf vandaag want deze lopen te huppelen in hun buitenverblijf. Een mengeling van zwarte, witte en bruine beesten krioelen over de lage speelheuvel aan de overzijde van een breed water. Maar de muziek komt van verder weg. Dus gaan wij door.

Een grote kinderboerderij heeft ook de deuren open. Fleurige vlaggen wapperen. Het terrasje is redelijk gevuld en achter de hekken vermaken enkele kinderen zich met de geiten. Wij dachten het muziekfestival te hebben gevonden maar plotsklaps is het melodietje verdwenen. Via de volkstuinen, die een minibraderie hebben georganiseerd met heerlijke braadworst voor de trek, lopen we naar het waterski-meer.

Fietscrossers, hardlopers en fietsers lijken ook de weg kwijt want ieder gaat een andere kant uit. Maar dan is het er weer, de klanken van muziekinstrumenten. Over de weg zien we een op een kar voortgereden draaiorgel het muzikale geluid produceren. We lopen terug naar de camper en als we binnen zijn, komt de mobile muziekdoos zelfs over de camperplaats rijden.

In de middag nemen we een kijkje over de weg. Op het hockeyveld houdt de club een familiedag. Iedereen die eens met zo’n stick te keer wil gaan, krijgt nu de kans. Jong en oud, man en vrouw, iedereen is ingedeeld en strijden voor de eer. Onze dochter met haar beide zonen knokken vol energie hartig mee. Samen in een team. Gejuich, want er is gescoord. De omroeper meldt dat de speeltijd is verstreken. Waar gewonnen wordt, is er ook verloren maar vandaag alleen maar lachende gezichten.

Het event heeft een rustdag. Wij niet. De fietsen komen uit de garage. Een park van 430 hectare heb je niet zomaar bekeken. Om een flink stuk te ontdekken grijpen we vandaag naar de fiets. Onder een warme ochtendzon peddelen we over de heerlijk slingerend aangelegde fietspaden. We passeren grote waterpartijen waar een zwanenfamilie haar kroost de kneepjes van het zwemmen aan het leren is.

Midden in de rimboe staat een gebouw van de kano-club. Vandaag is er geen belangstelling. Er zijn medeparkgebruikers vandaag. Een vriendelijke mevrouw wandelt met haar hond of andersom. Uit het bos komt een mountainbiker tevoorschijn met een woest gelaat. Even maken we gebruik van hetzelfde asfalt dan duikt hij de struiken weer in. Het groen sluit zich weer en de zwoeger is verdwenen.

In de middag pakken we het serieuzer aan. Ik teken een route uit door de omgeving van een kleine dertig kilometer. Dat kan niet de waardering van Hanna krijgen. Na enig loven en bieden wordt de trip ingekort tot vijftien. En zo staan we weer op de pedalen. De golfclub van Veendam trekt aan ons voorbij. Hun terrein doet nauwelijks onder voor het Borgerswold. Pas na stevig doortrappen laten we de greens met witte vlaggen achter ons.

Borgerscompagnie en Kiel-Windeweer laten aan ons hun mooiste plekjes zien. We rijden langs een vaart over een weg van amper twee meter breed. Toch staan hieraan diverse woningen en zelfs een autobedrijf. Weilanden worden begraast door een viertal paarden. Uiteindelijk komen we weer terug in het park waar we ook waren begonnen.

Het is gezellig bij het eten. Onze dochter is met gezin bij ons neergestreken. De avondzon staat er lekker warmpjes bij. De tafel is gevuld met meerdere hapjes. Veel salade en diverse bakjes met vleesgerechten. Met een drankje erbij gaat het heerlijk naar binnen. Omdat de jonge ouders nog verplichtingen hebben blijven de kleinzonen onder onze hoede. Het speelpark in het bos biedt hulp bij het vermaken.

Morgen staat een uitgebreid warm en koud buffet op het programma, georganiseerd door de event-manager. Het wordt een zware dag.

Het event bereikt zijn hoogtepunt. Tegen zessen wandel ik met Hanna naar de Borghoeve. Hier gaat het plaatsvinden. We nemen plaats op het buitenterras. Het uitzicht over het water is prachtig, een eenstralige fontein doet er zelfs nog een schepje bovenop. Nadat we een drankje hebben besteld, komt er een broodplankje op tafel. Een bijzonder broodje, zowel smaak als vorm, moet de eerste honger stillen.

