ZOMERTRIPJE

Zullen we het erop wagen?

Het kabinet heeft enkele surrogaat versoepelingen beloofd maar dan moet het eigenlijk wel zeker zijn dat de griep in het najaar niet weer de kop opsteekt. Fijn, deze duidelijkheid.

De zomer doet inmiddels zijn stinkende best om aangenaam weer te produceren. Camperbezitters willen dan op pad.

Echte vrije camperaars laten vaccinaties, mondkapjes, afstand houden, doorlopend handenwassen en nog veel meer geboden voor wat ze zijn en vertrekken. Hanna is toch een beetje bang voor represailles.

Het wordt zodoende een klein uitstapje, veilig binnen eigen landsgrenzen. Om te constateren dat het normale leven nog bestaat en je het gewoon moet oppakken. Als het straks juli is, gaan we rijden. De vrijheid tegemoet. Ons weer normaal mens voelen, ook als de omgeving nog hysterisch is.

Vrijdag 9 juli.

Wordt de mens in zijn voortbestaan bedreigd? Onze korte reis naar het Noord-Hollandse Wormer zal niet het antwoord geven op deze nogal heftige vraag. Volgens virologen van het slechte soort is waakzaamheid, maar vooral onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan de volledig verdwaalde overheid vereist om een kans op een hernieuwd leven te krijgen, zij het met de waarden van het nieuwe ‘normaal’.

Terwijl we Groningen verlaten en met onze camper richting zuiden rijden gonst het op de radio van nieuwe bevelen die onze ontspoorde leider aan zijn onderdanig volk wil opleggen. De woorden van zijn kleurrijke vazal, dat het inspuiten een groot succes is, zijn amper bestorven. Het succes verhult echter niet de totale mislukking.

In de bossen van Grolloo strijken we neer op een parkeerplaats voor wandelaars midden in het bos. De zon verwent ons met zijn prettige warmte als we onze lunch in  de gezonde boslucht naar binnen werken. De stilte is aangenaam. Vogels laten van zich horen en geven de omgeving daardoor een kostbare waarde. Ondanks de vogelgriep lijkt hun bestaan verzekerd.

We willen reizen.

Onbelemmerd van het leven genieten. Mensen omarmen. Tussen de menigte kijken naar bijzondere prestaties van onze soortgenoten. Verder rijden en pas stoppen als we dat zelf beslissen. 

Gepropagandeerde angst belemmert ons. De doodsvrees ervaren we zelf niet maar zien met lede ogen toe hoe onze medemens erdoor verandert in een mak schaap en zich vrijwillig laat slachten.

Pio en Mio willen door de polder als we ter hoogte van Harderwijk zijn. Hoewel ik niet hun drijfveren ken, accepteer ik het voorstel. Een vermoeden dat het te maken heeft met een voorspelde file door Pio, blijkt later niet te kloppen. Hanna achterhaalt informatie die de keus van het navigatie-duo minder logisch maakt. De kortere route door Zuidelijk Flevoland is geblokkeerd wegens werkzaamheden. 

Vertraagd passeren we Amsterdam.

Aangekomen op camping ‘De Akker’ krijgen we dezelfde plek toegewezen als vorig jaar september. Niet veel later komt onze zwangere dochter ons welkom heten in haar pittoreske woonplaats.

Dit weekend gaan we samen optrekken en laten we levenslust prevaleren boven de staat van beleg

Zaterdag 10 juli

Hanna gaat met Helen naar Alkmaar om spullen te kopen die nodig zijn als de kleine spruit zich meldt. Ik blijf achter op ‘de akker’.

Verdiept zit ik te lezen in de visie van Kees van der Pijl over de pandemie. Ik ontrafel een spel op wereldniveau wat al decennia gaande is. Belangen en macht drijven de bovenlaag naar oplossingen waar menig burger nooit geen flauw benul van zal hebben. Een centraal punt is dat een angstige bevolking zich alles laat welgevallen en dat leiders buiten de orde veel tegenwerking kunnen verwachten.

Om weer te ontnuchteren wandel ik langs de Zaan. Het is een aangename zomerdag. Wandelaars en fietsers genieten met me mee. 

