We gaan weer struinen langs het Pieterpad. Het Hemelvaartsweekend leent zich uitstekend voor twee pittige trajecten van Pieter door de Achterhoek. Het land ligt op apegapen door corona maar deskundigen melden dat in de frisse buitenlucht vrijwel geen gevaar is te duchten. 

De horeca wordt nog geen omzet gegund zodat de rugzak tot de nok gevuld zal zijn met versterkingsmiddelen die een goed doorkomen van de kilometers lange etappes hard nodig zullen zijn.

Woensdag 20 mei

Hanna en ik vertrekken om etenstijd. Daarom lokt het eerste parkeerterrein wat we passeren ons al naar binnen. Het blijkt prachtig gelegen. Een aanliggend meertje is omgeven met riet en mooie bloemen staan paars te bloeien. Een koppel eenden vindt hier alles van hun gading en hebben zich er gevestigd. Aan de andere kant van dit moois raast het verkeer op de A28 voorbij. Nou ja, raast? Het verkeer kruipt voorbij. Rutte denkt dat de natuur afsterft als de automobilist vaart maakt en heeft geordonneerd dat er niet sneller dan 100 km gereden mag worden. Het blijkt opnieuw een blunder. Natuur aan de snelweg staat er schitterend bij en toont z’n volle glorie, heerlijk snuivend aan de stikstof. Een land krijgt de leider, die ze verdient. Na de goed belegde boterhammen met genoegen naar binnen te hebben geschoven gaat de reis verder.

Onze oudste heeft Hanna en mij zover gekregen dat we weer twee etappes Pieterpad gaan bedwingen met haar. Daarvoor gaan wij kwartiermaken in Braamt. Via de Sallandse Heuvelrug rollen we de Achterhoek binnen. We genieten van het glooiende landschap waar de boerderijen verscholen staan onder een rij bomen. Vele weilanden zijn bezet met vee. Schapen en koeien voor een goede boterham, paarden voor het plezier. Zelfs een perceel met lama’s vinden wij er tussen.

Prachtige natuur pal langs de A28. Meertje bij parkeerplaats 'de witte molen'

Pal in het midden van het kampeerveld parkeer ik onze camper. Rondom langs de kant staan caravans en een paar andere campers. Camping ‘te Boomsgoed’ is onze basis geworden. Het hemelvaartsweekend staat te beginnen en dat is goed te merken. De stacaravans op een aanpalend veld zijn al goed bezet. Aan weinig is de staat van beleg te merken. Mensen staan gezellig bij elkaar te kletsen.

Bij de patatboer haal ik ons avondeten. Een zeeppomp getuigt van de lange arm van het gezag. Geen enkele klant besteedt overigens aandacht aan het pompje en bestelt watertandend hun lekkernij, zoals gewoonlijk. Om de vette hap goed te verteren stappen we in de vroege avond op de fiets. Het rondje gaat om een recreatiemeertje van Landall. Onderweg zien we hoe prachtig de Achterhoek is. Tegen de achtergrond van de forse heuvels van Montferland, fietsen we over kronkelige paden. Dit is de plaats van het goede leven. Hardlopers, snelfetsers en wandelaars begroeten ons hartelijk. De sfeer is relaxed en ontspannen.

We bereiden ons voor op de dag van morgen. De etappe van Zelhem naar Braamt van 18 km. Het wordt een warme dag. Het gaat een serieuze beproeving worden.

Omgeving van Braamt in de Achterhoek

Donderdag 21 mei

Vanuit Zelhem lopen we het veld in. Het veld gaat al gauw over in bos. Soms liggen er een paar akkers temidden van de vele bomen. Op een weitje bloeien honderden boterbloemen. Het geel steekt fraai af tegen het groen van de bomen. In een gezond weiland horen eigenlijk deze planten niet te staan. Ze groeien namelijk alleen op schrale grond en dat wil je niet als bodem. Rutte wel, daarom rijdt bijna iedereen 100 op de snelweg. Voor bejaarden misschien leuk maar voor zakenlieden die Nederland winstgevend willen maken, is het een nagel aan hun doodskist. Maar de eerste minister wil graag een saai, armoedig land.

Teresa loopt voorop. Het routeboekje vast in de hand. Hanna en ik volgen. We struinen door prachtig glooiend land en letten strak op de rood/witte aanwijzingen van Pieterpad. De typische boerderijen van deze streek staan half verscholen achter machtige bomen. Voorzichtig komen de eerste blaadjes van de nieuwe aardappeloogst boven de aarde uit. Grote kudde’s vee lopen te genieten van het malse gras. Pieterpad bied je al dit fraais aan. Het enige wat je er voor moet doen, is doorlopen.

Bij een, door overheidsdwang gesloten, café vinden we een bankje in de schaduw. De inhoud van de rugzak komt nu goed van pas. Terwijl we ons de boterhammen goed laten smaken, passeren meerdere lopers onze pleisterplaats. Het mooie weer, gecombineerd met een vrije dag, is ook voor hun voldoende reden om een etappe te volbrengen.

We komen langs een oude loop van de IJssel. Kort daarop klimmen we over een sluis waar een aantal plezierjachtjes worden geschut. Er volgt een barrage door het open veld. Eigenlijk veel eerder dan verwacht staan we voor de versleten molen van Braamt. De opdracht van vandaag zit er op. Bij de camper gaan de voeten omhoog en wordt de dorst gelest.