Dan komt het sein.

Een zwaarlijvige meneer, door ons ‘heupseel’ genoemd omdat hij zijn broek alleen met behulp van bretels op de juiste hoogte kan houden, laat dit zich geen tweemaal zeggen en schuift langs de buffettafels. Wanneer de drukte wat luwt, halen Hanna en ik een bordje van het koude buffet. Smakelijke makreel met een salade gemaakt van tomaten en mozzarella. Als we de vork het eerste hapje laten opprikken, zien we Heupseel opnieuw aanschuiven.

De dame van de bediening laat ons niet verdorsten. Zodra mijn bierglas dreigt leeg te raken, vraagt ze of verversing nodig is. Hanna nipt haar droge witte wijntje wat trager weg maar wordt wel nauwlettend in de gaten gehouden. Nadat de koude hap is bezonken, melden we ons opnieuw bij de gevulde tafels. Nu halen we warm. Roergroente, varkensvlees en kippedijtjes komen op het bord te liggen. Ook een paar Vlaamse frieten komen erbij.

Met het opnieuw gevulde glas zetten we aan voor de tweede ronde. Het smaakt goed. Ook Heupseel denkt er zo over want hij staat nogmaals op te scheppen. Ik kijk om mij heen en tel zo’n 24 mede-eters. Dat is beperkt voor een event, vinden wij.

Eerder vandaag zijn we naar het centrum gefietst. Ik heb een kabeltje nodig en Hanna wil de voorraden nog even aanvullen. Zo staan we in de winkelstraat van Veendam. Het is er gezellig druk maar de straat komt volgens ons niet in aanmerking voor beschermd stadsgezicht. We ploffen neer op een terrasje waar ik een smakelijke softijs naar binnen werk, die absoluut niet te duur is.

De waterskibaan heeft het druk op deze zomerse dag. Ik loop rond de waterpiste en zie dat durfal’s hun capriolen vaak beloond zien worden met een val. Het plezier is er niet minder om. Ook het strand is tot leven gekomen bij deze hoge temperaturen en met name jeugd gaat kopje onder.

Morgen is de slotdag. Aan ieder event komt een einde, zo ook deze. We zijn lekker gemaakt voor een uitgebreide gezamenlijke brunch. We denken dat Heupseel vooraan zal zitten.

Ieder event kent een begin maar ook een einde. Vanaf 11 uur staat er een brunch op ons te wachten maar als we de laatste slok koffie naar binnen slikken, betekent dit dat het event klaar is. Het was smikkelen. Bijzondere broden, een vruchtenyoghurt, roerei, kroketten en bijpassende belegvormen stonden uitnodigend uitgestald. Het was heel gezellig met alle gasten op het buitenterras, wel allemaal in de schaduw want het is een warme dag.

In de middag gaan we fietsen met onze kleinzonen. Beiden hebben net een nieuwe fiets en deze staan al glimmend klaar als we het erf van onze dochter en schoonzoon oprijden. De tocht wordt niet lang maar het gaat ook niet hard. We trappen langs mooie fietspaadjes. Komen langs de vaart die loopt door Oude en Nieuwe Pekela. Een prachtige villa en rijen arbeidershuisjes vertellen over het veenkoloniaal verleden.

Bij een ingelaste pauze wordt er gedronken en kluiven we een appel af. Na anderhalf uur bereiken we weer het vertrekpunt en gelet op de twee vuurrode koppies is er een hele prestatie geleverd.

De camper parkeren we een paar dagen in de eigen achtertuin. Als Pinksteren nadert, gaat deze trip weer verder.

Vrijdag 7 juni

Een stralende blonde mevrouw met ultra kort haar loopt enthousiast op ons af. We krijgen een stevige handdruk te verduren. We geven geen kik. Onze aanwezigheid wordt zeer op prijs gesteld, zo is de eerste indruk, hoewel de dame ons wijst op een sluwe rottweiler achter een laag, niets voorstellend touwtje. “Kom niet in z’n buurt, want ik kan niets garanderen”, is een overduidelijke hint.

Het staat te gebeuren, een kampeerweekend met de familie van Hanna. Een deel heeft zich ingeschreven voor een echt overlevingskampement op de Bosfluiter. Onze kampeerwagen achten wij voldoende solide om de strijd aan te gaan. Zwager Jan had zich al een half uur eerder gemeld en staat inmiddels koninklijk geparkeerd. Met wat passen en meten kom ik parallel aan het houthok te staan, redelijk uit zicht van de hellehond.