Niet veel later kom ik bij een veldje waar enkele looppaden in zijn gemaaid maar voor het overige deel z’n gang mag gaan. Dat laat de natuur zich geen tweemaal zeggen.

Onze bestuurders is dit veldje nooit opgevallen. 

Zij leven in hun eigen gepropagandeerde wereld waar de verschillen met de echte beleving groot zijn. In hun hoofd is dit pracht stukje natuur fictie. Zij zien kale vlakten vol met dorre struiken of juist heidevelden met overrijpe flora. Kloek als ze zijn, verwijderen ze de producerende mens uit de natuur. Voldoende voedsel is ondergeschikt aan hun waanbeeld.

Talrijke vlinders zijn bezig met foerageren. Hommels maken overuren. In het weelderige weilandje staat het vol met mooie veldbloemen. Lange grassen zorgen voor schitterende volheid. Waar de mens ruimte laat, is de natuur volop aanwezig. Daar is geen beleid voor nodig, laat staan offers.

Een bankje biedt een zitplaats. Langzaam laat ik de beelden naar binnen glijden. Vogels zijn bezig met hun bestaan en negeren de zittende man. Een paal dient als uitzichtpunt en de gemaaide wei is voor hen een eerste klas restaurant..

Terug bij de camper graaf ik dieper in Van der Pijl zijn kijk op de wereld. 

De dag sluiten we af in het restaurant naast de camping. Samen met Helen en Ruud zitten we aan een tafel bij het raam met uitzicht over het meer. De komst van de kleine biedt veel gespreksstof en de aankopen krijgen een logische plaats in het verhaal. We genieten van een stevig stuk vlees wat vakkundig is bereid. Een goede wijn ontbreekt niet. Het is gezellig druk en de bediening loopt af en aan maar behoudt het goede humeur.

Op het stille water zoekt een eendenmoeder haar pad, gevolgd door ongedurig kroost.

Zondag 11 juli

We fietsen in de regen. Een viaduct werkt ook als afdak. Weer-apps worden geraadpleegd en de voorspelling is dat het nog wel een half uur gaat duren. Na tien minuten stelt het weinig meer voor en we vervolgen onze weg.

Een fietspad strak langs de oever van het Alkmaardermeer is onderdeel van de route, die zorgvuldig is uitgezocht door Helen en Ruud. Boten, de een met motor, de ander met een zeildoek, varen kris kras door elkaar. Er is geen wind en geen zon. Bij de bedenkers van alternatieve energie zou nu een lampje moeten gaan branden maar aangezien logica bij hen een slecht ontwikkelde functie is, hoeven we daar geen hoop op te hebben.

In Akersloot strijken we neer op een gezellig terrasje aan een plein. Het is lunchtijd dus de kok kan voor ons aan het werk. We smullen van de uitsmijters en salades. Het dienstertje komt om de vijf minuten vragen of we nog iets willen drinken. Haar baas heeft duidelijke instructies gegeven. Een half seizoen voor niets gedwongen gesloten geweest, dus nu het kan, moet er omzet worden gedraaid.

Langs het Noord-Hollands kanaal hebben we wind tegen, maar de ervaren benen van Helen en Ruud malen daar niet om. Hanna loopt rood aan en samen met Helen probeer ik haar zo goed mogelijk uit de wind te houden.

We hebben twee koppen thee nodig en een uurtje hangen in de bank om weer monter te worden. We missen duidelijk een stuk training. Het afscheid is dan daar. Samen met Hanna fiets ik terug naar de camper om de thuisreis te beginnen.

Op de Veluwe parkeren we bij een prachtig in het bos gelegen parkeerterrein om een avondmaaltijd te brouwen en te eten. Ik struin even door het bos. Honderden soorten planten bezetten met diverse bomen het terrein wat bij de parkeerplaats hoort. Niet een staat er zielig bij. Terwijl het voortrazende verkeer walmen stikstof achterlaat. Het is duidelijk; of de natuur vergist zich, of onze minister-president zit nep-problemen op te lossen ten koste van de bevolking.

Het is geen lange reis geworden maar we tellen onze zegeningen. Nu onze bestuurders de kluts kwijt zijn, worden we gedwongen om geen grenzen te overschrijden.