Pieterpad is ook een zaak van slimme logistiek. Op het eindpunt moet een voertuig staan die je weer naar de start kan brengen omdat daar de auto staat waarmee je bent gekomen. Voor de camper betekent dat op de namiddag rijden van Braamt naar Zelhem, vervolgens in een streep door naar Millingen a/d Rijn. Daar stapt Teresa weer bij ons aan boord nadat ze haar auto heeft geparkeerd. Uiteindelijk rijden we terug naar Braamt, zodat we morgen kunnen starten met de volgende etappe en verzekerd zijn van retourvervoer.

Bij het late avondlicht genieten we van een zelfgemaakte salade en nippend aan een koele en zachte rosé. Op de camping sterft langzaam de avonddrukte uit en komt de schemer een fraaie wandeldag afsluiten.

Vrijdag 22 mei

“We zijn het Pieterpad kwijt”. Deze opmerking die ik maak nadat ik mijn navigatiescherm heb gekeken, slaat in als een bom. Braaf volgen wij de wit/rode merktekens die ons de richting van het pad verklappen. Maar in dit gebied zijn meer wandelroutes. Om de ene van de andere te kunnen onderscheiden hebben ook deze de kleurcode wit/rood gekregen. Teresa vermoedt meteen dat we de verkeerde wit/rode bordjes zijn gaan volgen. Dit vermoeden wordt versterkt als Hanna het bijschrift van een onlogisch geplaatst bordje ontdekt en leest als ‘Jonkerroute’. Kloek nemen we het besluit om de schade van 700 meter te accepteren en op onze schreden terug te keren. 

Tijdens de terugtocht zoom ik het kaartje uit en zie dat de foute koers wel een stuk zou hebben afgesneden indien we waren doorgelopen. We bereiken het fatale punt. We constateren dat alle signalen aangeven dat het door ons gekozen pad de juiste was. De gezamenlijke conclusie is nu dat de digitale route van mij verouderd is; het routeboek van Teresa houdt het ook op onze eerste keuze. Voor de derde keer lopen we de ons nu wel heel bekende 700 meter. 

Het komt goed.

De etappe heeft twee gezichten. Eerst zwerven we door Montferland. Dat betekent vooral bos en heuvel op en af. Op het hoogste punt staat een uitkijktoren die van staatswege gesloten is want corona. Het fraaie en heuvelachtige bos loopt door in Duitsland. We passeren Hoog-Elten. Een paar jaar terug hebben we hier al eens met de camper gestaan.

Het tweede gezicht komt na Spijk. Een lange, rechte weg met veel verkeer is ook ons wandelpad. Vrachtwagens brullen voorbij, gevolgd door de scherpe bel van een fietser; we lopen hem voor de wielen. Als troost voor dit ongemak, is er aan de andere kant de rivier ‘de Rijn’ neergelegd, zodat opstomende vrachtschepen met een stevige snor voor afleiding zorgen. Nadat we de eindeloos lijkende weg hebben overwonnen zijn we in Tolkamer.

Hierna wordt het beter; we komen door een paar gezellige dorpsstraten, passeren een jachthaven en een grote zandafgraving die nu dienst doet als recreatiemeer met eilanden en stranden. De wind is fris dus ondanks de aanpalende camping is het gebied vrijwel verlaten. We eindigen op het veerpont naar Millingen. Nadat we voet aan wal hebben gezet, staan we na 100 meter bij de auto van Teresa,

De hele wandelclub is enigszins stijf van de bewandelde 24 kilometer maar spintevreden dat het is voltooid zonder noemenswaardige kwaaltjes. Na een warme maaltijd gaat Teresa naar huis. Hanna en ik blijven nog een nacht in Braamt en willen morgen huiswaarts keren.

Zaterdag 23 mei

Ik beleef een nare droom. Rijdend in onze camper met een prettige cruise-snelheid van 95 km per uur op de snelweg A50, word ik ingehaald door een lange stroom personenauto’s. Maar de inhalers komen nauwelijks vooruit. Ze zitten als zombies achter het stuur, waar ze ooit fit en ondernemend waren Ze zijn compleet geprogrammeerd door de door hen gekozen waanzinnige premier. Deze heeft een stikstof-fobie en zijn minister opdracht gegeven het gasje te laten verdwijnen. Hij schijnt zelfs te overwegen mensen een hoge boete op te willen leggen als ze het wagen stikstof uit te ademen. Uiteindelijk hoopt hij de natuur te kunnen vernietigen en van ons land een schrale steppe te maken. Deskundigen hebben vastgesteld dat langzaam rijden geen enkel verschil maakt, maar zoals gesteld, de premier is waanzinnig. Ook laat hij het landschap en zeezicht verwoesten door er rare en nutteloze apparaten te plaatsen zodat zijn bevolking van het broodnodige aardgas kan worden gehaald. De sfeer in het land is daardoor surrealistisch en macaber. Ik hoop dat ik spoedig weer wakker word, net als alle inwoners van ons land.

We genieten van een kopje koffie op het grote La Place parkeerterrein nabij Apeldoorn. De lunch nemen we op het parkeerterrein net ten zuiden van Heerenveen. Opnieuw verrast de prachtige natuur ons en dat op een steenworp afstand van de A32.

De schoonheid van Friesland in beeld nabij Heerenveen. De natuur blaakt van genoegen.

Onze spieren herinneren ons aan de twee Pieterpad etappes. Niet pijnlijk maar stijfjes bij het opstaan. Het waren opnieuw twee prachtige routes om te lopen. De fraaie natuur en het mooie landschap hebben ons weer mateloos geboeid. Heel gezellig om samen met je dochter een dergelijk avontuur aan te gaan.

Het zal niet de laatste tocht op het pad zijn geweest, want we broeden alweer op een volgende missie.