Druppelsgewijs komen de andere overlevers aan op het kamp. Twee zussen en nichten van Hanna arriveren met een zwaar beladen ford. Uit de grote kofferbak komen twee tenten tevoorschijn die vervolgens met militaire precisie worden opgebouwd, waarbij ze worden geholpen door Niek, een neef, die het dit jaar voor het eerst aandurft.

Even na vijven meldt zich het gezin van mijn jongste dochter met man en twee kinderen. De kort geblondeerde eigenaresse begroet ook hen uiterst hartelijk. De T-drie krijgt een strategisch plekje. Even later racen Karsten en Jonas op hun stoere fietsen over het campingterrein maar met groot respect voor het lage gespannen touwtje.

Ook Daan bereikt het kamp.

Volgens vooraf goed gemaakte afspraken, brengt ieder lid een deel van de maaltijd in. Deze komt op de tafels te staan zodat het familiedeel zich kan wagen aan het zelf voorbereide maal. Verhalen worden uitgewisseld, oude herinneringen worden opgehaald. Als in de avond het met code ‘oranje’ aangekondigde onweersfront voorbijtrekt, zitten we droog onder de luifels. Slechts lichte regen, een beetje wind en een klein rommeltje geven inhoud aan het ‘noodweer’. De groep bereidt zich met een bierproeverij voor op de dag van morgen als ook de rest zich gaat aansluiten.

Zaterdag 8 juni

Het wordt een zware dag. Een krachtige wind blaast over het kampement. Regelmatig vergezelt door regen. De aanwezige leden bereiden het ontvangst van de overigen voor. Ondanks de harde windstoten worden de luifels van de drie campers uitgedraaid om zo een ruime plek te creëren waar de ontmoeting droog kan plaatsvinden. Een nog nooit gebruikte stormband maak ik vast aan het uitstaande dundoek en veranker ik met stevige haringen aan moeder Aarde. Jan doet hetzelfde. Ook Gerrit-Jan brengt de nodige versterking aan.

De tafels worden gevuld met de ingrediënten van een klassieke Drentse koffietafel en vanaf halfeen loopt het vol met de familieleden die deze ontbering aandurven. De spijzen smaken er niet minder om en gelukkig schikt een ieder zich naar de omstandigheden.

We zoeken daarna ons heil in ‘Grenzeloos. In een warm lokaal kan iedereen op verhaal komen met een heerlijk gebak voor de neus welke met wat koffie kan worden weggespoeld. Dan melden zich de twee penningmeesters die de hele clan gaan meenemen voor een bosspel. In korte tijd volgen er allerlei benoemingen. De een schopt het tot koning, een ander moet het doen met een ridderschap. Prinsessen, monniken, tovenaars en ministers lopen vervolgens achter de spelleiders aan het bos in. De kinderen zijn benoemd tot nar.

Er volgt een geren door het woud, koningen worden veroverd, raadsels opgelost en vreemde brouwsels klaar gestoomd. Als dan ook nog een heuse schatkist uit het moeras wordt getrokken, loopt het spel teneinde en kunnen de winnaars worden gehuldigd.

In het restaurant wordt een diner uitgeserveerd en een aankomend ouderpaar wordt verrast met een bibliotheek aan kinderboeken. Sander en Anna stralen dankbaarheid uit. Nadat het toetje heerlijk is opgepeuzeld waarbij Karsten met een vuurwerk moet trotseren omdat hij tussendoor het zwemdiploma B heeft gehaald.

Een flink deel van de familie rondt de dag af in het kampement waar exotische biersoorten worden getest op smakelijkheid.

Zondag 9 juni

De day after. Het kampement is nog steeds bewoond. Het weer laat zich van een andere kant zien. Geen wind en warm schijnend zonnetje doen hun best om de gure omstandigheden van gisteren te excuseren. We besluiten te gaan fietsen in de prachtige omgeving van Boijl waar we zijn gelegerd.

De lange stoet rijwielen rolt het terrein af. We slaan af een schitterend fietspad op wat dwars door bossen en velden loopt. Karsten gaat samen met Jonas voorop. Hun kortere benen vormen geen beletsel voor een goed tempo.

De ‘kale duinen’ nodigen ons uit voor een intermezzo. Een picknickbank kiezen we uit als basis. Geschoren schapen vinden dat dit hun leefgebied is en zijn niet van plan om mar een stap opzij te doen. Al gauw is een hoge duin een enorme uitdaging voor de jonge fietsers. Met veel gezwoeg slepen ze hun rijwiel door het rulle zand naar boven. Maar dan gaat het los. Met de haren recht naar achteren storten ze zich naar beneden. Een brede schaterlach op hun gezicht laat zien dat ze geen moment rekenen op een slechte afloop, wat niet van moeder Margé gezegd kan worden die veelvuldig wijst op aanwezige boomstronken en lelijke kuilen.

De stoet fietst weer verder. Opnieuw door bos, langs een meer en door boerenvelden. Uiteindelijk bereiken we weer  het basiskamp.

We keuvelen met elkaar over het geslaagde evenement. Een biertje laat zich smaken. Dan begint de onttakeling van de nederzetting. Niek vertrekt. Een tent verdwijnt in de achterbak van de auto. Een kale plek blijft achter.

De achterblijvers koken en bakken een warme maaltijd om de lege magen weer te vullen. De avond is fris en verhindert een lang en late buitenzit. De nacht breekt aan en de rust keert terug in het kamp.

Maandag 10 juni

Een bewogen dag voor het kamp. Een groot deel van haar bewoners vertrekt. Terwijl onze nichtjes Nynke en Willemien volop bezig zijn hun tenten weer op te vouwen tot een plunjezak, pakken ook Margé en Gerrit-Jan hun T-drie bloemetjes camper weer in. Dat laatste gaat stukken sneller dan het eerste. Onze kleinzonen Karsten en Jonas nemen hun plaats op de achterbank weer in. Na afscheid rijden ze terug naar Groningen.

De tenten zijn intussen ingepakt. Alle kampeerspullen worden in twee gereedstaande auto’s gepropt. Na een hartelijk goodbye zien we het kamp snel leeglopen. Daan sluit zich aan bij zijn vriendin en zo staan nog twee campers op hun plaats en voor de rest is er leegte.

We herpakken ons samen met Jan en Rita. Stoelen in de zon en kijken naar rondscharrelende kippen. Prachtig vogelgezang neemt de plaats in van stemmen. We peuzelen de lunch naar binnen en stappen dan weer op de fiets. De omgeving van Boijl is te mooi om met rust te laten.

Het wordt een fraaie tocht.

Direct zitten we op een solistisch fietspad. Geen autoweg in de buurt. Wat een prachtig stuk natuur heeft Nederland hier liggen. We rijden opnieuw langs de ‘kale duinen’. Op een hoogte staat een uitkijktoren. We wagen ons aan de klim naar boven. Het uitzicht bevestigd de vorige tekst. Zo ver het oog reikt zien we alleen wildernis. Robuuste zandverstuivingen worden prachtig toegedekt door een groene grasbedekking waar schapen ongecoördineerd op mogen grazen.

Het ene schaap ligt in de struiken heerlijk gestrekt, een ander graast in z’n eentje de prairie af. Verderop onder een paar bomen staan er drie te overleggen. De tocht gaat verder door bossen waar een nauw pad ons dwingt behendig te fietsen. Mooie lupinen staan in bloei en flankeren ons pad. De geur van fris groen met het zoete van de bloeiers maakt de tocht heerlijk authentiek.

We strijken neer op een terras. Veel mensen zijn vrij vandaag en genieten met ons mee in deze fraaie omgeving. Het zonnetje heeft het soms moeilijk met opdringerige wolken maar de temperatuur blijft goed.

Op de Bosfluiter evalueren we de dagen. Het is ons goed bevallen maar na de komende nacht zullen we als laatsten vertrekken. Het gebied ligt dichtbij de basis. Op een volgende tocht in de regio willen we zeker hier nog eens terugkomen.

Dinsdag 11 juni

We staren over de koffie. Buiten druppelt een voorzichtige regen. Het is zoeken om de juiste woorden. Hanna verbreekt de stilte. “Zijn jullie klaar voor de lange reis?”, vraagt ze integer. Jan reageert met een korte knik. Vanaf nu reist hij met Rita richting het zuidoosten. Ze gaan naar Griekenland. Na een lang weekend onder toezicht van Debora op de Bosfluiter gaan onze wegen weer scheiden.

Na een stevige handdruk en een warme knuffel verdwijnen ze in de Excis. Hanna zwaait hen na als de hymer langzaam het terrein afrijdt. Het kampement is nu onherkenbaar leeg. Dan start ik de motor en rijden ook wij weg. Boijl is definitief verleden tijd.

Even voor Heeten parkeren we op een rustplek. We bereiden ons voor op een zware missie. We gaan bewust om met de voeding tijdens de lunch. Alles speelt een rol nu. Vanaf morgen wacht een grote uitdaging. Het is de bedoeling dat we met Teresa, onze oudste dochter, twee volledige etappes gaan meelopen van het Pieterpad. Het is nu zaak de juiste koolhydraten op het goede moment in te nemen. De spieren mogen niet te zwaar belast vandaag. Na de fietstochten van de afgelopen dagen zijn ze op de correcte spanning. Het is vandaag vasthouden van de vorm. Hanna doet enkele rek- en strekoefeningen. Ik bereid me mentaal voor door in een atlas te kijken.

Zeventien lange kilometers wachten morgen. We concluderen dat we de spanning aankunnen.

Het festivalterrein is vol met tenten. Kasteel Vorden gaat verborgen achter een zee van kleuren. Daar gaan we morgen aankomen als we de beproeving doorstaan. In het voorbij rijden hebben we ieder onze eigen gedachten. We vervolgen de weg naar Hengelo (Gld). Voor de perfecte stemming parkeren we op het terrein van de sporthal. We doen niet te veel. De energie willen we vasthouden. Onderin de camper staan de wandelschoenen. Morgen wordt er veel van hen verwacht.

Woensdag 12 juni

Om kwartover tien komt Teresa het parkeerterrein oprijden en dan gaat het snel. Eerst werken we nog een kop koffie naar binnen en dan stappen we bij haar in de auto richting Laren. Ergens midden in het veld staat een kinderboerderij vanwaar we onze tocht beginnen. We zijn nu echte pieterpatters. Het doel is Vorden waar we vanmorgen de camper hebben geparkeerd. De eerste kilometers gaan voortreffelijk.

Landgoed Verwolde ligt er statig bij.

Een lange oprijlaan scheidt de adel van de verkeersweg. Wij banjeren over een schitterend bospad. Een groep paarden kijkt ons vanaf hun veilige en weelderige weide na. Een jong veulen heeft nog moeite met op eigen benen staan. Door een tunneltje komen we aan in Laren. Een restaurant prijst z’n koffie aan, het lukt de uitbater ons naar binnen te lokken.

Een blik op de buienradar doet ons de schrik om het hart slaan. Nog een uurtje licht gespetter maar dan zeker twee uur zware regenval. Dit stond vanochtend nog niet in de voorspelling. Snel werken we de koffie naar binnen om de enigszins droge fase optimaal te kunnen benutten. De Welkoop verkoopt geen paraplu’s, zelfs geen regencape.

Nadat we een klein kwartiertje hebben gelopen, breekt de ongenode megabui los. Hanna en Teresa hebben een weggooi-regenjas. Ik ontwerp een poncho uit een vuilniszak en weet zo het bovenlijf droog te houden. Een twintig minuten houdt de bui aan. We schuilen wat onder de bomen maar lopen ook door, het waterballet zou  immers uren aanhouden.

Pluvius krijgt echter medelijden en de kraan gaat dicht op wat gespetter na. Als we de brug over het Twentekanaal overgaan is het nagenoeg droog. We krijgen als opdracht over een lang bospad te lopen. Regenplassen herinneren aan de natte douche. De dikste eik van het land laten we links liggen.

Zo naderen we Vorden.

Daar staan twee kastelen hun pracht uit te stralen. Niet alleen is de behuizing fraai geconserveerd maar ook de tuinen liggen er onberispelijk bij. Vorden begint voorzichtig. Een eenvoudige huizenrij staat links. Dan bereiken we de camper na dik vijf uur wandelen, zitten en schuilen. Zeventien kilometers hebben we afgewerkt.  Na koffie en een heerlijke maaltijd met verse producten uit de Albert Hein rijden we naar Laren om de auto te halen.

In Zelhem zetten we het nachtkamp op. We duiken vroeg in bed want morgen staan weer zeventien kilometers op het programma en we plannen een vroege start.

Donderdag 13 juni

Alles lijkt afgesloten. Grote gekleurde wanden schermen het kasteelpark af. Grote borden in een wijde omtrek om Vorden delen mee dat het grote festival Manana Manana begint op 13 juni en tot de 16e gaat duren. Een bijgeplaatst bord wijst de Pieterpatters een andere route. We volgen het gedwee. Slagbomen en streng kijkende verkeersregelaars laten ook geen andere keuze.

Teresa is sneu. Het bord wat aangeeft dat ze precies op de helft is van haar missie, samen met een mooie plaquette loopt ze nu mis door de feestvierende meute.

Hanna is bij de camper gebleven. De slag van gisteren zit haar letterlijk nog in de benen. Door een operatie van jaren terug heeft ze ook het meest geleden. Samen met mijn oudste dochter ben ik naar Vorden gereden. Al voor half tien zijn we onderweg op het ‘pad’.

Zonder een glimp van het mooie kasteel te zien, lopen we zuidwaarts. Opnieuw zeventien kilometer. Direct wandelen we door bos en veld. Prachtig vingerhoedskruid en overheersende boterbloemen kleuren de velden sprookjesachtig mooi. We lopen fit en kwiek en halen andere Patters in. In Linde heeft een ondersteuner met veel vertrouwen een overcompleet ‘Rustpunt’ ingericht. Geheel ‘zelfbediening’ staat er een winkeltje met een koffieautomaat, een hele stelling koeken, een vrieskist met een volledig ijsassortiment en twee planken vol streekproducten. Een prijslijst meldt wat wij in het potje dienen te stoppen.

Een dergelijke opzet zou in Amsterdam uitlopen op een complete plundering. Wat ongelooflijk hoopvol is het dat het ‘bij ons’ in het oosten nog wel kan. Het land is nog niet verloren.

Huize Zelle is neoclassicistisch vertelt het handboek. Het heeft onze goedkeuring. Bijzonder is dat de adelijke familie het slot nog steeds bewoond. Wel zijn ze gestopt met bos- en landbouw. Ze verdienen nu hun geld met toerisme. Er is zelfs een golfbaan op de voormalige landgoederen aangelegd.

Dan volgt een dicht bos met vage aanwijzingen. We lopen een pad waarvan de handleiding zegt dat we op een kruising links aan moeten houden bij twijfel. Bij ons ontstaat hierdoor juist twijfel. Maar de bewegwijzering is ook nu uitstekend.

Eerder dan verwacht verschijnt de kerktoren van Zelhem boven de bomen. We wandelen het plaatsje triomfantelijk binnen. Als we bij de ‘heks op de bezemsteel’ nabij de kerk staan is de missie volbracht. Via de Doetinchemse weg weten we vlot de camper te bereiken waar een ontroerend weerzien met Hanna volgt.

We brengen Teresa netjes bij haar auto in Vorden. Onze reis gaat verder naar Dalfsen. Daar is een vrije camperplaats tussen het stadje en het kasteel vlakbij het station.

Vrijdag 14 juni

Onze Pieterpad avonturen hebben enige naweeen. Hanna is nog steeds niet de oude en ook bij mij laten bepaalde spieren weten dat ze er zijn. Ook klagen enkele tenen dat ze enigszins klem hebben gezeten. Maar vandaag hoeven we geen beroep op al deze krachtbundels te doen. We staan rustig op en laten de dag relaxed beginnen.

In Dalfsen bezoeken we drie supermarkten voordat we het wensenlijstje compleet hebben. Op weg naar Ommen komen we langs een prachtige parkeerplaats langs de weg. We komen eigenlijk midden in een bos te staan. Hier maken we overdadig gebruik van. Eerst lekker aan de koffie, dan wat rommelen en tenslotte aan de lunch.

We rijden door naar Gasselte. Bij de plaatselijke golfclub heb ik een lidmaatschap lopen. Daar is vandaag de vrijdagmiddaginloop en deze kan ik mooi even meepakken.

Er is een speciale camperplaats op het terrein. Iemand die een greenfee koopt mag daar 24 uur staan. Na wat inslaan op de oefenbaan ga ik om vijf uur los. Mijn flight loopt een prima ronde en ook ik ben tevreden over mijn resultaat. Wel gaat de hoofdprijs aan mijn neus voorbij.

Er volgt een zwoele zomeravond. Vogels doen nog tot laat hun best om het gevoel van het excellente buitenleven te maximaliseren.